در دهه قبل از 60 میلادی در کشورهای اسپانیایی‌زبان انتشارات به معنای امروزی وجود خارجی نداشت و شاید هم رمان‌های این دهه به این خاطر موفقیت چندانی نداشتند. در دهه بعد صدسال تنهایی در اوج کار ناشران کشورهای آمریکای لاتین نوشته شد.

صد سال تنهایی

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایبنا، رمان صد سال تنهایی نوشته گابریل گارسیا مارکز که چاپ نخست آن در سال ۱۹۶۷ در آرژانتین با تیراژ ۸۰۰۰ نسخه منتشر شد، در نوع خود یک رکورد محسوب می‌شد چون در دهه قبل از آن تیراژ کتاب‌ها به هزار هم نمی‌رسید. تمام نسخه‌های چاپ اول صد سال تنهایی به زبان اسپانیایی در همان هفته نخست کاملا به فروش رفت. در ۳۰ سالی که از نخستین چاپ این کتاب گذشت بیش از ۳۰ میلیون نسخه از آن در سراسر جهان به فروش رفته و به بیش از ۳۰ زبان ترجمه شده ‌است. جایزه نوبل ادبیات ۱۹۸۲ نیز به گابریل گارسیا مارکز به خاطر خلق این اثر تعلق گرفت.

ماریو بارگاس یوسا نویسنده مشهور اهل کشور پرو درباره این رمان و موفقیت فروشش نظریه جالبی دارد. وی می‌گوید در دهه قبل از 60 میلادی در کشورهای اسپانیایی زبان انتشارات به معنای امروزی وجود خارجی نداشت و و شاید هم رمان‌های این دهه به این خاطر موفقیت چندانی نداشتند. در دهه بعد صدسال تنهایی در اوج کار ناشران کشورهای آمریکای لاتین نوشته شد و این خود یکی از دلایل اصلی موفقیت آن و نویسنده‌اش بود.

یوسا یکی از مهم‌ترین رمان‌نویسان و مقاله‌نویسان معاصر آمریکای جنوبی و از معتبرترین نویسندگان نسل خود است. وی هم‌اکنون به دعوت دانشگاه پرینستون به عنوان استاد مهمان در این دانشگاه به تدریس مشغول است. او در مقاله‌ای می‌‌نویسد: در دهه قبل از انتشار رمان صدسال تنهایی در آرژانتین و مکزیک تیراژ کتاب‌ها روی هم رفته به پنج هزار نسخه هم نمی‌رسید و حتی در اسپانیا نیز این میزان 3هزار نسخه بود. رمان کارلوس فوئنتس به نام روزهای ماسک‌زده در سال 1954 تنها 500 نسخه فروش رفت و این پدیده برای دیگر نویسندگان مشهور این کشورها نیز صدق می‌کرد.

در اوایل دهه هفتاد میلادی ناشران اسپانیایی زبان شروع به تولید کتاب‌های داستانی ارزان قیمت برای عرضه در کشور اسپانیا و کشورهای آمریکای لاتین کردند. این کتاب‌ها عمدتا داستان‌های پیش پا افتاده و مبتذل بودند که به نظر می‌رسد همین داستان‌ها ذائقه مخاطبان این کشورها را عوض کرد و زمینه را برای ظهور رمان‌هایی مثل صدسال تنهایی آماده کرد. در یک دهه قبل از آن وضعیت و جایگاه ناشران تنها اجازه می‌داد آثار داستانی کوتاه و شعرهای عامه‌پسند را منتشر کنند. نویسندگان کمتر رمان طولانی می‌‌نوشتند و سعی می‌کردند آثار خود را به صورت سریالی منتشر کنند. حتی خود مارکز اولین رمانش با عنوان طوفان برگ را به صورت تیراژ محدود منتشر کرد و دومین رمانش با عنوان «هیچ کس به کلنل نمی‌نویسد» را در یک مجله کلمبیایی منتشر کرد و هیچ مزدی نیز برای آن دریافت نکرد.

