آکادمی سوئدی نوبل؛ هان کانگ [Han Kang]،‌ رمان‌نویس ۵۳ساله اهل کره‌جنوبی را به عنوان صد و هفدهمین برنده نوبل ادبیات معرفی کرد.

هان کانگ [Han Kang]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایسنا، هان کانگ برای «نثر شاعرانه قدرتمندی که با آسیب‌های تاریخی مواجهه کرده و شکنندگی زندگی انسان را آشکار می‌کند» به عنوان برنده نوبل ادبیات ۲۰۲۴ برگزیده شد.

از این نویسنده‌ی کره‌ای تا به حال رمان‌های «گیاهخوار»، «کتاب سفید»، «اعمال انسانی» و «درس‌های یونانی»‌ منتشر شده است.

کانگ نویسندگی را از سال ۱۹۹۳ میلادی و با انتشار چندین شعر در مجله «ادبیات و جامعه» آغاز کرد. نخستین نثر او در سال ۱۹۹۵ در قالب مجموعه داستان‌های کوتاهی با عنوان «عشق یوسو» منتشر شد.

او با انتشار رمان «گیاهخوار» به موفقیت جهانی دست پیدا کرد. کانگ در سال ۲۰۱۶ میلادی برای نگارش این رمان که داستان آن به سه قسمت تقسیم شده است برنده جایزه «بوکر بین‌المللی» شد.

«گیاهخوار» در ابتدا به زبان کره‌ای به نگارش درآمده و منتشر شد، سپس توسط «دبورا اسمیت» به زبان انگلیسی ترجمه و به چاپ درآمد. کتاب «گیاهخوار» با ۳ ترجمه در ایران منتشر شده است: ترجمه مهلا سادات عرب در انتشارات آناپنا؛ ترجمه مرضیه‌سادات هاشمی‌پور در انتشارات ماهابه و همچنین با ترجمه نیلوفر رحمانیان تحت عنوان «زنی که درخت شد» در نشر نوای مکتوب.

کانگ همچنین با رمان «اعمال انسان»‌ به فهرست نامزدهای نهایی «بوکر بین‌المللی» سال ۲۰۱۸ راه یافته بود. کتاب «اعمال انسانی» با ترجمه علی‌ قانع در نشر چترنگ در سال ۱۴۰۱ و نیز با ترجمه ندا امیدی در سال ۱۴۰۳ در نشر دانش‌آفرین منتشر شده است.

کتاب «کتاب سفید» او ابتدا با ترجمه نیلوفر رحمانیان در نشر نوای مکتوب در سال ۱۳۹۸ و سپس با عنوان «کتاب سپید» با ترجمه مژگان رنجبر در نشر چترنگ (در سال۱۳۹۷) منتشر شده است.

با انتخاب کانگ به عنوان برنده نوبل ادبیات امسال، او به نخستین نویسنده اهل کره جنوبی تبدیل شد که موفق به دریافت این جایزه شده است.

کانگ هجدهمین زنی ست که تاکنون به عنوان برنده نوبل ادبیات انتخاب شده است.

جایزه نوبل ادبیات از سال ۱۹۰۱ تاکنون ۱۱۷ بار اهدا شده است و برنده ۱۱ میلیون کرون سوئد معادل ۱ میلیون دلار را دریافت می‌کند.

«آنی ارنو» نویسنده زن فرانسوی در سال ۲۰۲۲ برنده این جایزه مهم شد. همچنین «رودیارد کیپلینگ» نویسنده «کتاب جنگل» است که با دریافت این جایزه در ۴۱ سالگی به عنوان جوان‌ترین برنده نوبل ادبیات شناخته می‌شود. زمانی که این جایزه در سال ۲۰۰۷ به دوریس لسینگ نویسنده انگلیسی ( که در آن زمان ۸۸ ساله بود) اهدا شد این نویسنده به سالمندترین برنده نوبل ادبیات تبدیل شد.

