شهرداری تهران قصد دارد با مستندسازی خانه پروین اعتصامی در تهران، ساختمان جدیدی را با کاربری فرهنگی احداث کند.

به گزارش ایبنا، معاون فنی و عمرانی منطقه دوازده شهرداری تهران، با اشاره به آغاز ساخت دوباره خانه‌ پروین اعتصامی در تهران گفت: معاونت فنی عمرانی شهرداری تخریب ساختمان قدیمی و گودبرداری منزل این شاعره نامدار ایرانی را انجام داده و این پرو‍ژه هم اکنون در مرحله ستون‌گذاری است.

شهریار مهرافشار خبر داد: قرار است خانه پروین اعتصامی را با نقشه و ویژگی‌های قبلی، دوباره بسازیم تا با کاربری گالری از آن استفاده شود. اعتبار اختصاص یافته به این پروژه سه میلیارد و پانصد میلیون ریال است.

وی ادامه داد: منزل پروین اعتصامی در تهران در خیایان مردم، محله بهارستان، پشت ساختمان مجلس شورای اسلامی قرار دارد.

همچنین دو سال پیش از محل اعتبارات مصوب سفر ریاست جمهوری، منزل پروین اعتصامی با اعتباری بیش از 400 میلیون تومان در تبریز خریداری شد. قرار است از این مکان برای فعالیت‌های فرهنگی ادبی بانوان شمال غرب کشور بهره‌برداری شود.

پروین اعتصامی 25 اسفند 1285خورشیدی در شهر تبریز به‌دنیا آمد. پدرش یوسف اعتصامی آشتیانی(اعتصام‌الملک) از اهالی شفت گیلان و اصالتش آشتیانی بود و مادرش اختر فتوحی (درگذشته 1352) از اهالی آذربایجان بود. پروین تنها دختر خانواده بود و چهار برادر داشت.

اعتصام‌الملک، پدر پروین از نویسندگان و مبارزان دوران مشروطه بود. او در سال 1291به‌ همراه خانواده‌اش از رشت به تهران مهاجرت کرد. به‌همین خاطر پروین از کودکی با مشروطه‌خواهان و چهره‌های فرهنگی آشنا شد و ادبیات را در کنار پدر و استادانی چون دهخدا و ملک الشعرای بهار آموخت. در دوران کودکی، زبان‌های فارسی و عربی را زیر نظر معلمان خصوصی در منزل و زبان انگلیسی را در مدرسه آمریکایی‌ها فراگرفت.

پروین تیرماه 1313در سن 28سالگی با پسرعموی پدرش فضل‌الله اعتصامی، رییس شهربانی وقت کرمانشاه ، ازدواج کرد ولی این ازدواج، مرداد 1314 به جدایی انجامید. در همین سال‌ها بود که پروین در کتابخانه? دانش‌سرای عالی به‌عنوان کتابدار به‌کار مشغول شد.

پروین به تشویق ملک‌الشعرای بهار در سال 1315 دیوان خود را منتشر کرد، ولی مرگ پدرش در دی ماه 1316در سن 63 سالگی، ضربه هولناک دیگری به روح حساس او وارد کرد.

دیوان پروین، شامل 248 قطعه شعر است که از آن میان ?? قطعه به صورت مناظره است. اشعار پروین اعتصامی بیشتر در قالب قطعات ادبی است که مضامین اجتماعی را با دیده انتقادی به تصویر کشیده ‌است.

اشعار او را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: دسته اول که به سبک خراسانی گفته شده و شامل اندرز و نصیحت است و بیشتر به اشعار ناصرخسرو شبیه‌اند. دسته دوم اشعاری است که به سبک عراقی گفته شده و بیشتر جنبه داستانی به ویژه از نوع مناظره دارد و به سبک شعر سعدی نزدیک است. این دسته از اشعار پروین شهرت بیشتری دارند.

لمپن نقشی در تولید ندارد، در حاشیه اجتماع و به شیوه‌های مشکوکی همچون زورگیری، دلالی، پادویی، چماق‌کشی و کلاهبرداری امرار معاش می‌کند... لمپن امروزی می‌تواند فرزند یک سرمایه‌دار یا یک مقام سیاسی و نظامی و حتی یک زن! باشد، با ظاهری مدرن... لنین و استالین تا جایی که توانستند از این قشر استفاده کردند... مائو تسه تونگ تا آنجا پیش رفت که «لمپن‌ها را ذخایر انقلاب» نامید ...
نقدی است بی‌پرده در ایدئولوژیکی شدن اسلامِ شیعی و قربانی شدن علم در پای ایدئولوژی... یکسره بر فارسی ندانی و بی‌معنا نویسی، علم نمایی و توهّم نویسنده‌ی کتاب می‌تازد و او را کاملاً بی‌اطلاع از تاریخ اندیشه در ایران توصیف می‌کند... او در این کتاب بی‌اعتنا به روایت‌های رقیب، خود را درجایگاه دانایِ کل قرار داده و با زبانی آکنده از نیش و کنایه قلم زده است ...
به‌عنوان پیشخدمت، خدمتکار هتل، نظافتچی خانه، دستیار خانه سالمندان و فروشنده وال‌مارت کار کرد. او به‌زودی متوجه شد که حتی «پست‌ترین» مشاغل نیز نیازمند تلاش‌های ذهنی و جسمی طاقت‌فرسا هستند و اگر قصد دارید در داخل یک خانه زندگی کنید، حداقل به دو شغل نیاز دارید... آنها از فرزندان خود غافل می‌شوند تا از فرزندان دیگران مراقبت کنند. آنها در خانه‌های نامرغوب زندگی می‌کنند تا خانه‌های دیگران بی‌نظیر باشند ...
تصمیم گرفتم داستان خیالی زنی از روستای طنطوره را بنویسم. روستایی ساحلی در جنوب شهر حیفا. این روستا بعد از اشغال دیگر وجود نداشت و اهالی‌اش اخراج و خانه‌هایشان ویران شد. رمان مسیر رقیه و خانواده‌اش را طی نیم قرن بعد از نکبت 1948 تا سال 2000 روایت می‌کند و همراه او از روستایش به جنوب لبنان و سپس بیروت و سپس سایر شهرهای عربی می‌رود... شخصیت کوچ‌داده‌شده یکی از ویژگی‌های بارز جهان ما به شمار می‌آید ...
نگاه تاریخی به جوامع اسلامی و تجربه زیسته آنها نشان می‌دهد که آنچه رخ داد با این احکام متفاوت بود. اهل جزیه، در عمل، توانستند پرستشگاه‌های خود را بسازند و به احکام سختگیرانه در لباس توجه چندانی نکنند. همچنین، آنان مناظره‌های بسیاری با متفکران مسلمان داشتند و کتاب‌هایی درباره حقانیت و محاسن آیین خود نوشتند که گرچه تبلیغ رسمی دین نبود، از محدودیت‌های تعیین‌شده فقها فراتر می‌رفت ...