به سوی درک نوآورانه | الف


رابرت لپاژ [Robert Lepage] یکی از پیشروترین مؤلفان تئاتر عصر حاضر به شمار می‌آید. عنوان مؤلف را به خاطر جنبه‌های مختلفی که در آن خلاقیت و ابداع به خرج داده، می‌توان به او اطلاق کرد. لپاژ نه‌تنها در عرصه‌ی نگارش نمایشنامه و دراماتورژی متن دستی توانمند دارد، بلکه در حوزه‌ی آرایش صحنه و لباس، جلوه‌های ویژه‌ی سمعی و بصری در تئاتر، تنظیم موسیقی و اجرای پرفورمنس‌های زنده مهارتی بی‌رقیب دارد.

رابرت لپاژ [Robert Lepage] بازکشف آتش

جهان‌بینی منحصربه‌فرد او در عرصه‌ی هنرهای نمایشی از لپاژ نظریه‌پردازی آوانگارد ساخته و نظریه‌های او روزبه‌روز تأثیر بیش‌تری برای مؤلفین عرصه‌ی نمایش پیدا می‌کند. لپاژ به سبب تنوع تجربیات و طبع‌آزمایی‌هایش در سبک‌های گوناگون، همواره به عنوان یک طراح جسور و بی‌محابا نیز شناخته شده است. اهمیت او در جهان نمایش آن‌گونه است که درک تئاتر پست‌مدرن بی او کامل نخواهد بود. کتاب «رابرت لپاژ، بازکشف آتش»، با انگیزه‌ی رسیدن به چنین درکی تألیف شده است.

بارقه‌های نگاه تکثرگرا و در عین حال آنارشیست، در رابرت لپاژ از زمینه‌ی زیست فرهنگی او ریشه گرفته است. او اولین نمایش‌ها را در محیطی بورژوا دیده است. تئاتر مدرن در دوران بلوغ او، پرزرق‌وبرق و مختصِ طبقه‌ی اجتماعی نخبه بود. لپاژ در آن دوران دسترسی محدودی به تئاتر آوانگارد داشت و این مسأله در او عطشی سیری‌ناپذیر به آزمودن انواع سبک‌ها و فرم‌ها آفرید. از این‌رو بود که در آغاز کوشید دستی در تئاتر مدرن بیازماید. او از موسیقی راک برای پرداخت صحنه الهام گرفت. به نظرش تمامی ارکانی که هنرمندان موسیقی مدرن در کار خود لحاظ می‌کردند، قابل‌اجرا در تئاتر بود. او در مرحله‌ی بعدی وارد ایده‌پردازی در تئاتر سنتی شد و کوشید با تلفیق سنن نمایشی کشورهای مختلف در کارش، به تجربه‌ای تازه در اجرا برسد.

لپاژ علاقه‌ی خاصی به فرهنگ شرق و به‌ویژه ژاپن داشته است. او در این عرصه از حداکثر بکارگیری فضا، شفافیت سطوح و القای حس کامل فضا در فرهنگ ژاپنی، بهره گرفته است. این شیفتگی لپاژ که با آگاهی از فلسفه‌ی شرقی همراه بوده، برای کسب شناخت عمیق‌تر از این دنیای متفاوت به او کمک شایانی کرده است. در این راستا او از زبان چینی و لهجه‌ی کانتونی همراه با فرانسوی و انگلیسی، در آثاری از جمله «سه‌گانه‌ی اژدها» و نسخه‌ی ژاپنی «فاوست» استفاده کرده و همواره درباره‌ی الهام عمیقی که جهان ژاپنی به او بخشیده سخن گفته است:

«در طول اولین سفرم به ژاپن مجذوب دقت، موشکافی، حداکثر استفاده از مکان و نیز قدرت تأثیرگذاری هر چیز شفاف شدم. ژاپن کشوری است که از کاغذ برنج ساخته شده است. دیواره‌های خانه‌ها دقیقا از این جنس ساخته شده‌اند. تعداد زیادی راهروی تودرتو وجود دارد، ولی همگی شفاف هستند. در کشوری مثل ژاپن تمامی نمایش‌ها بر اساس داستان‌هایی حول محور درون‌گرایی و خویشتن‌‌داری است. براین اساس، باید کم‌ترین کار را برای گفتنِ بیش‌ترین چیز انجام دهی. در تئاتر ژاپن قدرت و اهمیت شخصیت‌ در درام با کم‌ترین سرمایه‌گذاری احساسی از سوی بازیگر نشان داده می‌شود.»

