آکادمی سوئدی نوبل؛ هان کانگ [Han Kang]،‌ رمان‌نویس ۵۳ساله اهل کره‌جنوبی را به عنوان صد و هفدهمین برنده نوبل ادبیات معرفی کرد.

هان کانگ [Han Kang]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایسنا، هان کانگ برای «نثر شاعرانه قدرتمندی که با آسیب‌های تاریخی مواجهه کرده و شکنندگی زندگی انسان را آشکار می‌کند» به عنوان برنده نوبل ادبیات ۲۰۲۴ برگزیده شد.

از این نویسنده‌ی کره‌ای تا به حال رمان‌های «گیاهخوار»، «کتاب سفید»، «اعمال انسانی» و «درس‌های یونانی»‌ منتشر شده است.

کانگ نویسندگی را از سال ۱۹۹۳ میلادی و با انتشار چندین شعر در مجله «ادبیات و جامعه» آغاز کرد. نخستین نثر او در سال ۱۹۹۵ در قالب مجموعه داستان‌های کوتاهی با عنوان «عشق یوسو» منتشر شد.

او با انتشار رمان «گیاهخوار» به موفقیت جهانی دست پیدا کرد. کانگ در سال ۲۰۱۶ میلادی برای نگارش این رمان که داستان آن به سه قسمت تقسیم شده است برنده جایزه «بوکر بین‌المللی» شد.

«گیاهخوار» در ابتدا به زبان کره‌ای به نگارش درآمده و منتشر شد، سپس توسط «دبورا اسمیت» به زبان انگلیسی ترجمه و به چاپ درآمد. کتاب «گیاهخوار» با ۳ ترجمه در ایران منتشر شده است: ترجمه مهلا سادات عرب در انتشارات آناپنا؛ ترجمه مرضیه‌سادات هاشمی‌پور در انتشارات ماهابه و همچنین با ترجمه نیلوفر رحمانیان تحت عنوان «زنی که درخت شد» در نشر نوای مکتوب.

کانگ همچنین با رمان «اعمال انسان»‌ به فهرست نامزدهای نهایی «بوکر بین‌المللی» سال ۲۰۱۸ راه یافته بود. کتاب «اعمال انسانی» با ترجمه علی‌ قانع در نشر چترنگ در سال ۱۴۰۱ و نیز با ترجمه ندا امیدی در سال ۱۴۰۳ در نشر دانش‌آفرین منتشر شده است.

کتاب «کتاب سفید» او ابتدا با ترجمه نیلوفر رحمانیان در نشر نوای مکتوب در سال ۱۳۹۸ و سپس با عنوان «کتاب سپید» با ترجمه مژگان رنجبر در نشر چترنگ (در سال۱۳۹۷) منتشر شده است.

با انتخاب کانگ به عنوان برنده نوبل ادبیات امسال، او به نخستین نویسنده اهل کره جنوبی تبدیل شد که موفق به دریافت این جایزه شده است.

کانگ هجدهمین زنی ست که تاکنون به عنوان برنده نوبل ادبیات انتخاب شده است.

جایزه نوبل ادبیات از سال ۱۹۰۱ تاکنون ۱۱۷ بار اهدا شده است و برنده ۱۱ میلیون کرون سوئد معادل ۱ میلیون دلار را دریافت می‌کند.

«آنی ارنو» نویسنده زن فرانسوی در سال ۲۰۲۲ برنده این جایزه مهم شد. همچنین «رودیارد کیپلینگ» نویسنده «کتاب جنگل» است که با دریافت این جایزه در ۴۱ سالگی به عنوان جوان‌ترین برنده نوبل ادبیات شناخته می‌شود. زمانی که این جایزه در سال ۲۰۰۷ به دوریس لسینگ نویسنده انگلیسی ( که در آن زمان ۸۸ ساله بود) اهدا شد این نویسنده به سالمندترین برنده نوبل ادبیات تبدیل شد.

