احضار خاطرات | شرق


«زمان انگار می‌گذرد. جهان با لحظه‌لحظه واشدنش حادث می‌شود و تو می‌ایستی تا نگاهی بیندازی به عنکبوتِ چسبیده به تارش. شتاب نور است و حس اشیا با پَرهیب مشخص و پرتوهای پرتلالویی جاری بر خلیج. تو مطمئن‌تر می‌شوی کیستی، در یک روز آفتابی تند، بعد از توفان، وقتی خوداگاهی در کوچک‌ترین برگی که می‌افتد فرومی‌رود. باد در کاج‌ها صدا می‌کند و جهان در وجود می‌آید، بی‌برگشت و عنکبوت بر تارِ در باد جنبانش سوار است».
رمان کوتاه «بادی آرتیست» [The body artist] اثر دان دلیلو [Don DeLillo] با این جملات آغاز می‌شود. و بعد راوی خبر از اتفاقی می‌دهد که گویا در آشپزخانه و هنگام صرف صبحانه افتاده بود.

بادی آرتیست» [The body artist] اثر دان دلیلو [Don DeLillo]

مرد که قهوه‌اش را هم می‌زد با روزنامه می‌نشیند و شروع می‌کند به خواندن. زن به کارهای روزمره می‌رسد، دانه پرندگان را می‌دهد، در آشپزخانه چیزهایی را جابه‌جا می‌کند و بعد با فنجانی قهوه می‌نشیند به روزنامه‌خواندن و حرف‌هایی به‌ظاهر ساده و روزمره بین آنها ردوبدل می‌شود. اما فضای حاکم بر مکالمات چندان با کسالت و روزمرگی مطابق نیست. جز این فضا سطرهای پایانی این بخش نیز تشویشی را به مخاطب انتقال می‌دهد. «مرد گفت: همه کلیدهام توی یک حلقه‌اند. زن آمد که بگوید: چه هوشی، اما آن موقع نگفت. چون لزومی نداشت. چون چقدر بیهوده بود گفتن چنین چیز پیش‌‌پاافتاده‌ای. صبح یا هر وقت دیگر، در یک روز آفتابی تند، بعد از طوفان».

بعد از صحنه آغازینِ صرف صبحانه، ری افسرده به طرف همسر سابقش می‌رود و در آپارتمانش با گلوله خودش را می‌کشد. «جسد ری روبلز کارگردان دو فیلم مطرح جهانی اواخر دهه 1970، صبح روز یکشنبه در خانه همسر اولش پیدا شد». طبق گزارش پلیس علت مرگ، جراحت ناشی از شلیک گلوله بوده است. او جز آن دو فیلم مطرح چندین فیلم دیگر هم ساخته بود که با شکست مواجه شد و منتقدان بسیاری آنها را نادیده گرفتند. ری روبلز، «شاعر عزلت سینما» در آستانه پیروزی دیکتاتوری دست‌راستی‌ها، آلخاندرو، هنوز پسربچه‌ای کوچک بود و همراه بچه‌های دیگر به روسیه فرستاده شده بود. از زندگی او روایت‌های بسیاری در دست است: از اینکه در دوران اقامتش در پاریس دوره‌گرد بوده و شعبده‌باز تا ایفای نقش‌های کوچک مثلا دزد در فیلم‌های آن زمان و نوشتن زیرنویس برای فیلم‌های روسی و دستیاری کارگردان در یک وسترن. به هر تقدیر بازمانده او سومین همسرش، لارن هارتکه بود. بعد از مرگ ری، لارن در همان خانه می‌ماند و چیزی نمی‌گذرد که با مرد کوچک‌اندامی در یکی از پرت‌ترین اتاق‌های خانه روبه‌رو می‌شود.

