در حاشیه اعلام برگزیدگان جایزه کتاب سال 1400 شهید غنی‌پور، بیانیه‌ی توقف فعالیت این جایزه خوانده شد.

به گزارش کتاب نیوز به نقل از مهر، برگزیدگان کتاب سال 1400 شهید حبیب غنی‌پور توسط هیات داوران این‌رویداد به شرح ذیل معرفی شدند:

بخش نوجوان

«من و آقای همسایه» نوشته علیرضامتولی از انتشارات به نشر در این حوزه به‌عنوان اثر برگزیده انتخاب و معرفی شد.

نامزدهای نهایی بخش رمان نوجوان به جز اثر برگزیده؛ عبارت بودند از: «شوپه» نوشته آریا یعقوب‌زاده، «پرواز اسب سفید» نوشته سیده‌عذرا موسوی و «من ضامن» نوشته مصطفی خرامان.
همچنین در این بخش کتاب «شوپه» نوشته آریا یعقوب زاده، شایسته تقدیر دانسته شد.
هیئت‌داوران این بخش خسرو باباخانی، حبیب یوسف‌زاده و محمدعلی قربانی بودند.

بخش بزرگسال

«خسرو شیرین» نوشته خسرو باباخانی از انتشارات کتابستان معرفت به‌عنوان کتاب سال انتخاب و معرفی شد.

خسرو شیرین» نوشته خسرو باباخانی

نامزدهای نهایی این بخش به جز اثر برگزید عبارتند از: «نبودن» نوشته مهدی زارع، «نوزده تماس بی‌پاسخ» اثر خدیجه خانی، «و تن دادم وطن» نوشته مریم بصیری.
همچنین رمان «نوزده تماس بی‌پاسخ» نوشته خدیجه خانی به دلیل توجه به موضوع بیماری پاندمیک کووید ۱۹ و روایتی ساده از دل‌تنگی انسان‌ها در هنگامه بلایا و نیازشان به یکدیگر، قابل‌تقدیر شناخته شد.
هیئت‌داوران این دوره در بخش رمان بزرگسال، ابراهیم زاهدی مطلق، مصطفی خرامان و گلعلی بابایی بودند.

بخش کودک

«یک دروغ کوچولو» اثر شکوه قاسم نیا و «دوست بزرگ، دوست کوچک» اثر کلر ژوبرت در این بخش به‌عنوان آثار برگزیده انتخاب و معرفی شدند.

نامزدهای دریافت جایزه در بخش کودک به جز آثار برگزیده عبارت بودند از: «قلب فروزان مترسک» اثر جمال اکرمی، «قلب سفید پدربزرگ» نوشته مسلم ناصری و «غروب بازی» به قلم لاله جعفری.

هیئت‌داوران این دوره در بخش کودک، ناصر نادری، محمدحسن حسینی و علی‌اصغر جعفریان بودند.

در پایان مراسم اهدای بیست و دومین جایزه شهید غنی پور، شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه(علیه‌السلام) در بیانیه‌ای که بر روی پایگاه اینترنتی این جایزه منتشر شده است‌، اعلام کرد، برگزاری این جایزه فعلاً متوقف شده است.

متن این بیانیه را در ادامه می‌خوانید:

«رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَ أَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ آیه ۸۰ سوره اسرا

آفرین جان‌آفرین پاک را که قَسَم یاد کرد بر قلمِ صنع و کتاب رازآلودِ آفرینش را با جوهر دریای کَرَم و رحمت بی‌انتهایش رقم زد.

صورتگر بی‌بدیلی که «ز آب و ز گِل آینه‌ای کرد و برابر گرفت» و با خلق نبی‌اکرم محمد مصطفی (صل‌الله علیه و آله) و ائمه اطهار (علیهم السلام) لطف بیکران خداوندی‌اش را بر آدمیان تمام کرد.