حکومت وقت اسپانیا به ریاست ژنرال فرانکو در اواخر دهه 60 میلادی سعی در کنترل بازار کتاب‌های اسپانیایی کرد و بودجه‌های کلانی برای سرمایه‌گذاری در تولید کتاب‌های داستان کرد. همین امر موجب رونق داستان‌ها و رمان‌های اسپانیایی شد که می‌توان شروع آن را با صدسال تنهایی مثال زد. اصلاحات دولت اسپانیا در زمینه‌های اقتصادی اجتماعی با نام معجزه اسپانیایی وقتی به کمک ناشران این کشور آمد که صدسال تنهایی ظهور پیدا کرده بود و اکثر کارشناسان نیز همین اعتقاد را دارند که این رمان جدای از نبوغ نویسنده‌اش به دوره‌ای برخورد کرد که می‌توان آن را دوره طلایی ناشران اسپانیایی زبان دانست.

................ هر روز با کتاب ...............

او «آدم‌های کوچک کوچه»ــ عروسک‌ها، سیاه‌ها، تیپ‌های عامیانه ــ را از سطح سرگرمی بیرون کشید و در قامت شخصیت‌هایی تراژیک نشاند. همان‌گونه که جلال آل‌احمد اشاره کرد، این عروسک‌ها دیگر صرفاً ابزار خنده نبودند؛ آنها حامل شکست، بی‌جایی و ناکامی انسان معاصر شدند. این رویکرد، روایتی از حاشیه‌نشینی فرهنگی را می‌سازد: جایی که سنت‌های مردمی، نه به عنوان نوستالژی، بلکه به عنوان ابزاری برای نقد اجتماعی احیا می‌شوند ...
زمانی که برندا و معشوق جدیدش توطئه می‌کنند تا در فرآیند طلاق، همه‌چیز، حتی خانه و ارثیه‌ خانوادگی تونی را از او بگیرند، تونی که درک می‌کند دنیایی که در آن متولد و بزرگ شده، اکنون در آستانه‌ سقوط به دست این نوکیسه‌های سطحی، بی‌ریشه و بی‌اخلاق است، تصمیم می‌گیرد که به دنبال راهی دیگر بگردد؛ او باید دست به کاری بزند، چراکه همانطور که وُ خود می‌گوید: «تک‌شاخ‌های خال‌خالی پرواز کرده بودند.» ...
پیوند هایدگر با نازیسم، یک خطای شخصی زودگذر نبود، بلکه به‌منزله‌ یک خیانت عمیق فکری و اخلاقی بود که میراث او را تا به امروز در هاله‌ای از تردید فرو برده است... پس از شکست آلمان، هایدگر سکوت اختیار کرد و هرگز برای جنایت‌های نازیسم عذرخواهی نکرد. او سال‌ها بعد، عضویتش در نازیسم را نه به‌دلیل جنایت‌ها، بلکه به این دلیل که لو رفته بود، «بزرگ‌ترین اشتباه» خود خواند ...
دوران قحطی و خشکسالی در زمان ورود متفقین به ایران... در چنین فضایی، بازگشت به خانه مادری، بازگشتی به ریشه‌های آباواجدادی نیست، مواجهه با ریشه‌ای پوسیده‌ است که زمانی در جایی مانده... حتی کفن استخوان‌های مادر عباسعلی و حسینعلی، در گونی آرد کمپانی انگلیسی گذاشته می‌شود تا دفن شود. آرد که نماد زندگی و بقاست، در اینجا تبدیل به نشان مرگ می‌شود ...
تقبیح رابطه تنانه از جانب تالستوی و تلاش برای پی بردن به انگیره‌های روانی این منع... تالستوی را روی کاناپه روانکاوی می‌نشاند و ذهنیت و عینیت او و آثارش را تحلیل می‌کند... ساده‌ترین توضیح سرراست برای نیاز مازوخیستی تالستوی در تحمل رنج، احساس گناه است، زیرا رنج، درد گناه را تسکین می‌دهد... قهرمانان داستانی او بازتابی از دغدغه‌های شخصی‌اش درباره عشق، خلوص و میل بودند ...