«دوستان من»[My Friends یا Mes amis] نخستین و معروف‌ترین کتاب امانوئل بوو [Emmanuel Bove] و شاهکاری طنزآمیز و سرگرم‌کننده از این نویسنده محبوب فرانسوی است؛ کتابی ساده و کمی غیرمعمول.
![دوستان من»[My Friends یا Mes amis] امانوئل بوو [Emmanuel Bove]](/files/16353016807003011.jpg)
به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایبنا، امانوئل بُوو در رمان «دوستان من» که به تازگی با ترجمه منصور انصاری و به همت انتشارات نگاه به بازار کتاب راه یافته است، از جانباز جنگ جهانی اول می‌‌گوید که پس از جنگ در پاریس زندگی می‌کند و در جست‌وجوی دوستی است.
«دوستان من» نخستین و معروف‌ترین کتاب امانوئل بُوو و شاهکاری طنزآمیز و سرگرم‌کننده از این نویسنده محبوب فرانسوی است. کتاب به سادگی و کمی غیرمعمول آغاز می‌شود: «وقتی بیدار می‌شوم، دهانم باز است. دندان‌هایم خزدار هستند: بهتر است آن‌ها را عصر مسواک بزنم، اما من هرگز به اندازه کافی شجاع نیستم.»
ویکتور باتون، مرد کوچک کلاسیک و بدون استعداد است. تنها چیزی که ویکتور دوست دارد این است که دوستش داشته باشند، و تنها چیزی که می‌خواهد یک دوست است. وقتی ویکتور در خیابان‌های پاریس در جستجوی عشق یا دوستی یا ارتباطی زودگذر قدم می‌زند، ما هم به مهربانی او و هم به غرور عجیب او می‌خندیم، اما احساس می‌کنیم او نیز نوعی از همه ماست؛ شوالیه‌ای تسلیم‌ناپذیر در برابر شکست‌های زندگی.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «در اتاق دیگر، پیرمردی زندگی می‌کند. خیلی ناخوش‌احوال است، سرفه می‌کند. به ته عصایش لاستیکی چسبانده. استخوانهای کتفش قوز شده‌اند. سیاهرگ برجستهای روی شقیقهاش نمایان است، درست بین پوست و استخوان. کتش از پشت دیگر به کفل‌هایش نمی‌رسد و هنگام راه رفتن چنان دو طرفش تکان می‌خورد که انگار هیچی در جیب‌هایش نیست. مرد بیچاره نردهها را می‌گیرد وخودش را با زحمت زیاد یکی‌یکی از پله‌ها بالا می‌کشد. همین که چشمم به او میافتد، تا جایی که می‌توانم نفسم را حبس می‌کنم تا بدون نیاز به نفسگیری دوباره، بیسروصدا، از کنارش عبور کنم.
یکشنبهها دخترش به ملاقاتش میآید. زیبارویی است. آستر پالتویش شبیه پرهای طوطی است؛ آن‌قدر آستر زیبایی است که با خودم میگویم نکند پالتو را وارونه پوشیده باشد. اما کلاهش برایش خیلی باارزش است چون به‌محض اینکه باران میبارد، تاکسی می‌گیرد. این زن بوی عطر میدهد، البته نه از آن عطر‌هایی که در لولههای شیشهای میفروشند.
مستأجران خانه از او متنفرند. میگویند به‌جای چنین زندگی مجللی بهتر بود پدرش را از این وضع فلاکتبار خلاص میکرد.»
در توضیحی بر کتاب آمده که امانوئل بوو (۱۹۴۵- ۱۸۹۸) راوی زندگی‌های بربادرفته و از هم پاشیده و ویران بود. ریلکه، بکت و هانتکه او را می‌ستودند و اگرچه در چند دهه بعد از مرگش بخشی از دنیای ادبی فرانسه او را عمدا به فراموشی سپرد، در یکی‌دو دهه اخیر، رمان‌های خوش‌خوان و تامل‌انگیز وی، دوباره با استقبال مواجه شد. «تنهایی خیلی اذیت می‌کند. خیلی دلم می‌خواهد دوستی داشته باشم که بتوانم با او درد دل کنم؛ یک دوست واقعی و یا حتى معشوقه‌ای. آدم وقتی کل روزش را پرسه می‌زند بدون اینکه با کسی حرف بزند، شب در اتاقش حس دلزدگی بر وجودش چنبره می‌زند».
«دوستان من»(1986)، «آرماند»(1987)، «فصلنامه زمستانی»(1998)، «قتل سوزی پومیر»، «استپسون»(1991)، «شن روان»، «عزیمت شبانه»، «مرد مجرد»، «راسکولنیکوف» و «هنری دوشمین و سایه‌هایش» از جمله آثار امانوئل بُوو به شمار می‌آیند.
کتاب «دوستان من» نوشته امانوئل بُوو با ترجمه منصور انصاری در 188 صفحه، به قیمت 55 هزار تومان، در قطع رقعی،جلد شومیز و کاغذ بالک از سوی انتشارات نگاه به کتاب‌فروشی‌ها راه یافت.
