درام‌های رُک و انتقادی | اعتماد


هارولد پینتر، نمایشنامه‌نویسی که نوبل ادبیات گرفته و سال‌ها به عنوان بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویس زنده در جهان شناخته می‌شده است؛ برای فهم این اهمیت و تاثیرگذاری تامل‌برانگیز همین بس که در کتابی که تحت عنوان «خیانت و دو نمایشنامه دیگر»، از او و از سوی نشر نیلا منتشر شده است، پرسه بزنی؛ کتابی که افزون بر نمایشنامه جسورانه خیانت، دربرگیرنده دو نمایشنامه مهم «زبان پشت کوهی» و «خاکستر به خاکستر» هم هست و همین موضوع فرصت فراخی برای زیستن در جهان و گفتمان روایی پینتر را به دست می‌دهد، گفتمانی که خالقش نویسنده‌ای بوده ا‌ست با معرفت‌شناسی و تاثیرگذاری سیاسی و اجتماعی در آن بعد کلان جهان‌وطنی‌اش یا چنانکه مترجم کتاب، شعله آذر، در پیوندهای کتاب تصریح داشته است او «منتقد سیاسی رک‌گو و صریحی نیز بود و در کنار نوشتن آثار ارزشمندی برای تئاتر، سینما، رادیو و تلویزیون در جایگاه فعال سیاسی نیز مطرح بود.»

خیانت و دو نمایشنامه دیگر هارولد پینتر

و البته که فقط این نبوده است، بلکه مسائل کلان سیاسی جهان چنان روح او را درگیر می‌کرده که شعر هم می‌سروده، شعرهایی چنان درخشان و ناظر بر رنج و زوال انسان که جایزه می‌برده‌اند: «در سال 2003 تاثیر جنگ عراق بر پینتر موجب خلق مجموعه شعری به نام جنگ شد که جایزه ویلفرد اون را از آن خود کرد.» و از همین رو بوده است که هارولد از یک سنی به بعد از نوشتن نمایشنامه -که در آن استاد مسلمی بود - دست کشید و تنها شعر سرود، تو گویی هنرمند اسیر در چنبر اندوهی جهانی و فرساینده، شرط بقا را در پناه بردن به جهانی لطیف‌تر از نمایشنامه و داستان و دیگر وادی‌ها، در جهان امن و آرام شاعربودگی جست‌وجو می‌کرده است.

چنین تصمیمی شاید سویه دیگری هم داشته؛ هارولد تمامی رنج و وحشتی را که در آلمان هیتلری و در کودکی توانفرسای خویش تجربه می‌کرده در نمایشنامه‌هایش ریخته و حالا از آن خاطرات که در قالب نمایشنامه به شکلی روشن و موجز و نمادین مجال بازنمایی داشته است، می‌گریزد. در این میان البته نکته جالب توجهی درباره این مسیر دشوار نویسندگی پینتر وجود دارد و آن هم اینکه سه نمایشنامه نخست او هر چند بحران‌های انسان‌شناسانه و مسائل بشری را مورد توجه قرار می‌داده‌اند، اما چنانچه باز هم شعله آذر تاکید دارد، «به کمدی‌های تهدید معروفند و از آنجا که بیشتر نمایشنامه‌های بعدی‌اش نیز از همین ویژگی‌ها برخوردارند، به‌طور کلی از آثار اصیل یا اقتباسی او با عنوان کمدی تهدید یاد می‌شود.» آذر همچنین چنین می‌افزاید که «این نمایشنامه‌ها مثل یک واحد ارگانیک به هم مربوطند و انگار هر نمایشنامه چه از نظر تکنیک و چه به لحاظ درون‌مایه، کامل‌کننده اثر پیش از خود است.» و به این ترتیب است که منظومه کاملی از جهان‌بینی پینتر را در این سه نمایشنامه می‌توان بازیافت؛ آن نگاه نویسنده مبنی بر آنکه انسان تهدیدی برای آزادی و امنیت فرد دیگری است، در «خیانت» می‌بینی، آنگاه که او می‌کوشد ثابت کند حکومت و قدرت چنین محدودیتی را ایجاد می‌کند، چنین نگره‌ای را در «زبان پشت کوهی» پیدا می‌کنی و وقتی که این هر دو، در کنار هم عامل اندوه و توقف محدودیتند، «خاکستر به خاکستر» رویکرد نویسنده را در این سه ساحت بازمی‌تاباند از این رو که پینتر افزون بر آنکه منتقد نظام‌های توتالیتر و سلطه‌گر است، مناسبات ساده انسانی را هم به چالش می‌کشد و گاه از مالیخولیاهای درونی آدم‌ها می‌گوید وقتی در برابر این هر دو عامل محدودکننده، به استیصالی فلج‌کننده کشانده شده‌اند.

