به همراه تجدید چاپ "درباره‌ی نمایش" ژان پل سارتر، نمایش‌نامه‌ی "گوشه‌نشینان آلتونا"ی این نویسنده‌ی فرانسوی با ترجمه‌ی ابوالحسن نجفی پس از 41 سال منتشر شد.

به گزارش ایسنا، این اثر که نمایش‌نامه‌ای سه‌پرده‌یی از سارتر است، اولین‌بار در سال 1345 با ترجمه‌ی نجفی منتشر شد و حالا پس از سال‌ها با ویرایش و بازنگری و تغییراتی توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

نجفی چاپ دوم "درباره‌ی نمایش" سارتر را هم با بازنگری برای چاپ مجدد داده است. این کتاب که چاپ اول آن به قبل از انقلاب بازمی‌گردد، با افزودن بخش‌هایی در ترجمه توسط نشر یادشده به تازگی برای دریافت مجوز انتشار ارایه شده است.

همچنین "بیست‌ و یک داستان از بیست ‌و یک نویسنده‌ی فرانسه" از این مترجم  به تازگی به چاپ دوم رسیده است. از جمله‌ی این نویسندگان به سارتر، دوریس ویان، روژه ایکور و موروآ می‌توان اشاره کرد.

این مترجم پیشکسوت چندی پیش عنوان کرده بود، درباره‌ی تجدید چاپ آثارش دغدغه دارد؛ کتاب‌های زیادی برای تجدید چاپ نزد ناشران مختلف آماده دارد؛ اما نمی‌خواهد به همان شکل گذشته منتشر شوند و ترجیح می‌دهد آن‌ها را با ترجمه‌ی روز منطبق کند. او البته نداشتن وقت را دلیل تعلل در این امر عنوان کرده بود.

ابوالحسن نجفی متولد سال 1306 اصفهان است. اولین کتابش را با عنوان «بچه‌های کوچک قرن» از کریستین روشفور در سال 1344 منتشر کرده است و از دیگر ترجمه‌هایش، «شنبه و یکشنبه در کنار دریا» (روبر مرل)، «کالیگولا» (آلبر کامو)، «عیش و نیستى» (تیرى مونیه)، «خانواده‌ی تیبو» (روژه مارتن دوگار)، «نژاد و تاریخ» (لکودلوى استروس)، «ضد خاطرات» (آندره مالرو) و «وظیفه‌ی ادبیات» (ژان پل سارتر) را می‌توان نام برد.

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...