آئین پایانی ششمین دوره جایزه داستان نویسی «ارغوان» با یادی از ابراهیم گلستان و رضا حداد، شامگاه دیروز شنبه ۲۶ خرداد در پردیس موسیقی و تئاتر باغ کتاب، برگزار شد.

ششمین دوره جایزه داستان نویسی «ارغوان»

به گزارش کتاب نیوز به نقل از مهر، ابراهیم حقیقی رئیس شورای سیاستگذاری جایزه «ارغوان» درباره حداد گفت: قرار بود محمد چرم‌شیر (عضو هیأت انتخاب جایزه ارغوان) درباره رضا حداد صحبت کند اما به دلیل بیماری، نتوانست در برنامه حاضر شود.

وی با نقل قولی از کریم امامی (مترجم فقید) افزود: عمر طولانی سبب می‌شود که رنج از دست دادن عزیزان خود را شاهد باشیم و این چنین است که نظاره‌گر درگذشت دوستانی مانند کیومرث پوراحمد، آتیلا پسیانی، احمدرضا احمدی و … بودیم اما همه این دوستان وجه مشترکی داشتند؛ چیزی شبیه کاشتن نهالی، برومند کردن جوانانی، زدن پل بر رودخانه‌ای و… که سبب شده آنان در وجود همه دوستداران خود تکثیر شوند و تداوم یابند و هرگز نمی‌میرند.

در ادامه، برگزیدگان دوره‌های پیشین ارغوان که بعد از برگزیده شدن در این جایزه موفق شده‌اند کتاب‌های خود را مستقلاً منتشر کنند، به دعوت مجری برنامه روی صحنه رفتند و نکاتی را درباره موفقیت خود و تأثیری که این جایزه بر افزایش اعتماد به نفس آنان داشته که سبب شده بتوانند کتاب‌های خود را منتشر کنند، ارائه کردند. آنان نکاتی را خطاب به جوانانی که در این دوره جایزه شرکت کرده‌اند، بیان و آرزو کردند چراغ این جایزه تا سال‌های سال روشن بماند.

سپس فرهاد توحیدی، نماینده هیأت انتخاب جایزه، توضیحاتی درباره آثار رسیده به این دوره ارائه کرد و گفت: یک خبر خوب داریم و یک خبر بد؛ خبر بد اینکه امسال تعداد داستان‌های رسیده، کمتر از سال‌های قبل بود که دلیل آن را نمی‌دانیم و خبر خوب اینکه برخلاف دوره‌های گذشته که بخشی از کوشش هیأت انتخاب صرف این می‌شد که داستان‌ها را از میان ناداستان و دل‌نوشته بیابند، امسال داستان‌ها سطح کیفی بهتری داشتند که نکته مهمی است.

این نویسنده در عین حال ابراز تأسف کرد که در برخی از داستان‌های ارسال شده، ایرداهای املایی و نگارشی دیده شده و از داستان‌نویسان جوان خواست بیشتر نسبت به زبان فارسی و قوانین نگارشی آن احساس مسئولیت داشته باشند.

توحیدی با تاکید بر اینکه دوست ندارد مانند ممیزها صحبت کند، افزود: متأسفانه بعضی از قصه‌ها فضای سیاهی داشتند و هرچند گرفتاری‌های زیادی داریم اما در زندگی در کنار سیاهی، نیکویی و لطافت هم هست و امیدواریم این خوبی‌ها به داستان‌های جوانان راه یابد.

سپس اسامی برندگان از رتبه دهم تا چهارم به شرح زیر اعلام شد و آنان لوح تقدیر خود را از فرهاد توحیدی دریافت کردند.

دهم: فاطمه عسگری (همدان)
نهم: یلدا یزدانی (شیراز)
هشتم: نجیبه فیروزی (افغانستان ساکن سمنان)
هفتم: زینب محمدبیگی (تهران)
ششم: هانیه رئیسی (کرمان)
پنجم: پریا دوستی (تهران)
چهارم: زهرا شاه حسینی (کرج)

ششمین دوره جایزه داستان نویسی «ارغوان»

بخش بعدی برنامه به بزرگداشت ابراهیم گلستان اختصاص داشت و آیدین آغداشلو با حضور روی صحنه، درباره گلستان گفت: عمری با «گلستان» ها گذشت و سخت بشود آن را جمع‌بندی کرد.
او با یادآوری سخنی از جلال آل احمد درباره گلستان افزود: جلال آل احمد درباره گلستان گفت هیچ کسی را ندیدم که این چنین خود را اشرف مخلوقات بداند و ابراهیم گلستان واقعاً اشرف مخلوقات بود چون زیاد می‌دانست و زیاد خواند و زیاد کار کرد.

در ادامه، حسین سناپور به نمایندگی از هیأت داوران، بیانیه‌ای را درباره آثار این دوره از جایزه ارائه کرد.

