برندگان جایزه «گنکور» در شاخه‌های زندگی نامه، شعر، داستان کوتاه و رمان اول معرفی شدند.

«سلینجر صمیمی» نوشته دنیس دمونپیون از انتشارات رابرت لافونت به عنوان برنده سال ۲۰۱۸ آکادمی گنکور در بخش بهترین کتاب بیوگرافی شناخته شد.

این کتاب زندگینامه‌ای با بررسی تنها رمان سلینجر یعنی «ناتور دشت» که نسل جدیدی از خوانندگان را در امریکا و جهان به دنبال خود کشاند، نوشته شده است. سلینجر، نویسنده مشهور امریکایی که سال ۲۰۱۰ درگذشت، از زمان انتشار این کتاب در سال ۱۹۵۱ و در زمانی که ۳۲ سال داشت، با موفقیت بزرگی روبه‌رو شد اما وی با موفقیت همین کتاب، این امکان را یافت تا زندگی‌ای منزوی و به دور از اجتماع و رسانه‌ها در شهر کوچک کورنیش برای خودش بسازد.

در هر حال زندگی وی خیلی رمانتیک بود و در حالی که وی در ۲۰ سالگی رویای راه‌یافتن به هالیوود را در سر می‌پروراند، ناکام ماندن تلاشش برای ازدواج با اونا اونیل که بعد همسر چارلی چاپلین شد، او را با دلسردی روبه‌رو ساخت. حضور او در جنگ جهانی دوم و اسارت و زندانی شدنش در کمپ اسرا بخش‌های دیگری از زندگی وی است که در این کتاب به آنها توجه شده است.

نوشتن تنها عامل نجات سلینجر از شرایط دشوار زندگی در سنگرها و کمپ بود و او ۱۰ سال با هولدن کالفید در ذهنش زندگی کرد و سرانجام داستان این پسر ۱۷ ساله را روی کاغذ آورد.

«سلینجر صمیمی» در ۴۰۰ صفحه به قیمت ۲۱ یورو منتشر شده است.

دنیس دمونپیون، نویسنده و روزنامه‌نگار ۶۴ ساله فرانسوی که سابقه کار برای خبرگزاری فرانسه و لیبراسیون را دارد، کتاب بیوگرافی «میشل اولبک» نویسنده مشهور فرانسوی را نیز نوشته است. وی در جدیدترین کتابش در خلال داستان‌های کوچک و بزرگ برگرفته از مسائل تاریخی و برش‌هایی از زندگی سلینجر، ردپای این نویسنده جوان را در نیویورک دنبال کرده است.

جایزه گنکور که نخستین دوره جایزه‌اش را ۲۱ دسامبر سال ۱۹۰۳ اعطا کرد، علاوه بر جایزه اصلی خود که هر سال در ماه نوامبر اهدا می‌شود و مهم‌ترین و معتبرترین جایزه ادبی فرانسه به‌شمار می‌آید، جوایز جانبی دیگری نیز دارد: جایزه گنکور برای اولین رمان، جایزه گنکور دبیرستانی‌ها، جایزه گنکور داستان کوتاه، جایزه گنکور شعر، جایزه گنکور زندگینامه‌نویسی و جوایز گنکور به انتخاب برخی کشورها.

سال پیش «پسر دوما یا آنتی اودیپ» نوشته ماریان شوپ برنده این رقابت شده بود.

به گزارش ایسنا به نقل از اوست فرانس،‌ «ایوون لو من»، شاعر فرانسوی جایزه شعر گنکور را برای مجموعه‌ آثار منتشرشده‌اش توسط انتشارات «برونو دوسی» به خود اختصاص داد.

نام «کارولین لامرچ»، نویسنده بلژیکی نیز برای مجموعه داستان‌های کوتاه «‌ما در حاشیه هستیم» که روابط بین انسان و حیوانات را شرح می‌دهد به عنوان برنده جایزه داستان کوتاه گنکور اعلام شد. در سال ۲۰۱۸  نیز «رجیس جافری» به عنوان برنده جایزه داستان کوتاه گنکور انتخاب شده بود.

همچنین «ماری گوتیه»، نویسنده فرانسوی به عنوان برنده جایزه رمان اول گنکور  برای کتاب «پوشش کوتاه»‌ که یک داستان کوتاه احساسی است،‌ انتخاب شد. کتاب «پوشش کوتاه» در ماه ژانویه منتشر شده است. سال گذشته جایزه رمان اول گنکور به «‌ماهیر گوان» برای کتاب «برادر بزرگ» اهدا شده بود.

به هر یک از برندگان جایزه گنکور در شاخه‌های داستان کوتاه و رمان اول ۳۸۰۰ یورو و به برنده جایزه در شاخه شعر ۶۰۰۰ یورو اهدا می‌شود

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...