ابراهیم حاتمی‌کیا چهره هنر انقلاب اسلامی شد.

به گزارش ایسنا، اختتامیه پنجمین هفته هنر انقلاب اسلامی و با اعلام نام ابراهیم حاتمی‌کیا به عنوان چهره هنر انقلاب عصر دوشنبه ۲۶ فروردین ماه با حضور هنرمندان و مسئولان در سالن سوره حوزه هنری برگزار شد.

در ابتدای این مراسم با حضور حمید شاه‌آبادی معاون صدا، علیرضا معینی معاون بخش اداری مالی حوزه هنری و محمد میرزمانی از هوشنگ جاوید برای احیای موسیقی نواحی و سه دهه تلاش موثر در حوزه پژوهش و موسیقی تقدیر شد.

در این رویداد از میان ۱۴ چهره که به انتخاب حدود ۱۰۰ نفر از اهالی فرهنگ رسانه و هنر ۵ نفر به بخش چهره هنر راه یافتند، رضا امیرخانی برای نوشتن رمان‌ رهش، هدایت‌الله بهبودی برنده جایزه جلال، ابراهیم حاتمی‌کیا کارگردان سینما، مسعود نجابتی‌ و مهدی نقویان مستندساز به عنوان پنج کاندیدا معرفی شدند.

رضا امیرخانی اولین کاندیدای چهره هنر انقلاب گفت: ابداع احتمال کنید در جلسه‌ای مرحوم سیروس قایق‌ران با مرحوم آیت‌الله بهجت مسابقه‌ی شطرنج بدهند و در پایان رقابت شعر مرحوم شهریار جایزه‌ی اخلاق بگیرد! این رقابت بی‌معناست... پسینیان احتمالا از قاب پایانی این جشن‌واره چنین خواهند نوشت... اما... من فرزند حیاط حوزه‌ی هنری هستم با آن در باز و سماور روشن... با جنگ سوره‌ی علی معلم دامغانی آغاز کرده‌ام و در نمازخانه مرحوم قیصر را دیده‌ام و در همین حیاط، تابوت شهید آوینی را تشییع کرده‌ام....
قابی که در حیاط(ت) حوزه‌ی هنری بود، به همین قاعده رنگارنگ و گونه‌گون بود...

هدایت‌الله بهبودی نیز در سخنانی کوتاهی اظهار کرد: من با آمادگی آمده‌ام تا به برگزیده چهره سال تبریک بگویم.


کاندیدای بعدی چهره هنر انقلاب ابراهیم حاتمی‌کیا بود که در سخنانی بیان کرد: رایحه آقا مرتضی (آوینی) در این فضا برای ما خیلی آشناست. از ابتدای حضورش تا زمانی که از اینجا رفت و وقتی من در این مکان حاضر می‌شوم، حالم تغییر می‌کند.

پس از پخش کلیپی از چهره برتر با حضور رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، وزیر ارشاد، رئیس حوزه هنری و دو تن از چهره‌های برتر سال‌های گذشته از ابراهیم حاتمی‌کیا به عنوان چهره برتر هنر انقلاب تقدیر شد.

او پس از دریافت لوح و تندیس اظهار کرد: خیلی خوشبخت و خوشحالم که در چهلمین سال انقلاب دیده می‌شوم. این لحظه برایم بسیار ارزشمند است. چهل سال! من ۳۸ سال است که در فیلمسازی هستم؛ نزدیک به عمر انقلاب. تا یادم می‌آید بالا و پایین‌های زیادی داشتیم در این سال‌ها. واقعیت این است که این راهی نبوده که هموار باشد. راه را با هم ساختیم و آنچه که در هنر متعهد و انقلاب باید باشد، مسائلی بود که ما در آن بسیار زحمت کشیدیم.

وی افزود: به ما گفته می‌شود که شما پروپاگاندا هستید. ای کاش اینها عاقل‌ بودند و به ما سفارش می‌دادند فیلم می‌ساختیم. متاسفانه چنین اتفاقی به این اندازه نبود. آقا مرتضی (آوینی) بود و از او انرژی می‌گرفتیم اما این مسیر هموار نبود. اکثر قریب به اتفاق فیلم‌هایم‌ مساله‌ای داشته که باید برای آن می‌جنگیدم. از فیلم مهاجر آغاز شد که گفتند یک فرمانده نباید به صورت زیردستش سیلی بزند و این موضوع تا فیلم به وقت شام ادامه داشت. همیشه متلک‌ها و نیش‌ها و انواع حرف‌ها را شنیدیم.