مرد از ریخت‌افتاده و کودن است، بی‌وقفه بدون رعایت اصول دستور زبان حرف می‌زند یا حرف‌های لارن را تکرار می‌کند. جوری ترسیده و بی‌پناه به نظر می‌آید که انگار گم شده و حالا لارن او را پیدا کرده است، درست مانند بچه‌ای سر راهی. لارن او را به یاد خاطره معلم علوم دوران دبیرستانش، «آقای توتل» خطاب می‌کند. «چیز خیلی عجیب در مورد مرد این بود که زن حرف‌های خودش را می‌شنید که توی اتاق می‌چرخند، کلیشه‌ای و پیش‌پاافتاده». بعد از مدتی فکری به ذهن لارن رسید. جرقه‌ای در ذهنش، اینکه مکالماتش با آقای توتل را ضبط کند و در غیاب او دوباره به آنها گوش دهد. کم‌کم زن هرجا می‌رفت ضبط صوت را با خود می‌برد. «ضبط صوت کوچک بود و سبک و توی جیب پیش سینه‌اش جا می‌گرفت. زن بلوزهای فلانل می‌پوشید، با جیب‌های برگردان. ساعت‌ها کنار شوره‌زار راه می‌رفت و از میان جاده‌های خراب پایین می‌آمد و به حرف‌های آقای توتل گوش می‌داد».

زن فکر کرد شاید این مرد نوع دیگری از واقعیت را تجربه می‌کند که در آن اینجاست و آنجا، هم قبل است و هم بعد. شاید مرد در نوعی از زمان زندگی کرده که حالت روایی نداشته است. زن رفته‌رفته به یاد می‌آورد که حرف‌های آقای توتل، مردی از نوع دیگر را پیش‌تر شنیده است. یا حرف‌های خودش بود یا حرف‌های ری، مثلا حرف‌ها و ایده‌هایش درباره نمایش‌نامه‌ای تازه که می‌نوشت. اما مشکل این بود: در ساده‌ترین گفت‌وگو رمزی هست که به گوینده می‌گوید بیرون اصوات محض چه خبر است. اما وقتی آنها حرف می‌زدند رمز گم می‌شد. ضربه‌ای گم‌شده در کار بود. برای زن سخت بود ضرباهنگ را پیدا کند. هرچه بین آنها ردوبدل می‌شد کلمات ناموزون بود. انگار که حرف‌هایشان هیچ بار زمانی نداشته باشد. تمام ارجاعات در حدی ناگفته است. زن گاه فکر می‌کرد ری در ناخودآگاه مرد زنده است. اما این ممکن نبود. «مرد خود را از واقعیتی به واقعیت دیگر می‌کشاند، جدا از منطق زمان. این امکان ندارد. زمان تو را می‌سازد. زمان است که وجودت را معنا می‌دهد. اما نکته اینجاست که مرد یکجورهایی در دیگر قلمروهای هستی نفوذ می‌کند و منتشر می‌شود، در دیگر زندگی‌های زمانمند و این یکی از وجوه حیرت و درد درون مرد است. یکجورهایی. ضعیف‌ترین کلمه در زبان. و کم و بیش. و شاید. همیشه شاید. زن همیشه می‌شایدید». سرآخر اما شایدهای زن به نتیجه‌ای نرسید و آقای توتل همان‌طور که ناگهانی سروکله‌اش پیدا شده بود، ناپدید می‌شود.

در نقدهای بسیاری که درباره رمان کوتاه «بادی آرتیست» نوشته شده است، نکته‌ای درخور تأمل وجود دارد. اینکه حین خواندن این رمان، مخاطب از سه انتخاب برخوردار می‌شود. نخست پذیرش باور راوی و لارن و ارتباط و گفت‌وگوی او با آقای توتل. انتخاب دومی این است که آقای توتل را محصول توهمات و ذهنیت پس از ضربه روحی لورن بدانیم و سومی ترکیبی از این دو تصور. آقای توتل در این انتخاب، نوعی شبح است، موجودی که در جهان داستان به سر می‌برد و چندان طبیعی نیست. تردید شخصیت اصلی رمان و به‌تبع آن تردید مخاطب، در انتخاب بین امر طبیعی و ماورای طبیعی، از آقای توتل شخصیتی خیالی می‌سازد. آقای توتل در سیر روایت، به یک ضبط صوت زنده هم شباهت می‌برد که صداهای بسیار ایجاد می‌کند. دلیلو شبح را در دستگاه ضبط صوت قرار می‌دهد تا از این طریق خاطره فراموش‌شده آنهایی را که در دهه 50 با ضبط صوت سعی در احضار ارواح مردگان داشته‌اند، دوباره زنده کند.
رمان بادی آرتیست، پیش‌تر در نشر نی منتشر شده بود و اینک در فاصله‌ای قریب به یک دهه در نشر ناهید چاپ شده است.

