رمان «سفر به شرق» [The trip to the east] نوشته کریستین آنگوت [Christine Angot]، «عهد پدری» [The paternal clause] نوشته یوناس حسن خمیری [Jonas Hassen Khemiri] و کتاب «همچون آسمانی بر ما» [Like a sky in us] نوشته یاکوتا الیکاوزویچ [Jakuta Alikavazovic] برندگان جایزه مدیسی در سال 2021 [The 2021 Medici Prize] شدند.

سفر به شرق» [The trip to the east]  کریستین آنگوت [Christine Angot

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایبنا، هیئت داروان جایزه مدیسی دیروز (26 اکتبر) کریستین انگوت را برای رمان «سفر به شرق»، یوناس حسن خمیری را برای رمان «عهد پدری» و کتاب «همچون آسمانی بر ما» نوشته یاکوتا الیکاوزویچ را به عنوان برندگان جایزه مدیسی در سه بخش رمان فرانسوی، غیرفرانسوی و کتاب غیرداستانی معرفی کردند.

کریستین انگوت در دور چهارم انتخاب با کسب 6 رای مثبت در برابر 4 رای مثبتی که کریستوفر دونر برای «گوی فرانسوی» دریافت کرد برنده جایزه مدیسی در بخش رمان فرانسوی شد. این رمان -که از سوی نشر فلاماریون در فرانسه منتشر شده و تاکنون 17‌هزار نسخه از آن در فرانسه به فروش رفته- به خاطرات گذشته دوران کودکی نویسنده و ارتباطش با والدین و پدرش پرداخته است.

رمان «عهد پدری» -که یوناس حسن خمیری، نویسنده سوئدی آن را نوشته- درباره پدربزرگ یک خانواده است که مجبور است در سال دو بار به سوئد سفر کند تا با خانوده‌اش دیدار کند؛ اما در واقع می‌خواهد اجازه اقامت خود را حفظ کند. نویسنده در این رمان با زبانی طنز پیوندهایی که انسجام یک خانواده را تضمین می‌کند، زیر سوال می‌برد.

یاکوتا الیکاوزویچ در کتاب «همچون آسمانی بر ما» شبی را که در موزه لوور در بخش اشیای عتیقه گذرانده، روایت می‌کند؛ تجربه‌ای که او را به یاد پدری می‌اندازد که همراه با او روزی از این مکان دیدن کرده بود.

سال گذشته کلوئی دلوم برای رمان «قلب مصنوعی»، آنتونیو مونوز مولینا برای رمان «گردشگری تنها در میان جمعیت» و کارل اوه کناسگور برای اثر «پایان نبرد» به‌ترتیب برندگان جایزه مدیسی در بخش رمان فرانسوی، غیرفرانسوی و اثر غیرداستانی بودند.

جایزه‌ ادبی «مدیسی» در سال ۱۹۵۸ راه‌اندازی شد تا نویسندگان خلاق را با وجود ناشناخته‌بودن‌شان در دنیای ادبیات مورد تقدیر قرار دهد. این جایزه در سال‌های اولیه تنها ویژه بهترین رمان فرانسوی بود؛ اما در سال‌های بعد بخش‌ رمان خارجی و سپس بخش مجموعه مقالات نیز به آن افزوده شد. از میان نویسندگان سرشناسی که تاکنون موفق به دریافت جایزه رمان خارجی «مدیسی» شده‌اند، می‌توان به «پل آستر»، «اورهان پاموک»، «میلان کوندرا»، «اومبرتو اکو» و «فیلیپ راث» اشاره کرد.

................ هر روز با کتاب ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...