سلام بر رها گردیدگانی که در این گذرگاه خاکی «نظر کردند به وجه‌الله» و در آستان ربوبی ذات اقدس حق، به مقام والای شهادت نائل آمدند؛ بویژه شهید حبیب غنی‌پور، عاشق وارسته‌ای که به اعتبار و آبرویش، چراغ محفل «شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه» را افروختیم تا بهانه‌ای باشد برای گرد آمدن جان‌های شیفته کلمه و ادب در آن گوشه روشن و پاک. همچنین گرامی می‌داریم نام و یاد زنده‌یاد امیرحسین فردی، بنیان‌گذار شورا و مجاهد نستوه عرصه قلم را که یک عمر «به تأیید نظر حل معما می‌کرد.»

جریان ادبی شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه (ع) طی قریب به نیم قرن تکاپو- با این باور که ادبیات غنی و داستان‌های اصیل، ملت‌های فهیم می‌پرورند- همواره کوشیده است در مسیر صدق گام بردارد و ضمن ادای دِین به آرمان‌های بلند ملت عزیز ایران، با پایبندی به اصول حرفه‌ای ادبیات داستانی، به قدرِ بضاعت، در خدمت رشد و بالندگی ادبیات داستانیِ سازنده و متعهد کشورمان باشد.

امر خطیری که برگزاری بیست‌ودو دوره جایزه انتخاب کتاب سال شهید حبیب غنی‌پور طی سه دهه، از جمله مصادیق آن است. این شورا که همیشه آینه‌دار اوضاع و فرزند زمانه خود بوده است، طی نیم قرن گذشته رویکردهای زیر را بر حسب مقتضیات و شرایط جامعه اتخاذ نموده است:

دوره اول: در اواسط دهه پنجاه، به همت زنده‌یاد امیرحسین فردی، محافل داستان‌خوانی و قصه گویی در کتابخانه مسجد جوادالائمه (ع) در یکی از محله‌های جنوب غرب تهران برگزار گردید. در این دوره تلاش می‌شد ذائقه مخاطبان و اعضای کتابخانه -که بالغ بر هفت‌هزار نفر بودند- با روایت‌های جذاب و اثرگذار شیرین گردد و ظرفیت قصه و داستان- که نزدیکترین رسانه به تارهای فطرت بشر است- برای پرورش فکر و روح کودکان و نوجوانان به کار گرفته شود.

دوره دوم: پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، جلسه‌های داستان‌نویسی – دوشنبه‌های هر هفته- با حضور اعضای فعال‌تر و علاقه‌مندان به داستان‌نویسی، آغاز شد و رونق خاصی به فعالیت‌های این جمع بخشید. جلسات صمیمی و پرشورِ این گروه یادگیرنده، هجده سال دوام داشت که حاصل آن معرفی چندین نویسنده و منتقدِ ادبی به جامعه ادبیات داستانی ایران بود.

دوره سوم: در سال ۱۳۶۵ و پس از شهادت حبیب غنی‌پور- یکی از اعضای خلاق این شورا که آن زمان دانشجوی رشته ادبیات فارسی دانشگاه شهید بهشتی بود- ایده برپایی «جایزه انتخاب کتاب سال شهید حبیب غنی‌پور» توسط امیرحسین فردی، در کنار مزار آن نویسنده شهید مطرح و در سال ۱۳۷۶ اولین دوره این جایزه خودجوش و مردمی برگزار شد. طی برگزاری بیست‌ودو دوره این جایزه، آثار برتر نویسندگان در زمینه داستان کودک، نوجوان و بزرگسال معرفی شدند، که جزئیات آن در وب‌گاه این جایزه به نشانی: habibghanipoor.ir ثبت گردیده است.

