رضا ساکی از وضعیت کتاب‌فروشی‌های سیل‌زده و کتابخانه عمومی شهر پلدختر و همچنین از علت شکل‌گیری پویش «اهدای کتاب به پلدختر» می‌گوید.

حدود هفت ماه از سیل پلدختر می‌گذرد و کتاب‌های سیل‌زده حالا به نمایشگاهی در تهران (واقع در خانه کتاب) رسیده‌اند تا با اوراق نم‌کشیده‌شان راوی سیل پلدختر باشند و همین‌طور جای خالی کتاب در کتاب‌فروشی‌ها و خانه‌های این شهر. 

رضا ساکی که پویش اهدای کتاب به پلدختر را راه‌اندازی کرده است در گفت‌وگو با ایسنا، درباره علت شکل‌گیری این پویش اظهار می‌کند: همه کتاب‌فروشی‌های پلدختر در منطقه‌ای بودند که به طور کامل در سیل زیر آب رفتند، این کتاب‌فروشی‌ها تا سقف زیر آب بودند.  کتاب‌هایی که در این‌جا هستند کتاب‌های کتاب‌فروشی فردوسی هستند؛ این کتاب‌فروشی دوطبقه بود و این کتاب‌های نم‌گرفته در طبقه دومش بودند. 

او می‌افزاید: شهر پلدختر یکی از شهرهای بزرگ شمال استان لرستان است که تا پیش از سیل، مرکزی برای تهیه کتاب مردم این شهر و شهرهای دیگر بود، اما حالا آن کتاب‌فروشی‌ها را از دست داده است. این کتاب‌فروشی‌ها به کار برگشته‌اند اما به نوشت‌افزارفروشی تبدیل شده‌اند چون دیگر توانی برای خرید کتاب ندارند. فقط توانسته‌اند کمی مغازه‌های‌شان را بازسازی کنند اما مثلا کتاب‌فروشی گنج دانش که ۵۰۰ میلیون تومان کتاب و نوشت‌افزار را از دست داده، چطور می‌تواند احیا شود؟ کتاب‌فروشی‌های پلدختر فقط توانسته‌اند قرآن بخرند چون مردم قرآن‌های‌شان را در سیل از دست داده‌اند و این کتاب‌فروشی‌ها می‌خواهند نیازهای مردم را تامین کنند. اما نیازهای بعدی نیاز به کتاب‌های درسی و کتاب‌های عمومی است.

ساکی با بیان این‌که آن‌قدر حجم خرابی در لرستان زیاد است که انگار کتاب‌فروشی‌ها و کتابخانه‌ها در اولویت‌های بعدی قرار دارند، می‌گوید: مسئولان می‌گویند «ما هنوز خانه و درمانگاه نساخته‌ایم؛ تو آمده‌ای و درباره کتاب‌فروشی صحبت می‌کنی؟!» اما ما که دغدغه‌مان فرهنگ است، اعتقاد داریم که اول باید این‌ها درست شود، برای همین این پویش را اه انداختیم تا کتاب نو به کتاب‌فروشی‌های پلدختر بدهیم که آن‌ها بتوانند از این طریق دوباره خودشان را بازسازی کنند. این کتاب‌ها را آورده‌ایم تا شاید کسی پیدا شود و با همت عالی آن‌ها را بخرد، اما تا حالا که کسی پیدا نشده است. اما برای آدم‌هایی که کتاب به ما هدیه می‌دهند انگار این‌جا نمایشگاه کوچکی‌ است تا شاید ببینند و عمق فاجعه را بیشتر درک کنند.

او ادامه می دهد: در این پویش در واقع می‌خواهیم به یک کتاب‌فروشی در شهری کوچک که فقط یک نسخه از «پیر پرنیان‌اندیش» را می‌توانست بخرد و به سختی هم می‌توانست آن را تهیه کند و حالا آن را هم از دست داده، کتاب نو هدیه بدهیم.

ساکی به دو میلیون تومان وجه نقد که توسط یک خیر به کتاب‌فروشی‌های پلدختر داده شده نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: حرف کتاب‌فروشی فردوسی این است که می‌گوید «من کمکی نمی‌خواهم، فقط کتاب‌هایی را که خسارت دیده برای من تعویض کنید»؛ اما این کار انجام نمی‌شود. چون کسی که ۵۰۰ میلیون تومان ضرر کرده است، ۲۰ میلیون وام بلاعوض را می‌خواهد چه کار کند؟ بحث ما این است که بتوانیم این‌ها را احیا کنیم و با ۲۰ میلیون نمی‌شود این‌ها را احیا نکرد. 

