دومینیک باربریس [dominique barbéris] با رمان «راهی از دوست داشتن» [Une facon daimer] برنده جایزه رمان آکادمی فرانسه [Grand prix de l'Académie française] در سال ۲۰۲۳ شد.

دومینیک باربریس [dominique barbéris] راهی از دوست داشتن» [Une facon daimer]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از مهر، جایزه رمان آکادمی فرانسه به رمان «راهی از دوست داشتن» که در پایان ماه اوت توسط گالیمار منتشر شد، تعلق گرفت. این کتاب با ۱۴ رای در مقابل ۶ رای آنتوان سنانک برای «صلیب خاکستر» از انتشارات گراسه و ۴ رای سارا چیچه برای «کیمیاها» از انتشارات سویی برنده میدان رقابت شد.

دومینیک باربریس با همراهی تیمش و آنتوان گالیمار گفت: خدا می‌داند که این پاداش نشان‌دهنده چیست. این رمان که در آغاز سپتامبر جایزه کتابفروشان نانسی لو پوینت را دریافت کرده بود، یازدهمین رمان این رمان نویس ۶۵ ساله است. وی در کامرون متولد شده و در بروکسل و سپس در نانت زندگی کرده است. این رمان درباره کشف یک عکس قدیمی است که به راوی اجازه می‌دهد تا به زندگی مادلین، عمه‌اش بپردازد و بار دیگر آن را کشف کند. داستان این رمان در دهه ۱۹۵۰ می‌گذرد که مادلین به دنبال شوهرش به کامرون می‌رود و دنیایی بسیار متفاوت با دنیای خودش را کشف می‌کند.

اولیویه مونی منتقد درباره این اثر نوشت: رمان جدید دومینیک باربریس بیش از هر زمان دیگری با بهترین ظرافت و شکنندگی خلق شده است. در بخشی از کتاب آمده است: امروز آیا دیگر اثری از این دنیا باقی مانده که خاطره غمی رازگونه را به من بباوراند؟ برخی طوری زندگی می‌کنند که انگار در گمنامی محو شده‌اند. آنها دیگر به کسی علاقه‌ای نداشتند. وقتی کوچک بودند، فقط در کریسمس پرتقال داشتند. شاید هیچ کلمه‌ای برای توضیح وجود نداشته باشد. نمی‌دانم چرا امروز این همه غم و اندوه برای من به بار آورده است. وقتی غروب می‌شود از همه اینها چه می‌ماند؟ سه برابر هیچ، یک توپ گمشده، چند آهنگ، شعری از آندره هاردلت. زنی از آنجا گذشت. به آرامی.

این سومین سال پیاپی است که کتابی از گالیمار برنده جایزه رمان آکادمی فرانسه می‌شود و پس از فرانسوا هانری دزرابل برای «استاد من و فاتح من» و جولیانو دا امپولی برای «جادوگر کرملین» بار دیگر اثری از این ناشر جایزه رمان آکادمی فرانسه به ارزش ۱۰۰۰۰ یورو را دریافت می‌کند.

سال ۲۰۲۰ اتین دومونتتی برای رمان «آزمایش بزرگ» از انتشارات استوک به عنوان برنده این آکادمی انتخاب شده بود و سال ۲۰۱۹ لوران بینه با رمان «تمدن‌ها» این جایزه را به خانه برده بود.

جایزه بزرگ رمان آکادمی فرانسه از مهم‌ترین جوایز آکادمی فرانسه و جوایز ادبی این کشور است. این جایزه که سال ۱۹۱۸ تاسیس شد هر سال از سوی فرهنگستان زبان فرانسه به یک نویسنده اهدا می‌شود.

................ هر روز با کتاب ...............

لمپن نقشی در تولید ندارد، در حاشیه اجتماع و به شیوه‌های مشکوکی همچون زورگیری، دلالی، پادویی، چماق‌کشی و کلاهبرداری امرار معاش می‌کند... لمپن امروزی می‌تواند فرزند یک سرمایه‌دار یا یک مقام سیاسی و نظامی و حتی یک زن! باشد، با ظاهری مدرن... لنین و استالین تا جایی که توانستند از این قشر استفاده کردند... مائو تسه تونگ تا آنجا پیش رفت که «لمپن‌ها را ذخایر انقلاب» نامید ...
نقدی است بی‌پرده در ایدئولوژیکی شدن اسلامِ شیعی و قربانی شدن علم در پای ایدئولوژی... یکسره بر فارسی ندانی و بی‌معنا نویسی، علم نمایی و توهّم نویسنده‌ی کتاب می‌تازد و او را کاملاً بی‌اطلاع از تاریخ اندیشه در ایران توصیف می‌کند... او در این کتاب بی‌اعتنا به روایت‌های رقیب، خود را درجایگاه دانایِ کل قرار داده و با زبانی آکنده از نیش و کنایه قلم زده است ...
به‌عنوان پیشخدمت، خدمتکار هتل، نظافتچی خانه، دستیار خانه سالمندان و فروشنده وال‌مارت کار کرد. او به‌زودی متوجه شد که حتی «پست‌ترین» مشاغل نیز نیازمند تلاش‌های ذهنی و جسمی طاقت‌فرسا هستند و اگر قصد دارید در داخل یک خانه زندگی کنید، حداقل به دو شغل نیاز دارید... آنها از فرزندان خود غافل می‌شوند تا از فرزندان دیگران مراقبت کنند. آنها در خانه‌های نامرغوب زندگی می‌کنند تا خانه‌های دیگران بی‌نظیر باشند ...
تصمیم گرفتم داستان خیالی زنی از روستای طنطوره را بنویسم. روستایی ساحلی در جنوب شهر حیفا. این روستا بعد از اشغال دیگر وجود نداشت و اهالی‌اش اخراج و خانه‌هایشان ویران شد. رمان مسیر رقیه و خانواده‌اش را طی نیم قرن بعد از نکبت 1948 تا سال 2000 روایت می‌کند و همراه او از روستایش به جنوب لبنان و سپس بیروت و سپس سایر شهرهای عربی می‌رود... شخصیت کوچ‌داده‌شده یکی از ویژگی‌های بارز جهان ما به شمار می‌آید ...
نگاه تاریخی به جوامع اسلامی و تجربه زیسته آنها نشان می‌دهد که آنچه رخ داد با این احکام متفاوت بود. اهل جزیه، در عمل، توانستند پرستشگاه‌های خود را بسازند و به احکام سختگیرانه در لباس توجه چندانی نکنند. همچنین، آنان مناظره‌های بسیاری با متفکران مسلمان داشتند و کتاب‌هایی درباره حقانیت و محاسن آیین خود نوشتند که گرچه تبلیغ رسمی دین نبود، از محدودیت‌های تعیین‌شده فقها فراتر می‌رفت ...