رمان «شاعری که می‌دوید» نوشته سعید عبدوس از سوی نشر داستان منتشر شد.

شاعری که می‌دوید سعید عبدوس

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایبنا، این رمان روایت زندگی شاعر جوانی‌ست که پس از ورود به دانشگاه و آشناشدن با چند جوان، مسیر ذهنی و زندگی‌اش تغییر می‌کند و عشق مثل گرهی در زندگی‌اش مبهم باقی می‌ماند.

عبدوس با بیان این‌که این اثر رمانی اجتماعی با درون‌مایه عاشقانه است، گفت: بخش زیادی از داستان به صورت سوم‌شخص و با ادبیات غیرمحاوره‌ای روایت شده است.

این نویسنده درباره شخصیت‌ها، فضاسازی، زمان و ویژگی‌های این رمان توضیح داد: شخصیت‌ها ترکیبی از چندین شخصیت حقیقی در ذهن من است. دهکده‌ها، شهرها و نفراتی که در کتاب به آن‌ها اشاره شده، شهرهایی خیالی‌اند. در این میان شهر تهران و نسبت انسان‌ها نسبتی حقیقی است.

وی ادامه داد: چند جوان در جستجوی سوال‌های بی‌جوابشان از دهکده‌هایشان بیرون می‌زنند و دست تقدیر آنها را دور هم جمع می‌کند؛ درحالی‌که هرکدام از آنها دنیایی متفاوت، درونیاتی متفاوت و تربیتی متفاوت را به دوش می‌کشند. در این میان از کنش آنها و محیط، اتفاق‌هایی شکل می‌گیرد؛ سوال‌هایی پاسخ داده می‌شود و سوال‌هایی برای همیشه بی‌جواب می‌ماند. عشق حلقه واسطه سوال‌های بی‌پاسخ ماست.

عبدوس با بیان این‌که در حال‌ حاضر مشغول نگارش کتابی محاوره‌‌محور است، توضیح داد: امیدوارم این کتاب در انتهای سال یا سال آینده منتشر شود. البته همه این‌ها وابسته به میزان خوانده‌شدن کتاب «شاعری که می‌دوید» است.

بخشی از کتاب می‌خوانیم: «در روزگاری که عینک کائوچویی، اورکت و سیگارهایی که رسالتشان را با روشن کردن سیگار بعدی به انتها می‌رساندند، نشانه فهمیدگی و درک عمیق از ادبیات و سیاست بود، ارسلان برخلاف جریان آب شنا می‌کرد. ته‌ریشی بر چهره استخوانی‌اش نقش بسته بود. کت‌های کرمی‌رنگی که پدرش وقتی دبیرستانی بود برایش خریده بود را در حالی می‌پوشید که بعد از گذر سال‌ها هنوز اندازه‌اش نشده بود. دیگر امیدی نداشت که شانه‌هایش استخوان بترکانند و پهنای شانه‌اش هم‌عرض کت کرمی‌‌رنگش بشود؛ بیشتر امیدوار بود که کت‌ها آب بروند. یک روز کافه‌چی به ارسلان گفت: تو چرا همیشه تنهایی؟ چرا اسمی برای خودت دست‌وپا نمی‌کنی؟»

رمان «شاعری که می‌دوید» نوشته سعید عبدوس، با شمارگان 300 نسخه، در 122 صفحه، در قطع رقعی، به قیمت 50 هزار تومان از سوی نشر داستان روانه بازار کتاب شد.

................ هر روز با کتاب ...............

او «آدم‌های کوچک کوچه»ــ عروسک‌ها، سیاه‌ها، تیپ‌های عامیانه ــ را از سطح سرگرمی بیرون کشید و در قامت شخصیت‌هایی تراژیک نشاند. همان‌گونه که جلال آل‌احمد اشاره کرد، این عروسک‌ها دیگر صرفاً ابزار خنده نبودند؛ آنها حامل شکست، بی‌جایی و ناکامی انسان معاصر شدند. این رویکرد، روایتی از حاشیه‌نشینی فرهنگی را می‌سازد: جایی که سنت‌های مردمی، نه به عنوان نوستالژی، بلکه به عنوان ابزاری برای نقد اجتماعی احیا می‌شوند ...
زمانی که برندا و معشوق جدیدش توطئه می‌کنند تا در فرآیند طلاق، همه‌چیز، حتی خانه و ارثیه‌ خانوادگی تونی را از او بگیرند، تونی که درک می‌کند دنیایی که در آن متولد و بزرگ شده، اکنون در آستانه‌ سقوط به دست این نوکیسه‌های سطحی، بی‌ریشه و بی‌اخلاق است، تصمیم می‌گیرد که به دنبال راهی دیگر بگردد؛ او باید دست به کاری بزند، چراکه همانطور که وُ خود می‌گوید: «تک‌شاخ‌های خال‌خالی پرواز کرده بودند.» ...
پیوند هایدگر با نازیسم، یک خطای شخصی زودگذر نبود، بلکه به‌منزله‌ یک خیانت عمیق فکری و اخلاقی بود که میراث او را تا به امروز در هاله‌ای از تردید فرو برده است... پس از شکست آلمان، هایدگر سکوت اختیار کرد و هرگز برای جنایت‌های نازیسم عذرخواهی نکرد. او سال‌ها بعد، عضویتش در نازیسم را نه به‌دلیل جنایت‌ها، بلکه به این دلیل که لو رفته بود، «بزرگ‌ترین اشتباه» خود خواند ...
دوران قحطی و خشکسالی در زمان ورود متفقین به ایران... در چنین فضایی، بازگشت به خانه مادری، بازگشتی به ریشه‌های آباواجدادی نیست، مواجهه با ریشه‌ای پوسیده‌ است که زمانی در جایی مانده... حتی کفن استخوان‌های مادر عباسعلی و حسینعلی، در گونی آرد کمپانی انگلیسی گذاشته می‌شود تا دفن شود. آرد که نماد زندگی و بقاست، در اینجا تبدیل به نشان مرگ می‌شود ...
تقبیح رابطه تنانه از جانب تالستوی و تلاش برای پی بردن به انگیره‌های روانی این منع... تالستوی را روی کاناپه روانکاوی می‌نشاند و ذهنیت و عینیت او و آثارش را تحلیل می‌کند... ساده‌ترین توضیح سرراست برای نیاز مازوخیستی تالستوی در تحمل رنج، احساس گناه است، زیرا رنج، درد گناه را تسکین می‌دهد... قهرمانان داستانی او بازتابی از دغدغه‌های شخصی‌اش درباره عشق، خلوص و میل بودند ...