بخشی از متن این بیانیه را در ادامه می‌خوانید:

به دوره اوج داستان‌نویسی ایران و رشد جایزه‌های ادبی در دهه ۸۰ اشاره کرد و افزود: همه‌مان می‌دانیم که وضعیت کتاب‌خوانی چندان تعریفی ندارد. می‌دانیم که وضعیت اقتصادی و سیاسی نه پولی در جیب بسیاری از کتاب‌خوان‌ها باقی گذاشته و نه دل‌ودماغی و فرصتی برای داستان‌خوانی. این است که وضع کتاب‌های داستانی، به‌خصوص داستان ایرانی، چندان خوب نیست، یا اصلاً خوب نیست.

سناپور در ادامه این بیانیه با ابراز تأسف از کم فروغ شدن داستان‌نویسی و کم‌رونق شدن جایزه‌های ادبی و نیز کمرنگ شدن نقدهای مطبوعاتی در دوره فعلی، خطاب به نویسندگان جوان افزود: اگر فردا داستان‌نویسی را رها کنید، ما تعجب نمی‌کنیم همچنانکه تعداد زیادی از نویسندگان به دلیل مشکلات گوناگون در گذشته چنین کردند اما عده دیگری نیز هستند که با همه مشکلات، همچنان می‌نویسند و ادامه می‌دهند چون می‌دانند نوشتن، مسیرِ رهایی است، رهایی از این همه تلخی و سیاهی و پوچی که دوروبرمان را گرفته است.

سپس با حضور لیلی گلستان، سناپور و احمد پوری، هیأت داورانِ جشنواره؛ جوایز برگزیدگان سوم تا اول به شرح زیر اهدا شد:

سوم: آیدا رشدی (تهران)
دوم: علی ملاصالحی (تهران)
اول: محدثه نوروزی (اصفهان)

................ هر روز با کتاب ...............

پس از ۲۰ سال به موطن­‌شان بر می­‌گردند... خود را از همه چیز بیگانه احساس می‌­کنند. گذشت روزگار در بستر مهاجرت دیار آشنا را هم برای آنها بیگانه ساخته است. ایرنا که که با دل آکنده از غم و غصه برگشته، از دوستانش انتظار دارد که از درد و رنج مهاجرت از او بپرسند، تا او ناگفته‌­هایش را بگوید که در عالم مهاجرت از فرط تنهایی نتوانسته است به کسی بگوید. اما دوستانش دلزده از یک چنین پرسش­‌هایی هستند ...
ما نباید از سوژه مدرن یک اسطوره بسازیم. سوژه مدرن یک آدم معمولی است، مثل همه ما. نه فیلسوف است، نه فرشته، و نه حتی بی‌خرده شیشه و «نایس». دقیقه‌به‌دقیقه می‌شود مچش را گرفت که تو به‌عنوان سوژه با خودت همگن نیستی تا چه رسد به اینکه یکی باشی. مسیرش را هم با آزمون‌وخطا پیدا می‌کند. دانش و جهل دارد، بلدی و نابلدی دارد... سوژه مدرن دنبال «درخورترسازی جهان» است، و نه «درخورسازی» یک‌بار و برای همیشه ...
همه انسان‌ها عناصری از روباه و خارپشت در خود دارند و همین تمثالی از شکافِ انسانیت است. «ما موجودات دوپاره‌ای هستیم و یا باید ناکامل بودن دانشمان را بپذیریم، یا به یقین و حقیقت بچسبیم. از میان ما، تنها بااراده‌ترین‌ها به آنچه روباه می‌داند راضی نخواهند بود و یقینِ خارپشت را رها نخواهند کرد‌»... عظمت خارپشت در این است که محدودیت‌ها را نمی‌پذیرد و به واقعیت تن نمی‌دهد ...
در کشورهای دموکراتیک دولت‌ها به‌طور معمول از آموزش به عنوان عاملی ثبات‌بخش حمایت می‌کنند، در صورتی که رژیم‌های خودکامه آموزش را همچون تهدیدی برای پایه‌های حکومت خود می‌دانند... نظام‌های اقتدارگرای موجود از اصول دموکراسی برای حفظ موجودیت خود استفاده می‌کنند... آنها نه دموکراسی را برقرار می‌کنند و نه به‌طور منظم به سرکوب آشکار متوسل می‌شوند، بلکه با برگزاری انتخابات دوره‌ای، سعی می‌کنند حداقل ظواهر مشروعیت دموکراتیک را به دست آورند ...
نخستین، بلندترین و بهترین رمان پلیسی مدرن انگلیسی... سنگِ ماه، در واقع، الماسی زردرنگ و نصب‌شده بر پیشانی یک صنمِ هندی با نام الاهه ماه است... حین لشکرکشی ارتش بریتانیا به شهر سرینگاپاتام هند و غارت خزانه حاکم شهر به وسیله هفت ژنرال انگلیسی به سرقت رفته و پس از انتقال به انگلستان، قرار است بر اساس وصیت‌نامه‌ای مکتوب، به دخترِ یکی از اعیان شهر برسد ...