در این مجموعه نمایشنامه اول خواننده خیانتیم، مناسبات تودرتوی رابرت و اما و جری که یادآور مثلث عاشقانه مبهم و معیوبی است که در یک خط زمانی جسورانه و نوآورانه روایت می‌شود یعنی از حال به گذشته رفتن و از همین رو است که مترجم بر این باور است که «پینتر در درام خیانت اوج هنر خود را در استفاده از کارکردهای همزبان و همزمان برای عمق بخشیدن هر چه بیشتر به کنش شخصیت‌ها نشان می‌دهد. داستان خیانت در یک فاصله زمانی نه‌ساله رخ می‌دهد. در آغاز صحنه نخست نمایشنامه نوشته شده «سال 1977» و در آغاز فصل پایانی آمده «1968»؛ یعنی نمایشنامه یک روند معکوس زمانی را طی می‌کند تا خواننده به عمق علل و انگیزه کنش‌های شخصیت‌ها و حوادث پی ببرد و در نتیجه درک صحیحی از پیامدها داشته باشد.» به نظر می‌رسد چنین رویکردی نه فقط یک خلاقیت روایی که یک رهیافت روانشناختی‌ هم به حساب می‌آید از این رو که درست در بزنگاهی که مخاطب مشغول قضاوت چرایی روابط میان آدم‌هاست، زمان به عقب برمی‌گردد و پرده‌هایی فرو می‌افتد که مخاطب از چند و چونش آگاه نبوده و بدون هرگونه پیش‌آگاهی -که لازمه هرگونه قضاوت اخلاقی بوده - به تحلیل کردارشناسانه آدم‌های روایت نشسته بوده است: «همچنین گویی این رفت و برگشت‌های زمانی، برای بازپس‌گیری گذشته‌ای از دست‌ رفته و پیگیری یک جریان انسانی است تا سرچشمه فساد و تباهی به شکل عمیق‌تر و موثرتری نشان داده شود.». اما در «زبان پشت کوهی» مخاطب گفتمانی کاملا سیاسی را به تماشا می‌نشیند، تبعیض در تعامل با بی‌قدرتان، فرودستان، زندانیان و خانواده‌هایشان به این ترتیب که سربازان و افسران، زنان روستایی را در ملاقات با مردان زندانی از به کار بردن زبان محلی خود باز می‌دارند آن هم با رویکردی کاملا تحقیرآمیز که می‌تواند یادآور تبعیض‌های دینی آلمان هیتلری باشد.

درواقع نویسنده در دل نمایشنامه‌ای کوتاه و نمادین به گونه‌ای تاریخ‌نگاری دست زده است، وقتی که جرایم آدم‌ها افزون بر خودشان، خانواده و فراتر از آن هویتشان را نیز به بند می‌کشیده است: «شوهرای شماها، پسراتون، پدراتون، این مردایی که منتظر دیدنشون هستین، یه مشت کثافتن. اینا دشمن دولتن. یه مشت کثافتن... حالا گوش کنین. شماها همه پشت کوهی هستین. می‌شنوین؟ زبون‌تون مرده. قدغن شده. در این مکان اجازه ندارین به زبون پشت کوهیتون حرف بزنین. حق ندارین با مرداتون به زبون پشت کوهی صحبت کنین. قدغنه. می‌فهمین؟ نباید با این زبون حرف بزنین. خلاف قانونه. باید فقط به زبون رسمی مرکز حرف بزنین. در این مکان فقط این زبون مجازه. اگه اینجا مبادرت به تکلم به زبون پشت کوهیتون کنین، شدیدا مجازات میشین. این یه حکم نظامیه. قانونه. زبون شما قدغن شده. مرده...» و تراژدی آنگاه در این روایت خود می‌نمایاند که زنان مسن که به سختی خودشان را به ملاقات با پسرانشان رسانده‌اند، اساسا زبانی جز زبان محلی خود بلد نیستند و در نتیجه زبان عاطفه و احساسات و دلتنگی آنها زبان سکوت می‌شود: «اکنون شاید بتوان گفت یک راه برای بیان اندیشه و احساس و حتی اعتراض این زن روستایی باقی مانده: سکوت.» و به این ترتیب است که نمایشنامه‌نویس قهار افزون بر بازی‌های شورمندانه و نمادینش با کلمات، از سکوت نیز به عنوان دستمایه‌ای برای رساندن پیام روایت خود بهره می‌برد و این ویژگی بی‌بدیلی است.

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...