حاتمی‌کیا اضافه کرد: این‌ مقدمه را گفتم تا بگویم تازه‌نفس‌ها با چند تا انگ شنیدن می‌گویند من دیگر در این حوزه نخواهم بود. من آمدم تا بگویم ای عزیزان کسی که در اتوبان همت قرار می‌گیرد، این اتوبانی نیست که ساده باشد و برای آن خون ریخته شده است. باید مشکلات این مسیر را تحمل کنند. ما نیش زبان‌ها شنیدیم و گریه‌ها کردیم. در همین حوزه هنری من بارها جلوی مرتضی آوینی گریه کردم و گفتم که من دیگر بیشتر از این‌ توان سنگینی نگاه‌های کسانی که ژست شبه روشنفکری دارند را ندارم. کسانی بودند که به ما کمک کردند و من انتظار دارم این تازه‌نفس‌ها به سرعت از این مسیر خارج نشوند.

این کارگردان تصریح کرد: شمایی که با اسم شهید وارد این حوزه می‌شوید، تعهدی به شما اضافه می‌شود که نباید به راحتی از آن دست بکشید. کسی که در این مسیر شهرت پیدا می‌کند نباید از این اتفاقات خسته شود. باید بمانیم. چهل سالگی انقلاب یک آغاز است. خسته‌ایم اما باز هم پیش می‌رویم.

این کارگردان با اشاره به جایگاه شهید سیدمرتضی آوینی اظهار کرد: او پشتوانه ماست و جایگاه بالایی دارد. البته برنامه‌هایی پخش می‌شود که سعی می‌کنند آقا مرتضی را پایین بیاورند اما او همچنان بالاست. فیلم‌سازهای روایت فتح دلیل رفتن‌هایشان تبدیل‌شدن به یک آرتیست یا هنرمند نبود و نمی‌خواستند مشهور شوند. شهرت، این‌ گوساله سامری می‌تواند ما را از راه خارج کند.

او در پایان بیان کرد: خوشحالم که این هدیه را از دست عزیزانی که همسنگر بودیم گرفتم.

سپس از چهار کاندیدای دیگر نیز با اهدای لوح و تندیس تقدیر شد.

................ هر روز با کتاب ................

بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...
صدای من یک خیشِ کج بود، معوج، که به درون خاک فرومی‌رفت فقط تا آن را عقیم، ویران، و نابود کند... هرگاه پدرم با مشکلی در زمین روبه‌رو می‌شد، روی زمین دراز می‌کشید و گوشش را به آنچه در عمق خاک بود می‌سپرد... مثل پزشکی که به ضربان قلب گوش می‌دهد... دو خواهر در دل سرزمین‌های دورافتاده باهیا، آنها دنیایی از قحطی و استثمار، قدرت و خشونت‌های وحشتناک را تجربه می‌کنند ...
احمد کسروی به‌عنوان روشنفکری مدافع مشروطه و منتقد سرسخت باورهای سنتی ازجمله مخالفان رمان و نشر و ترجمه آن در ایران بود. او رمان را باعث انحطاط اخلاقی و اعتیاد جامعه به سرگرمی و مایه سوق به آزادی‌های مذموم می‌پنداشت... فاطمه سیاح در همان زمان در یادداشتی با عنوان «کیفیت رمان» به نقد او پرداخت: ... آثار کسانی چون چارلز دیکنز، ویکتور هوگو و آناتول فرانس از ارزش‌های والای اخلاقی دفاع می‌کنند و در بروز اصلاحات اجتماعی نیز موثر بوده‌اند ...
داستان در زاگرب آغاز می‌شود؛ جایی که وکیل قهرمان داستان، در یک مهمانی شام که در خانه یک سرمایه‌دار برجسته و بانفوذ، یعنی «مدیرکل»، برگزار شده است... مدیرکل از کشتن چهار مرد که به زمینش تجاوز کرده بودند، صحبت می‌کند... دیگر مهمانان سکوت می‌کنند، اما وکیل که دیگر قادر به تحمل بی‌اخلاقی و جنایت نیست، این اقدام را «جنایت» و «جنون اخلاقی» می‌نامد؛ مدیرکل که از این انتقاد خشمگین شده، تهدید می‌کند که وکیل باید مانند همان چهار مرد «مثل یک سگ» کشته شود ...
معلمی بازنشسته که سال‌های‌سال از مرگ همسرش جانکارلو می‌گذرد. او در غیاب دو فرزندش، ماسیمیلیانو و جولیا، روزگارش را به تنهایی می‌گذراند... این روزگار خاکستری و ملا‌ل‌آور اما با تلألو نور یک الماس در هم شکسته می‌شود، الماسی که آنسلما آن را در میان زباله‌ها پیدا می‌کند؛ یک طوطی از نژاد آمازون... نامی که آنسلما بر طوطی خود می‌گذارد، نام بهترین دوست و همرازش در دوران معلمی است. دوستی درگذشته که خاطره‌اش نه محو می‌شود، نه با چیزی جایگزین... ...