شهرداری تهران قصد دارد با مستندسازی خانه پروین اعتصامی در تهران، ساختمان جدیدی را با کاربری فرهنگی احداث کند.

به گزارش ایبنا، معاون فنی و عمرانی منطقه دوازده شهرداری تهران، با اشاره به آغاز ساخت دوباره خانه‌ پروین اعتصامی در تهران گفت: معاونت فنی عمرانی شهرداری تخریب ساختمان قدیمی و گودبرداری منزل این شاعره نامدار ایرانی را انجام داده و این پرو‍ژه هم اکنون در مرحله ستون‌گذاری است.

شهریار مهرافشار خبر داد: قرار است خانه پروین اعتصامی را با نقشه و ویژگی‌های قبلی، دوباره بسازیم تا با کاربری گالری از آن استفاده شود. اعتبار اختصاص یافته به این پروژه سه میلیارد و پانصد میلیون ریال است.

وی ادامه داد: منزل پروین اعتصامی در تهران در خیایان مردم، محله بهارستان، پشت ساختمان مجلس شورای اسلامی قرار دارد.

همچنین دو سال پیش از محل اعتبارات مصوب سفر ریاست جمهوری، منزل پروین اعتصامی با اعتباری بیش از 400 میلیون تومان در تبریز خریداری شد. قرار است از این مکان برای فعالیت‌های فرهنگی ادبی بانوان شمال غرب کشور بهره‌برداری شود.

پروین اعتصامی 25 اسفند 1285خورشیدی در شهر تبریز به‌دنیا آمد. پدرش یوسف اعتصامی آشتیانی(اعتصام‌الملک) از اهالی شفت گیلان و اصالتش آشتیانی بود و مادرش اختر فتوحی (درگذشته 1352) از اهالی آذربایجان بود. پروین تنها دختر خانواده بود و چهار برادر داشت.

اعتصام‌الملک، پدر پروین از نویسندگان و مبارزان دوران مشروطه بود. او در سال 1291به‌ همراه خانواده‌اش از رشت به تهران مهاجرت کرد. به‌همین خاطر پروین از کودکی با مشروطه‌خواهان و چهره‌های فرهنگی آشنا شد و ادبیات را در کنار پدر و استادانی چون دهخدا و ملک الشعرای بهار آموخت. در دوران کودکی، زبان‌های فارسی و عربی را زیر نظر معلمان خصوصی در منزل و زبان انگلیسی را در مدرسه آمریکایی‌ها فراگرفت.

پروین تیرماه 1313در سن 28سالگی با پسرعموی پدرش فضل‌الله اعتصامی، رییس شهربانی وقت کرمانشاه ، ازدواج کرد ولی این ازدواج، مرداد 1314 به جدایی انجامید. در همین سال‌ها بود که پروین در کتابخانه? دانش‌سرای عالی به‌عنوان کتابدار به‌کار مشغول شد.

پروین به تشویق ملک‌الشعرای بهار در سال 1315 دیوان خود را منتشر کرد، ولی مرگ پدرش در دی ماه 1316در سن 63 سالگی، ضربه هولناک دیگری به روح حساس او وارد کرد.

دیوان پروین، شامل 248 قطعه شعر است که از آن میان ?? قطعه به صورت مناظره است. اشعار پروین اعتصامی بیشتر در قالب قطعات ادبی است که مضامین اجتماعی را با دیده انتقادی به تصویر کشیده ‌است.

اشعار او را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: دسته اول که به سبک خراسانی گفته شده و شامل اندرز و نصیحت است و بیشتر به اشعار ناصرخسرو شبیه‌اند. دسته دوم اشعاری است که به سبک عراقی گفته شده و بیشتر جنبه داستانی به ویژه از نوع مناظره دارد و به سبک شعر سعدی نزدیک است. این دسته از اشعار پروین شهرت بیشتری دارند.

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...