نوبل ادبیات در سال‌های ۱۹۱۴، ۱۹۱۸، ۱۹۳۵، ۱۹۴۰، ۱۹۴۱، ۱۹۴۲ و ۱۹۴۳ اعطا نشد و اعطای جایزه نوبل مشترک که در شاخه‌های دیگر نوبل معمول‌تر است، چند باری هم در شاخه ادبیات روی داده است. تاکنون چهار بار نوبل ادبیات مشترکا به دو نفر اعطا شده است: در سال ۱۹۰۴ به طور مشترک به «فردریک میسترال» و «خوزه اچه‌خارای» اهدا شد. در سال ۱۹۱۷ نیز «کارل آدولف گیلروپ» به همراه «هنریک پونتوپیدان» به عنوان برنده برگزیده شدند. در سال ۱۹۶۶، «شموئل یوسف آگنون» و «نلی زاکس» برنده این جایزه شدند و «ایویند جانسون» و «هاری مارتینسون» نیز برگزیدگان سال ۱۹۷۴ بودند.

سال گذشته «یون فوسه» نمایش‌نامه‌نویس و رمان‌نویس نروژی برای «نمایشنامه‌ها و نثرهای بدیع او که صدای ناگفتنی‌هاست» به عنوان برنده جایزه نوبل ادبیات ۲۰۲۳ معرفی شد.

................ هر روز با کتاب ................

او «آدم‌های کوچک کوچه»ــ عروسک‌ها، سیاه‌ها، تیپ‌های عامیانه ــ را از سطح سرگرمی بیرون کشید و در قامت شخصیت‌هایی تراژیک نشاند. همان‌گونه که جلال آل‌احمد اشاره کرد، این عروسک‌ها دیگر صرفاً ابزار خنده نبودند؛ آنها حامل شکست، بی‌جایی و ناکامی انسان معاصر شدند. این رویکرد، روایتی از حاشیه‌نشینی فرهنگی را می‌سازد: جایی که سنت‌های مردمی، نه به عنوان نوستالژی، بلکه به عنوان ابزاری برای نقد اجتماعی احیا می‌شوند ...
زمانی که برندا و معشوق جدیدش توطئه می‌کنند تا در فرآیند طلاق، همه‌چیز، حتی خانه و ارثیه‌ خانوادگی تونی را از او بگیرند، تونی که درک می‌کند دنیایی که در آن متولد و بزرگ شده، اکنون در آستانه‌ سقوط به دست این نوکیسه‌های سطحی، بی‌ریشه و بی‌اخلاق است، تصمیم می‌گیرد که به دنبال راهی دیگر بگردد؛ او باید دست به کاری بزند، چراکه همانطور که وُ خود می‌گوید: «تک‌شاخ‌های خال‌خالی پرواز کرده بودند.» ...
پیوند هایدگر با نازیسم، یک خطای شخصی زودگذر نبود، بلکه به‌منزله‌ یک خیانت عمیق فکری و اخلاقی بود که میراث او را تا به امروز در هاله‌ای از تردید فرو برده است... پس از شکست آلمان، هایدگر سکوت اختیار کرد و هرگز برای جنایت‌های نازیسم عذرخواهی نکرد. او سال‌ها بعد، عضویتش در نازیسم را نه به‌دلیل جنایت‌ها، بلکه به این دلیل که لو رفته بود، «بزرگ‌ترین اشتباه» خود خواند ...
دوران قحطی و خشکسالی در زمان ورود متفقین به ایران... در چنین فضایی، بازگشت به خانه مادری، بازگشتی به ریشه‌های آباواجدادی نیست، مواجهه با ریشه‌ای پوسیده‌ است که زمانی در جایی مانده... حتی کفن استخوان‌های مادر عباسعلی و حسینعلی، در گونی آرد کمپانی انگلیسی گذاشته می‌شود تا دفن شود. آرد که نماد زندگی و بقاست، در اینجا تبدیل به نشان مرگ می‌شود ...
تقبیح رابطه تنانه از جانب تالستوی و تلاش برای پی بردن به انگیره‌های روانی این منع... تالستوی را روی کاناپه روانکاوی می‌نشاند و ذهنیت و عینیت او و آثارش را تحلیل می‌کند... ساده‌ترین توضیح سرراست برای نیاز مازوخیستی تالستوی در تحمل رنج، احساس گناه است، زیرا رنج، درد گناه را تسکین می‌دهد... قهرمانان داستانی او بازتابی از دغدغه‌های شخصی‌اش درباره عشق، خلوص و میل بودند ...