دوره چهارم: این شورا، با تحلیل چالش‌ها و اولویت‌های ادبیات داستانی معاصر ایران و توجه به شرایط موجود و پیدایش نیازهای جدید مخاطبان، تصمیم گرفت هم‌زمان با اعطای جوایز برندگان دوره بیست‌ودوم، پایان فعالیت این جایزه را اعلام دارد و از این پس، توان خود را صرفِ زمینه‌های دیگری کند که تربیت نسل جدید داستان‌نویسان و انتقال تجربه به نویسندگان نوقلم، از آن جمله‌اند.

امید است این تلاش‌های هرچند اندک، مورد رضایت باریتعالی قرار گرفته و پاسخگوی بخشی از نیازهای ادبیات داستانی میهن عزیزمان باشد.»

................ هر روز با کتاب ...............

بابا که رفت هوای سیگارکشیدن توی بالکن داشتم. یواشکی خودم را رساندم و روشن کردم. یکی‌دو تا کام گرفته بودم که صدای مامانجی را شنیدم: «صدف؟» تکان خوردم. جلو در بالکن ایستاده بود. تا آمدم سیگار را بیندازم، گفت: «خاموش نکنْ‌نه، داری؟ یکی به من بده... نویسنده شاید خواسته است داستانی «پسامدرن» بنویسد، اما به یک پریشانی نسبی رسیده است... شهر رشت این وقت روز، شیک و ناهارخورده، کاری جز خواب نداشت ...
فرض کنید یک انسان 500، 600سال پیش به خاطر پتکی که به سرش خورده و بیهوش شده؛ این ایران خانم ماست... منبرها نابود می‌شوند و صدای اذان دیگر شنیده نمی‌شود. این درواقع دید او از مدرنیته است و بخشی از جامعه این دید را دارد... می‌گویند جامعه مدنی در ایران وجود ندارد. پس چطور کورش در سه هزار سال قبل می‌گوید کشورها باید آزادی خودشان را داشته باشند، خودمختار باشند و دین و اعتقادات‌شان سر جایش باشد ...
«خرد»، نگهبانی از تجربه‌هاست. ما به ویران‌سازی تجربه‌ها پرداختیم. هم نهاد مطبوعات را با توقیف و تعطیل آسیب زدیم و هم روزنامه‌نگاران باتجربه و مستعد را از عرصه کار در وطن و یا از وطن راندیم... کشور و ملتی که نتواند علم و فن و هنر تولید کند، ناگزیر در حیاط‌خلوت منتظر می‌ماند تا از کالای مادی و معنوی دیگران استفاده کند... یک روزی چنگیز ایتماتوف در قرقیزستان به من توصیه کرد که «اسب پشت درشکه سیاست نباش. عمرت را در سیاست تلف نکن!‌» ...
هدف اولیه آموزش عمومی هرگز آموزش «مهارت‌ها» نبود... سیستم آموزشی دولت‌های مرکزی تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا توده‌ها را در مدارس ابتدایی زیر کنترل خود قرار دهند، زیرا نگران این بودند که توده‌های «سرکش»، «وحشی» و «از لحاظ اخلاقی معیوب» خطری جدی برای نظم اجتماعی و به‌علاوه برای نخبگان حاکم به شمار روند... اما هدف آنها همان است که همیشه بوده است: اطمینان از اینکه شهروندان از حاکمان خود اطاعت می‌کنند ...
کتاب جدید کانمن به مقایسه موارد زیادی در تجارت، پزشکی و دادرسی جنایی می‌پردازد که در آنها قضاوت‌ها بدون هیچ دلیل خاصی بسیار متفاوت از هم بوده است... عواملی نظیر احساسات شخص، خستگی، محیط فیزیکی و حتی فعالیت‌های قبل از فرآیند تصمیم‌گیری حتی اگر کاملاً بی‌ربط باشند، می‌توانند در صحت تصمیمات بسیار تاثیر‌گذار باشند... یکی از راه‌حل‌های اصلی مقابله با نویز جایگزین کردن قضاوت‌های انسانی با قوانین یا همان الگوریتم‌هاست ...