مهدی عباسی در میان ورزشکاران و ورزشی‌نویسان ایران، چهره‌ای شناخته‌شده و تأثیرگذار است. او به‌عنوان یکی از پیشکسوتان ورزشی‌نویسی، سهم بزرگی در معرفی و گسترش ورزش‌های مختلف، به‌ویژه کشتی، در ایران داشته است. علاوه بر کشتی، او در حوزه فوتبال نیز کتابی منتشر کرده که نقطه آغاز پژوهش‌های فوتبالی او بود. بااین‌حال، این تلاش‌ها متأسفانه ادامه نیافت، که جای افسوس فراوان دارد، زیرا می‌توانست فصل تازه‌ای در پژوهش‌های ورزشی ایران رقم بزند.

مهدی عباسی «تاریخ کبوترداری و کبوترپرانی در شهرستان قم

کتاب جدید آقای عباسی با عنوان «تاریخ کبوترداری و کبوترپرانی در شهرستان قم» در سال 1402 شمسی به‌وسیله بنیاد قم پژوهی روانه بازار شده است. اثری متفاوت و جذاب که نشان‌دهنده علاقه‌مندی و پژوهش گسترده او در زمینه‌های تاریخ و ادبیات بومی استان قم است و به نوعی قم‌شناسی نیز محسوب می‌شود.

آقای عباسی در این کتاب، با رویکردی پژوهشی و دقیق، به بررسی سیر تحول و پیشینه یکی از موضوعات تاریخی و فرهنگی در استان قم پرداخته است. او با گردآوری داده‌های محلی، روایت‌های شفاهی و مستندات تاریخی، تصویری جامع و دقیق از تاریخ کبوترداری و کبوتربازی در این منطقه ارائه کرده است.

کتاب فاقد فصل‌بندی مشخص است، اما محتوای آن جامع و کامل بوده و علاوه بر تاریخچه کبوترداری و کبوتربازی در قم، اطلاعاتی دقیق درباره افرادی که در این زمینه فعالیت داشتند را نیز شامل می‌شود. نویسنده، به‌تفصیل، به معرفی محلاتی همچون آذر، چهل اختران، رض‌آباد، شاهزاده حمزه، پنجه‌علی، دروازه ری، مسجد جامع، چهارمردان، صفاییه، گذر صادق و حتی حاجی‌آباد، یکی از روستاهای اطراف قم، پرداخته است.

وی در این کتاب نام و تصویر افرادی را که در هر محله به این فعالیت مشغول بوده‌اند، آورده و با این شیوه، توانسته است تاریخ اجتماعی این فعالیت را به‌طور کامل به تصویر بکشد. از حرم تا محله‌های دورتر، این اثر نمایی جامع از کبوترداری در قم ارائه می‌دهد و آن را به منبعی ارزشمند برای علاقه‌مندان و پژوهشگران حوزه تاریخ و فرهنگ محلی تبدیل کرده است.

استفاده از منابع متنوع شامل روایت‌های شفاهی، مستندات تاریخی، و داده‌های میدانی بر غنای این پژوهش افزوده است.

شاید برجسته‌ترین ویژگی این کتاب، مصور بودن آن است. تصاویر ناب و باکیفیتی که در هر بخش متناسب با موضوع آورده شده‌اند، نه‌تنها جذابیت بصری کتاب را افزایش داده‌اند، بلکه درک بهتری از محتوای آن به خواننده می‌دهند. این تصاویر به‌گونه‌ای انتخاب و ارائه شده‌اند که گویی همراه با متن، روایتی زنده و دیدنی را پیش چشم خواننده به نمایش می‌گذارند.

ویژگی دوم این کتاب که بسیار چشمگیر است، پاورقی‌های دقیق و ارزشمند آن است. این پاورقی‌ها توضیحات سودمندی ارائه می‌دهند که برای خوانندگان و حتی سایر نویسندگان می‌تواند چراغ راه باشد. برای مثال، در این کتاب اشاره‌ای به چاپ کتابی درباره نان سنگک و نویسنده آن، آقای داود روغنی، شده است. چنین جزئیاتی، زمانی ارزش خود را نشان می‌دهند که پژوهشگران در آینده، برای ورود به موضوعات مرتبط با یک شهر، از کمبود منابع رنج نبرند و دچار سردرگمی نشوند.

در بخشی از کتاب آمده است:
«از دیرباز مردم قم از وضیع و شریف، خرد و کلان، باسواد و بی‌سواد و به عبارتی از زن و مرد و دختر و پسر، کبوتر را از برکات الهی می‌دانستند و در بیشتر خانه‌ها دست‌کم یک یا چند جفت نگاه می‌داشتند و وجودش را خوش‌یمن می‌دانستند. آنها معتقد بودند نگه‌داری حیوان از جمله کبوتر، افزون بر برکت، از بلایای ارضی و سماوی جلوگیری می‌کند. حسن نگه‌داری حیوان خانگی در این بود که از وقوع سیل و زلزله پیش از موعد خطر با سروصدا آدمی را آگاه می‌کرد.

