یک قرن داستان کوتاه | آرمان ملی


یک قرن از مرگ ویلیام سیدنی پورتر ملقب به «اُ. هنری» می‌گذرد؛ در این یک قرن، بنیاد این نویسنده کلاسیک آمریکایی منتخب داستان‌های کوتاه را منتشر می‌کند: از 1919 تا به امروز. نشر کتاب نیستان در ایران نیز از سال 1387 ترجمه برگزیدگان اُ. هنری را با گروهی از مترجمان شروع کرده و تا به امروز بیش از بیست کتاب از 100 کتاب برگزیده‌ اُهنری را منتشر کرده و در ادامه قرار است همه آثاری که تاکنون در آمریکا از سوی بنیاد این نویسنده منتشر شده، به فارسی منتشر کند. مجموعه‌ای غنی از داستان‌های برگزیده جهان، که می‌تواند خود یک کارگاه داستان باشد برای نویسنده‌های ایرانی و علاقه‌مندان به ادبیات، به‌ویژه داستان کوتاه.

«اژدهای خوش‌اقبال» شامل داستان‌های برگزیده جایزه اُهنری [PEN / O. Henry Award]

یکی از کتاب‌های این مجموعه «اژدهای خوش‌اقبال» نام دارد که پیشنهاد خوبی است برای شروع این مجموعه بزرگ. در این چهارده داستان برگزیده‌، تفاوت سبک و تنوع جغرافیایی را می‌توان مشاهده کرد؛ به بیان دیگر، آدم‌های این کتاب محدود به آمریکای شمالی نیستند و خواننده همراه آنها به ژاپن، چین، ایتالیا و دوبلین سفر می‌کند و با فرهنگ‌ها و اقلیم‌های مختلف آشنا می‌شود.

تنوع سوژه و مضمون را می‌توان اولین ویژگی‌ برجسته‌ این کتاب برشمرد؛ مضامین متفاوتی چون تنهایی بعد از جنگ جهانی دوم در داستان «فروشگاه محلی»، دغدغه‌های فمینیستی در داستان «پاسخ دندان‌شکن»، تنهایی و انزوای انسان عصر مدرن در «لحظه‌ تحویل سال»، همچنین تاثیر مولفه‌ مکان بر زندگی بشری در داستان «خانه‌هایی که ترک‌شان کرده‌ایم».

در برخی از داستان‌ها مکان و سوژه چنان باهم آمیخته‌اند که جداکردنشان امری ناممکن به نظر می‌رسد. از این جمله است «اژدهای خوش‌اقبال» که آزمایش اتمی آمریکایی‌ها و تاثیر مرگبار آن بر خدمه‌ یک کشتی ژاپنی هنگامی که با باورهای بومیان منطقه همراه می‌شود سرنوشتی شوم رقم می‌زند. در «وارونگی مارسیا» نیز سفر به ایتالیا را می‌توان دلیل اصلی پی‌بردن مری به رابطه‌ عجیب خواهرش با آلیسیا دانست.

شخصیت‌پردازی‌ جالب توجه تعدادی از کاراکتر‌ها را می‌توان برگ برنده‌ دیگر این مجموعه به شمار آورد. در «چرا آجر پرت می‌کنند؟» با مادربزرگی روبه‌رو می‌شویم که اطرافیانش از اعتماد‌به‌نفس افراطی او رنج می‌برند. او برای دیدن نوه‌‌هایش از چین به آمریکا سفر می‌کند و در همان چند روز اول بچه‌ها را برخلاف تمایل پدر و مادرشان به خود علاقه‌مند می‌کند. او معتقد است چینی‌ها اولین ساکنین آمریکای شمالی و جنوبی، تمام آفریقا، بیشتر اروپای شرقی، تمام روسیه و حتی سیبری بوده‌اند. «نای‌نای» در صد‌وچند سالگی می‌تواند در کارخانه‌ای که کارگرها ساعتی پنجاه پیراشکی درست می‌کنند، صد پیراشکی درست کند و راز موفقیتش را برای زنان دیگر بازگو کند و نیز در حدود سی‌‌بار روی ترامپولین ارغوانی همسایه بالا و پایین بپرد و قوانین را نقض کند. در داستان «چطور غذا می‌خوریم» نیز «براندا» مادر جوان بزهکاری است که از بچه‌هایش می‌خواهد تا او را به نام کوچک صدا کنند و آنها را به جیب‌بری وادار می‌کند. او شامپوی تقویتی «میس کلایرول» استفاده می‌کند و دختر و پسر کوچکش را به رستوران‌ می‌برد، اما هیچ‌وقت از آنها درباره‌ اینکه چه چیزی می‌خورند سوال نمی‌کند.

همچنین در داستان «گذشته‌ کامل استمراری» علاوه‌بر نقب نویسنده به تاریخ آلمان و اشاره به فروپاشی دیوار برلین از زن مجرد بی‌مبالاتی صحبت می‌شود که سیگار می‌کشد و هرچند چیزهای کوچک و بی‌اهمیت را از اعضای خانواده و فامیلش می‌دزدد، اما بچه‌ها را با دادن هدیه‌های گران‌قیمت و پرکردن جیب‌هایشان از پول خوشحال می‌کند. «گاس» نیز در «ملکه الیزابت» جوان نجار فقیری است که همیشه شلوار جین و پیراهن فلانل می‌پوشد و تنها از راه ساخت میزهای چوبی گذران زندگی می‌کند. انسانی که سادگی و بی‌تکلفی‌اش شخصیت ویژه‌ای از او ساخته و همین بی‌آلایشی سبب شیفتگی «روث»، دانشجوی دکترای ریاضیات کاربردی و شکل‌گیری یک رابطه‌ عاشقانه می‌شود. «گاس» در اولین دیدار، بعد از مرگ دخترشان و جدایی از «روث»، به او می‌گوید: «نبودنت مثل سندروم درد عضو قطع شده است. احساس می‌کنم اونجایی ولی این‌جایی.» سبک و فرم متفاوت نیز وجه تمایز برخی داستان‌هاست. به‌عنوان نمونه «در هر حال نگه‌شان می‌داشتیم» داستانی در ژانر رئالیسم جادویی و درباره‌ زن بی‌سوادی از محله‌ «لاچاکاریتا»ی آمریکای‌جنوبی است که خواننده به مرور دلیل تغییر دست‌خط او را هنگام نوشتن متوجه می‌شود. نامه‌هایی که او می‌نویسد درباره‌ جزئیات آخرین لحظات ارواحی است که زندانی، شکنجه و هتک حرمت شده‌اند. در داستان «کم‌وبیش مانند انسان» نیز راوی پس از بحثی مفصل با همسفر خود، در کافه‌ای دورافتاده مرد شبح‌مانندی را مشاهده می‌کند که دُم دارد. مجموعه‌داستان‌های برگزیده «اُ.هنری»، به‌ویژه برای شروع، مجموعه «اژدهای خوش‌اقبال» را می‌توان سفرنامه‌ای جذاب نامید؛ روایتی که خواننده را نه‌‌تنها مشتاق سفر که مشتاق دیدار شخصیت‌های خیالی این مجموعه در سرزمین‌های دور می‌سازد، تا در ادامه به سراغ دیگر کتاب‌های این مجموعه نیز برود... .

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...