جان ویتینگتون [John Withington] در «اعمال آدمکش‌ها» [Assassins’ Deeds: A History of Assassination f] با تکیه بر حکایات، شواهد تاریخی و تجزیه و تحلیل آماری، برخی از بدنام‌ترین اعمال تاریخ را بررسی کرده و از برخی شخصیت‌ها روش‌های مبتکرانه آدمکشی و بسیاری از پیامدهای ناخواسته آن پرده برداشته است.
![جان ویتینگتون [John Withington] اعمال آدمکش‌ها» [Assassins’ Deeds: A History of Assassination f]](/files/16836310151951247.jpg)
به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایبنا، انتشارات نگاه کتاب «اعمال آدمکش‌ها: (تاریخ آدمکشی از مصر باستان تا امروز)» اثر جان وینیگتون با ترجمه عباسقلی غفاری‌فرد را به چاپ رساند.
جان ویتینگتون در «اعمال آدمکش‌ها» با تکیه بر حکایات، شواهد تاریخی و تجزیه و تحلیل آماری، برخی از بدنام ترین اعمال تاریخ را بررسیده و از برخی شخصیت‌ها روش‌های مبتکرانه آدمکشی و بسیاری از پیامدهای ناخواسته آن پرده برداشته است.
سوءقصد چیست؟ انگیزه سوءقصد کننده چیست؟ هر سوءقصد کننده یک قاتل است، اما عکس آن الزاماً درست نیست. حداقل سه هزار سال است که آدمکش‌ها قدرتمندان و نامداران را می‌کشند. جاه طلبی شخصی، انتقام و خشم انگیزه آنان برای این اعمال خشونت‌آمیز است. مانند سلطان عثمانی که ۱۹ برادرش را خفه کرد یا محافظان چندین امپراتور روم که آنها را به قتل رساندند. اخیراً انگیزه‌های جدیدی مانند تعصب مذهبی یا سیاسی، انقلاب و آزادی سر برآورده است و دولت‌ها نیز وارد عمل شده‌اند.
در حالی که به نظر می‌رسد بسیاری از قربانیان این خطر را کوچک شمرده‌اند. مثل آبراهام لینکلن که پس از اینکه محافظش را فرستاد تا لبی تر کند، کشته شد. بنابراین آیا سوءقصد اهداف آمرانش را برآورده است؟ جان ویتینگتون در اعمال آدمکش‌ها با تکیه بر حکایات، شواهد تاریخی و تجزیه و تحلیل آماری، برخی از بدنام‌ترین اعمال تاریخ را بررسی کرده و از برخی شخصیت‌ها روش‌های مبتکرانه آدمکشی و بسیاری از پیامدهای ناخواسته آن پرده برداشته است.
ما در نهایت به یک تعریف نیازمندیم. همه سوءقصدها باید کار یک قاتل باشد، اما عکس آن صادق نیست. پس چه چیزی مصداق سوءقصد است؟ دیکشنری کمبریج، پاسخی کوتاه و ستودنی ارائه میدهد: «قاتل یک شخص مشهور یا مهم که معمولاً با حملهای برنامه ریزی شده یا انگیزهای سیاسی یا ایدئولوژیک همراه است و در مواردی به دستِ یک قاتل اجیرشده یا حرفه‌ای انجام می‌گیرد». من در کل، اینها را راهنمایی میدانم برای آنچه واجد شرایط برای «عمل سوءقصد» است.
بنابراین، درکل، اعدام را پس از نوعی فرایند قانونی کنار گذاشته‌ام، هرچند منتقدان ناراضی باید به نقد آن بنشینند. اسیران را نیز کنار گذاشته‌ام. پس، برای مثال، شاهزادگانی را که در برجهای خود کشته شده‌اند (با فرض کشته شدن، زیرا ابهاماتی هست) به حساب نیاوردهام. همچنین از قربانیانی که به دستِ اوباش کشته شده‌اند، چشمپوشی کردهام. برخی کشتارهای زیرزمینی نیز برآمده از رقابت میان باندها بوده که گاهی اوقات با عنوان «سوءقصدها» توصیف شده، اما آنها نیز در این کتاب جایی نداشتهاند.
در پایان هر فصل، به تحلیل بعضی از این سوءقصدها پرداخته شده که در دوره زمانی مشخصی رخ دادهاند، اما از آن جهت به اینها توجه نشده که نمایانگر یک نمونهاند. تعدادی را که درباره آنها اطلاعات کافی داریم، بررسی کردهام تا پرسشهایی را مطرح کنم؛ مثلاً قاتلان چه کسانی بودهاند؟ انگیزه آنها چه بوده؟ از چه روشهایی سود جستهاند؟ چه اتفاقی برای آنها افتاده؟ پیامدهای اعمالشان چه بوده و آیا موفق بودهاند؟ مسلما از این نظر که قربانی مرده، همه موفق بودهاند، اما کوشیدهام در این رابطه که آیا قاتل از پیامد راضی بوده یا نه، به نتیجهای کلی دست پیدا کنم. بدیهی است که این کار اغلب به داوری کاملاً ذهنی و حدس و گمان وابسته است. در نهایت، فصلی به چهرههای مشهوری اختصاص یافته که از سوءقصد جان سالم به در بردهاند.
انتشارات نگاه کتاب «اعمال آدمکش‌ها: (تاریخ آدمکشی از مصر باستان تا امروز)» اثر جان وینیگتون با ترجمه عباسقلی غفاری‌فرد در 384 صفحه به بهای 245 هزار تومان را به چاپ رساند.
................ هر روز با کتاب ................