در روزگاری که کبوترپرانی اسم و رسمی نداشت، وسایل و امکانات تفریحی مانند امروز اصلاً وجود نداشت، نگه‌داری و پرورش و کبوترپرانی در بیشتر خانواده‌ها موروثی بود و یکی از سرگرمی‌های آن دوران به شمار می‌آمد.

بیشتر کبوترپرانان قدیم قم مانند بیشتر مردم ایران از پیروان مراجع تقلید به‌ویژه حضرت آیت‌الله العظمی حاج آقا حسین طباطبایی بروجردی بودند و فرامین او را از جان و دل اطاعت می‌کردند. هرگز دیده و شنیده نشده است که آن مرحوم در ذم کبوترداری یا کبوترپرانی فتوایی صادر کرده باشند؛ زیرا پرورش‌دهندگان کبوتر و گروبندان، در این‌باره مرتکب گناهی نشده بودند که عمل آنان مورد اشکال قرار گیرد یا بردوباخت مالی در مسابقه‌ها به یکی از طرفین تعلق نگرفته بود، بلکه سود حاصل‌شده با رضایت بازنده صرف امور خیریه می‌شد.

تحقیقات نویسنده نشان می‌دهد میان طبقات شهری، صنف قصاب، خباز، نجار، کشاورز، حمامی، دامدار و بنا بیش از دیگر گروه‌های جامعه به کبوترداری و کبوترپردانی عشق می‌ورزند. در روزگار گذشته برخی عشق‌بازان، کبوترداران و کبوتربازان هر کدام به زعم خود ادعای برتری بر دیگران داشتند و به اصطلاح تمامیت‌خواه بودند و به عبارتی دیگر هیچ‌کس شخص دیگری را در این فن قبول نداشت که متأسفانه این طرز تفکر هنوز هم بین بیشتر کبوترداران رایج است.»

کتاب «تاریخ کبوترداری و کبوترپرانی در شهرستان قم» در 400 صفحه و توسط انتشارات بنیاد قم پژوهی روانه بازار شده است.

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

«خرد»، نگهبانی از تجربه‌هاست. ما به ویران‌سازی تجربه‌ها پرداختیم. هم نهاد مطبوعات را با توقیف و تعطیل آسیب زدیم و هم روزنامه‌نگاران باتجربه و مستعد را از عرصه کار در وطن و یا از وطن راندیم... کشور و ملتی که نتواند علم و فن و هنر تولید کند، ناگزیر در حیاط‌خلوت منتظر می‌ماند تا از کالای مادی و معنوی دیگران استفاده کند... یک روزی چنگیز ایتماتوف در قرقیزستان به من توصیه کرد که «اسب پشت درشکه سیاست نباش. عمرت را در سیاست تلف نکن!‌» ...
هدف اولیه آموزش عمومی هرگز آموزش «مهارت‌ها» نبود... سیستم آموزشی دولت‌های مرکزی تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا توده‌ها را در مدارس ابتدایی زیر کنترل خود قرار دهند، زیرا نگران این بودند که توده‌های «سرکش»، «وحشی» و «از لحاظ اخلاقی معیوب» خطری جدی برای نظم اجتماعی و به‌علاوه برای نخبگان حاکم به شمار روند... اما هدف آنها همان است که همیشه بوده است: اطمینان از اینکه شهروندان از حاکمان خود اطاعت می‌کنند ...
کتاب جدید کانمن به مقایسه موارد زیادی در تجارت، پزشکی و دادرسی جنایی می‌پردازد که در آنها قضاوت‌ها بدون هیچ دلیل خاصی بسیار متفاوت از هم بوده است... عواملی نظیر احساسات شخص، خستگی، محیط فیزیکی و حتی فعالیت‌های قبل از فرآیند تصمیم‌گیری حتی اگر کاملاً بی‌ربط باشند، می‌توانند در صحت تصمیمات بسیار تاثیر‌گذار باشند... یکی از راه‌حل‌های اصلی مقابله با نویز جایگزین کردن قضاوت‌های انسانی با قوانین یا همان الگوریتم‌هاست ...
لمپن نقشی در تولید ندارد، در حاشیه اجتماع و به شیوه‌های مشکوکی همچون زورگیری، دلالی، پادویی، چماق‌کشی و کلاهبرداری امرار معاش می‌کند... لمپن امروزی می‌تواند فرزند یک سرمایه‌دار یا یک مقام سیاسی و نظامی و حتی یک زن! باشد، با ظاهری مدرن... لنین و استالین تا جایی که توانستند از این قشر استفاده کردند... مائو تسه تونگ تا آنجا پیش رفت که «لمپن‌ها را ذخایر انقلاب» نامید ...
نقدی است بی‌پرده در ایدئولوژیکی شدن اسلامِ شیعی و قربانی شدن علم در پای ایدئولوژی... یکسره بر فارسی ندانی و بی‌معنا نویسی، علم نمایی و توهّم نویسنده‌ی کتاب می‌تازد و او را کاملاً بی‌اطلاع از تاریخ اندیشه در ایران توصیف می‌کند... او در این کتاب بی‌اعتنا به روایت‌های رقیب، خود را درجایگاه دانایِ کل قرار داده و با زبانی آکنده از نیش و کنایه قلم زده است ...