جایزه ادبی جورج اورول که به آثار سیاسی اهدا می شود «شیرفروش» [milkman] اثر آنا برنز [Anna Burns] را به عنوان برنده سال ۲۰۱۹ خود در بخش ادبیات سیاسی انتخاب کرد.

«شیرفروش» [milkman] اثر آنا برنز [Anna Burns]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از مهر، جایزه جورج اورول که از امسال در دو بخش داستانی و غیرداستانی اهدا می‌شود، برندگان خود را معرفی کرد.

در حالی که امسال ۶ فینالیست در بخش ادبیات داستانی انتخاب شده بودند، رمان «شیرفروش» نوشته آنا برنز که پیشتر جایزه بوکر را هم دریافت کرده بود، به عنوان برنده بخش داستانی انتخاب شد.

این نویسنده ایرلندی در رمان «شیرفروش» از ترس‌هایی که هر روز در زندگی اعمال می‌شود پرده برمی‌دارد و قهرمان جوان خود را با حملات جنسیتی و سیاسی روبه رو می‌سازد. این داستان از قول دختری ۱۸ ساله روایت می‌شود که یک مرد شبه نظامی بر او سلطه خود را اعمال می‌کند.

هیات داوران جایزه «جورج اورول» این کتاب را با وجود اینکه دوره‌ای خاص را دربرمی‌گیرد دارای مضمونی جهانی خواندند که با تمرکز بر تعلقات سیاسی شخصیت‌هایش از فشارهایی می گوید که می‌تواند انسان‌ها را به نابودی بکشاند.

گلن جیمز براون برای «‌آیرونوپلیس»، دایانا اوانز برای «آدم‌های عادی»، نیک درناسو برای «سابرینا»، نویو رزا شوما برای «خانه‌ای از سنگ» و لنی زوماس برای «ساعت‌های سرخ» دیگر نامزدهای این بخش بودند.

در بخش نوشته‌های سیاسی غیرداستانی نیز از میان ۶ فینالیست کتاب پاتریک رادن کیفی یعنی «هیچی نگو: یک داستان واقعی از قتل و خاطره در ایرلند شمالی» به عنوان برنده انتخاب شد.

در این بخش که قبلاً به عنوان جایزه کتاب اورول برگزار می شد دیگر فینالیست ها عبارت بودند از: اولیویه بولو برای «سرزمین پول»، فرانسیسکو کاتو برای «خط رودخانه می‌شود»، نورا کروگ برای «هایمات: آلبوم خانواده آلمانی»، دیوید پیلینگ برای «توهم رشد» و آلپا شا برای «در میان چریک‌های انقلابی هند».

جایزه اورول در عین حال در بخش نوشته‌های سیاسی در شبکه‌های اجتماعی بریتانیا نیز «در ورای خطوط کشور» نوشته مکس دالی و در بخش روزنامه‌نگاری استیو بلومفیلد و سوزان مور را به عنوان برندگان خود برگزید.

این جایزه که به هر یک از برندگانش ۳ هزار پوند به عنوان جایزه اهدا می‌کند، برای تشویق نوشته‌هایی با تمرکز بر سیاست اهدا می شود به آثاری تعلق می‌گیرد که روح سیاسی و هنری خود اورول را در آثارشان به کار گرفته باشند.

هر یک از برندگان یک نسخه خاص از کتاب «1984» جورج اورول را که توسط پسر وی امضا شده نیز در هفتادمین سالگرد انتشار این کتاب دریافت می‌کند.

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...