لپاژ اما رویکرد پست‌مدرنیستی خود را در اجرای نمایش‌های ملهم از سنت شرقی نیز فراموش نکرده و حتی دست به ابداعاتی در این حوزه زده است. او از رنگ‌ها، نورها و سطوح آشنا در نمایش ژاپنی آشنایی‌زدایی می‌کند تا مخاطب را به درک نوآورانه‌تری در این وادی برساند. در این زمینه تکنولوژی نیز به شکل ویژه‌ای به کمک لپاژ می‌آید. نمونه‌ای از این شکل طراحی او را می‌توان در صحنه‌پردازی نمایش «هفت شاخه از رودخانه‌ی اوتا» دید که به هیروشیما تقدیم شده بود. صحنه مانند یک خانه‌ی سنتی ژاپنی ساخته شده بود، به‌گونه‌ای که تصاویر ویدیویی از طریق دستگاه پروجکشن، با سایه‌ی بازیگران تلاقی می‌یافت. او از همین‌جا و اولین کارش با استودیوی خودساخته‌اش، پرهیزش از قطعیت‌بخشی و نگاه مألوف و آشنا به عناصر بصری را به روشنی نشان داده است.

کتاب در بخش اول به بررسی زندگی حرفه‌ای رابرت لپاژ می‌پردازد و در بخش دوم، جهان‌بینی هنری او را در مرکز توجه قرار می‌دهد. دیدگاه لپاژ به هنر بسیار پیچیده و تحلیل‌گریز است و از این‌رو به شرح و بسط و مثال و مصداق نیاز دارد که نویسنده‌ی کتاب کوشیده با واکاویدن دوره‌های مختلف هنری او به این مهم دست یابد. بخش سوم کتاب به تحلیل برخی از آثار لپاژ اختصاص دارد. او آن‌قدر در زمینه‌ها و سبک‌های متفاوت، پروژه‌های نمایشی گوناگونی ارائه داده که هرکدام به تنهایی می‌تواند کتابی را دربربگیرد. اما مؤلف کوشیده همانند خودِ لپاژ جانب مینی‌مالیسم و ایجاز را در تفسیر آثار او در نظر داشته باشد. لپاژ هم در اجرای آثار کلاسیک، نگاه سنتی و مدرن را درهم‌آمیخته و هم در تهیه‌‌ی نمایش‌های پست‌مدرن کلیشه‌زدایی و ترکیب آن‌ها با عناصر کهن را مد نظر قرار داده است. برای او یک صحنه‌ی تئاتر می‌تواند در آنِ واحد هم عرصه‌ی اجرای یک اپرا باشد و هم اجرایی از یک متن مدرن را در دل خود جا دهد. قابلیت انعطاف و تبدیل‌پذیری، جوهره‌ی اصلی جهان هنری لپاژ را می‌سازد. همین ویژگی است که دامنه‌ی تفکر او را در طراحی صحنه چنان وسعت می‌بخشد که همچون دایره‌المعارفی گنجایش پذیرفتن هر سلیقه‌ای را دارد. دنیای لپاژ که این کتاب، شمه‌ای از آن را ترسیم کرده، تمامی قریحه‌های تشنه‌ی خلاقیت و پویایی هنری را، با هر پیش‌زمینه‌ی تجربی که باشند، راضی نگه می‌دارد.

[بخش اعظم کتاب «رابرت لپاژ، بازکشف آتش» ترجمه دو اثر «Il teatro di Robert Lepage,2004 » و «Memoria, maschera e macchina nel teatro di Robert Lepage [2018]‎‎ » از آناماریا مونته‌وردی است.]

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...