مسئول پویش اهدای کتاب به پلدختر همچنین بیان کرد: پلدختر شهر بزرگی‌ است و ساکنان زیادی دارد و ما در چنین شرایطی داریم آن‌ها را از کتاب محروم می‌کنیم؛ نه فقط از کتاب‌های عمومی بلکه درسی و دانشگاهی. برای یک شهر بزرگ این‌که ۱۰ کتاب‌فروشی به سه کتاب‌فروشی تبدیل شود، فاجعه است. هرچند که ما سعی کردیم با این پویش تلنگری بزنیم اما حوادث سهمیه‌بندی بنزین هم مثل یک سیل به این پویش خورد و ما هم مکان‌مان در جایی‌ نیست که از نظر تردد آدم‌ها اثر بگیرد و علاوه بر آن نتوانستیم روی خط خبری هم بیاییم، چون از جمعه همه اخبار درباره بنزین بود و از شنبه هم اصلا اینترنتی  وجود نداشت. اما امیدواریم در  این روزهای آخر بیایند و به داد این کتاب‌فروشی‌ها برسند.

تعداد کتاب‌های اهداشده به کتاب‌فروشی‌های سیل‌زده پلدختر از ردیف یک قفسه هم کمتر است و ساکی می‌گوید: ما خجالت می‌کشیم این‌قدر کتاب برای کتاب‌فروشی‌های پلدختر ببریم چون فکر می‌کردیم حجم بیشتری باشد. البته نشر امیرکبیر قرار است کتاب اهدا کند و نشر اطراف نیز کتاب هدیه کرده است. 

او سپس درباره وضعیت کتابخانه عمومی پلدختر می گوید: قرار است کتاب‌های دست دوم را هم به کتابخانه‌ عمومی پلدختر ببریم، چون این کتابخانه گرچه دور از محل سیل بود اما دست کم دو، سه هزار جلد کتابش دست مردم بود که همه را آب برد و تا دو هفته پیش که ما در کتابخانه عمومی پلدختر بودیم، هنوز نتوانسته بودند شرایطی ایجاد کنند که ببینند چه کتاب‌هایی را از دست داده‌اند. کما این‌که این کتابخانه نسبت به شهر پلدختر کتابخانه کوچکی‌ است. 

به گفته این فعال فرهنگی، این پویش بعد از هفته کتاب هم ادامه دارد و کسانی که می‌خواهند کتاب اهدا کنند بعد از اتمام هفته کتاب هم فرصت دارند. 

لمپن نقشی در تولید ندارد، در حاشیه اجتماع و به شیوه‌های مشکوکی همچون زورگیری، دلالی، پادویی، چماق‌کشی و کلاهبرداری امرار معاش می‌کند... لمپن امروزی می‌تواند فرزند یک سرمایه‌دار یا یک مقام سیاسی و نظامی و حتی یک زن! باشد، با ظاهری مدرن... لنین و استالین تا جایی که توانستند از این قشر استفاده کردند... مائو تسه تونگ تا آنجا پیش رفت که «لمپن‌ها را ذخایر انقلاب» نامید ...
نقدی است بی‌پرده در ایدئولوژیکی شدن اسلامِ شیعی و قربانی شدن علم در پای ایدئولوژی... یکسره بر فارسی ندانی و بی‌معنا نویسی، علم نمایی و توهّم نویسنده‌ی کتاب می‌تازد و او را کاملاً بی‌اطلاع از تاریخ اندیشه در ایران توصیف می‌کند... او در این کتاب بی‌اعتنا به روایت‌های رقیب، خود را درجایگاه دانایِ کل قرار داده و با زبانی آکنده از نیش و کنایه قلم زده است ...
به‌عنوان پیشخدمت، خدمتکار هتل، نظافتچی خانه، دستیار خانه سالمندان و فروشنده وال‌مارت کار کرد. او به‌زودی متوجه شد که حتی «پست‌ترین» مشاغل نیز نیازمند تلاش‌های ذهنی و جسمی طاقت‌فرسا هستند و اگر قصد دارید در داخل یک خانه زندگی کنید، حداقل به دو شغل نیاز دارید... آنها از فرزندان خود غافل می‌شوند تا از فرزندان دیگران مراقبت کنند. آنها در خانه‌های نامرغوب زندگی می‌کنند تا خانه‌های دیگران بی‌نظیر باشند ...
تصمیم گرفتم داستان خیالی زنی از روستای طنطوره را بنویسم. روستایی ساحلی در جنوب شهر حیفا. این روستا بعد از اشغال دیگر وجود نداشت و اهالی‌اش اخراج و خانه‌هایشان ویران شد. رمان مسیر رقیه و خانواده‌اش را طی نیم قرن بعد از نکبت 1948 تا سال 2000 روایت می‌کند و همراه او از روستایش به جنوب لبنان و سپس بیروت و سپس سایر شهرهای عربی می‌رود... شخصیت کوچ‌داده‌شده یکی از ویژگی‌های بارز جهان ما به شمار می‌آید ...
نگاه تاریخی به جوامع اسلامی و تجربه زیسته آنها نشان می‌دهد که آنچه رخ داد با این احکام متفاوت بود. اهل جزیه، در عمل، توانستند پرستشگاه‌های خود را بسازند و به احکام سختگیرانه در لباس توجه چندانی نکنند. همچنین، آنان مناظره‌های بسیاری با متفکران مسلمان داشتند و کتاب‌هایی درباره حقانیت و محاسن آیین خود نوشتند که گرچه تبلیغ رسمی دین نبود، از محدودیت‌های تعیین‌شده فقها فراتر می‌رفت ...