نوبل ادبیات در سال‌های ۱۹۱۴، ۱۹۱۸، ۱۹۳۵، ۱۹۴۰، ۱۹۴۱، ۱۹۴۲ و ۱۹۴۳ اعطا نشد و اعطای جایزه نوبل مشترک که در شاخه‌های دیگر نوبل معمول‌تر است، چند باری هم در شاخه ادبیات روی داده است. تاکنون چهار بار نوبل ادبیات مشترکا به دو نفر اعطا شده است: در سال ۱۹۰۴ به طور مشترک به «فردریک میسترال» و «خوزه اچه‌خارای» اهدا شد. در سال ۱۹۱۷ نیز «کارل آدولف گیلروپ» به همراه «هنریک پونتوپیدان» به عنوان برنده برگزیده شدند. در سال ۱۹۶۶، «شموئل یوسف آگنون» و «نلی زاکس» برنده این جایزه شدند و «ایویند جانسون» و «هاری مارتینسون» نیز برگزیدگان سال ۱۹۷۴ بودند.

سال گذشته «یون فوسه» نمایش‌نامه‌نویس و رمان‌نویس نروژی برای «نمایشنامه‌ها و نثرهای بدیع او که صدای ناگفتنی‌هاست» به عنوان برنده جایزه نوبل ادبیات ۲۰۲۳ معرفی شد.

................ هر روز با کتاب ................

لمپن نقشی در تولید ندارد، در حاشیه اجتماع و به شیوه‌های مشکوکی همچون زورگیری، دلالی، پادویی، چماق‌کشی و کلاهبرداری امرار معاش می‌کند... لمپن امروزی می‌تواند فرزند یک سرمایه‌دار یا یک مقام سیاسی و نظامی و حتی یک زن! باشد، با ظاهری مدرن... لنین و استالین تا جایی که توانستند از این قشر استفاده کردند... مائو تسه تونگ تا آنجا پیش رفت که «لمپن‌ها را ذخایر انقلاب» نامید ...
نقدی است بی‌پرده در ایدئولوژیکی شدن اسلامِ شیعی و قربانی شدن علم در پای ایدئولوژی... یکسره بر فارسی ندانی و بی‌معنا نویسی، علم نمایی و توهّم نویسنده‌ی کتاب می‌تازد و او را کاملاً بی‌اطلاع از تاریخ اندیشه در ایران توصیف می‌کند... او در این کتاب بی‌اعتنا به روایت‌های رقیب، خود را درجایگاه دانایِ کل قرار داده و با زبانی آکنده از نیش و کنایه قلم زده است ...
به‌عنوان پیشخدمت، خدمتکار هتل، نظافتچی خانه، دستیار خانه سالمندان و فروشنده وال‌مارت کار کرد. او به‌زودی متوجه شد که حتی «پست‌ترین» مشاغل نیز نیازمند تلاش‌های ذهنی و جسمی طاقت‌فرسا هستند و اگر قصد دارید در داخل یک خانه زندگی کنید، حداقل به دو شغل نیاز دارید... آنها از فرزندان خود غافل می‌شوند تا از فرزندان دیگران مراقبت کنند. آنها در خانه‌های نامرغوب زندگی می‌کنند تا خانه‌های دیگران بی‌نظیر باشند ...
تصمیم گرفتم داستان خیالی زنی از روستای طنطوره را بنویسم. روستایی ساحلی در جنوب شهر حیفا. این روستا بعد از اشغال دیگر وجود نداشت و اهالی‌اش اخراج و خانه‌هایشان ویران شد. رمان مسیر رقیه و خانواده‌اش را طی نیم قرن بعد از نکبت 1948 تا سال 2000 روایت می‌کند و همراه او از روستایش به جنوب لبنان و سپس بیروت و سپس سایر شهرهای عربی می‌رود... شخصیت کوچ‌داده‌شده یکی از ویژگی‌های بارز جهان ما به شمار می‌آید ...
نگاه تاریخی به جوامع اسلامی و تجربه زیسته آنها نشان می‌دهد که آنچه رخ داد با این احکام متفاوت بود. اهل جزیه، در عمل، توانستند پرستشگاه‌های خود را بسازند و به احکام سختگیرانه در لباس توجه چندانی نکنند. همچنین، آنان مناظره‌های بسیاری با متفکران مسلمان داشتند و کتاب‌هایی درباره حقانیت و محاسن آیین خود نوشتند که گرچه تبلیغ رسمی دین نبود، از محدودیت‌های تعیین‌شده فقها فراتر می‌رفت ...