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

بابا که رفت هوای سیگارکشیدن توی بالکن داشتم. یواشکی خودم را رساندم و روشن کردم. یکی‌دو تا کام گرفته بودم که صدای مامانجی را شنیدم: «صدف؟» تکان خوردم. جلو در بالکن ایستاده بود. تا آمدم سیگار را بیندازم، گفت: «خاموش نکنْ‌نه، داری؟ یکی به من بده... نویسنده شاید خواسته است داستانی «پسامدرن» بنویسد، اما به یک پریشانی نسبی رسیده است... شهر رشت این وقت روز، شیک و ناهارخورده، کاری جز خواب نداشت ...
فرض کنید یک انسان 500، 600سال پیش به خاطر پتکی که به سرش خورده و بیهوش شده؛ این ایران خانم ماست... منبرها نابود می‌شوند و صدای اذان دیگر شنیده نمی‌شود. این درواقع دید او از مدرنیته است و بخشی از جامعه این دید را دارد... می‌گویند جامعه مدنی در ایران وجود ندارد. پس چطور کورش در سه هزار سال قبل می‌گوید کشورها باید آزادی خودشان را داشته باشند، خودمختار باشند و دین و اعتقادات‌شان سر جایش باشد ...
«خرد»، نگهبانی از تجربه‌هاست. ما به ویران‌سازی تجربه‌ها پرداختیم. هم نهاد مطبوعات را با توقیف و تعطیل آسیب زدیم و هم روزنامه‌نگاران باتجربه و مستعد را از عرصه کار در وطن و یا از وطن راندیم... کشور و ملتی که نتواند علم و فن و هنر تولید کند، ناگزیر در حیاط‌خلوت منتظر می‌ماند تا از کالای مادی و معنوی دیگران استفاده کند... یک روزی چنگیز ایتماتوف در قرقیزستان به من توصیه کرد که «اسب پشت درشکه سیاست نباش. عمرت را در سیاست تلف نکن!‌» ...
هدف اولیه آموزش عمومی هرگز آموزش «مهارت‌ها» نبود... سیستم آموزشی دولت‌های مرکزی تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا توده‌ها را در مدارس ابتدایی زیر کنترل خود قرار دهند، زیرا نگران این بودند که توده‌های «سرکش»، «وحشی» و «از لحاظ اخلاقی معیوب» خطری جدی برای نظم اجتماعی و به‌علاوه برای نخبگان حاکم به شمار روند... اما هدف آنها همان است که همیشه بوده است: اطمینان از اینکه شهروندان از حاکمان خود اطاعت می‌کنند ...
کتاب جدید کانمن به مقایسه موارد زیادی در تجارت، پزشکی و دادرسی جنایی می‌پردازد که در آنها قضاوت‌ها بدون هیچ دلیل خاصی بسیار متفاوت از هم بوده است... عواملی نظیر احساسات شخص، خستگی، محیط فیزیکی و حتی فعالیت‌های قبل از فرآیند تصمیم‌گیری حتی اگر کاملاً بی‌ربط باشند، می‌توانند در صحت تصمیمات بسیار تاثیر‌گذار باشند... یکی از راه‌حل‌های اصلی مقابله با نویز جایگزین کردن قضاوت‌های انسانی با قوانین یا همان الگوریتم‌هاست ...