چاپ سوم کتاب «انسان در پویه تاریخ» نوشته سید مجتبی حسینی به همت انتشارات کتاب نیستان در 156 صفحه منتشر شد.
به گزارش کتاب نیوز، هر فصل کتاب «انسان در پویه تاریخ» با محور قرار دادن یکی از آیه‌های سوره علق شکل می‌گیرد و دورنمایی از «انسان‌شناسی قرآن کریم» را برای خواننده ترسیم می‌کند. نگاه نکته‌سنج نویسنده، به جزئیاتی اشاره می‌کند که در کمتر تفسیری به آن اشاره شده است. علاوه بر این، انسجام نظری و ارائه تحلیل در قالب نمودار و استفاده از منابع مختلف از – جمله روایات اهل بیت علیهم السلام – از امتیازات این اثر است. خواندن این نوشتار برای دوست‌داران تفسیر کلام الهی و کسانی که به دنبال شیوه‌های نوین تدبر در قرآن هستند، می‌تواند بسیار راهگشا باشد.
در بخشی از کتاب آمده است:
قرآن تنها کتاب مردگان، کتاب تشریفات و مراسم نیست؛ بلکه کتاب زندگان، کتاب هدایت به سوی زندگی آرمانی و پابرجا و استوار است. خواندن قرآن، ثواب و اجر دارد و تأثیر. اما کیست که نداند مهم، عمل بدان است و نیز کشف ضابطه‌ها، قانون‌ها و رهنمود‌های الهی آن در جهت حل مسائل گوناگون و ابعاد گوناگون زندگی. این نوشته بهانه‌ای است تا به مقدار توانایی‌مان به تکلیف خود – که تدبر در کلام آسمانی قرآن و رهنمود گرفتن از آن است – عمل کنیم.
قرآن تنها کتاب مردگان، کتاب تشریفات و مراسم نیست؛ بلکه کتاب زندگان، کتاب هدایت به سوی زندگی آرمانی و پابرجا و استوار است. خواندن قرآن، ثواب و اجر دارد و تأثیر. اما کیست که نداند مهم، عمل بدان است و نیز کشف ضابطه‌ها، قانون‌ها و رهنمود‌های الهی آن در جهت حل مسائل گوناگون و ابعاد گوناگون زندگی. این نوشته بهانه‌ای است تا به مقدار توانایی‌مان به تکلیف خود – که تدبر در کلام آسمانی قرآن و رهنمود گرفتن از آن است – عمل کنیم.
................ هر روز با کتاب ...............
که واقعا هدفش نویسندگی باشد، امروز و فردا نمی‌کند... تازه‌کارها می‌خواهند همه حرف‌شان را در یک کتاب بزنند... روی مضمون متمرکز باشید... اگر در داستان‌تان به تفنگی آویزان به دیوار اشاره می‌کنید، تا پایان داستان، نباید بدون استفاده باقی بماند... بگذارید خواننده خود کشف کند... فکر نکنید داستان دروغ است... لزومی ندارد همه مخاطب اثر شما باشند... گول افسانه «یک‌‌شبه ثروتمند شدن» را نخورید
...
ایده اولیه عموم آثارش در همین دوران پرآشوب جوانی به ذهنش خطور کرده است... در این دوران علم چنان جایگاهی دارد که ایدئولوژی‌های سیاسی چون مارکسیسم نیز می‌کوشند بیش از هر چیز خود را «علمی» نشان بدهند... نظریه‌پردازان مارکسیست به ما نمی‌گویند که اگرچه اتفاقی رخ دهد، می‌پذیرند که نظریه‌شان اشتباه بوده است... آنچه علم را از غیرعلم متمایز می‌کند، ابطال‌پذیری علم و ابطال‌ناپذیری غیرعلم است... جامعه‌ای نیز که در آن نقدپذیری رواج پیدا نکند، به‌معنای دقیق کلمه، نمی‌تواند سیاسی و آزاد قلمداد شود
...
جنگیدن با فرهنگ کار عبثی است... این برادران آریایی ما و برادران وایکینگ، مثل اینکه سحرخیزتر از ما بوده‌اند و رفته‌اند جاهای خوب دنیا مسکن کرده‌اند... ما همین چیزها را نداریم. کسی نداریم از ما انتقاد بکند... استالین با وجود اینکه خودش گرجی بود، می‌خواست در گرجستان نیز همه روسی حرف بزنند...من میرم رو میندازم پیش آقای خامنه‌ای، من برای خودم رو نینداخته‌ام برای تو و امثال تو میرم رو میندازم... به شرطی که شماها برگردید در مملکت خودتان خدمت کنید
...
رویدادهای سیاسی برای من از آن جهت جالبند که همچون سونامی قهرمان را با تمام ایده‌های شخصی و احساسات و غیره‌اش زیرورو می‌کنند... تاریخ اولا هدف ندارد، ثانیا پیشرفت ندارد. در تاریخ آن‌قدر بُردارها و جهت‌های گونه‌گون وجود دارد که همپوشانی دارند؛ برآیندِ این بُردارها به قدری از آنچه می‌خواستید دور است که تنها کار درست این است: سعی کنید از خود محافظت کنید... صلح را نخست در روح خود بپروران... همه آنچه به‌نظر من خارجی آمده بود، کاملا داخلی از آب درآمد
...
می‌دانم که این گردهمایی نویسندگان است برای سازماندهی مقاومت در برابر فاشیسم، اما من فقط یک حرف دارم که بزنم: سازماندهی نکنید. سازماندهی یعنی مرگ هنر. تنها چیزی که مهم است استقلال شخصی است... در دریافت رسمی روس‌ها، امنیت نظام اهمیت درجه‌ی اول دارد. منظور از امنیت هم صرفاً امنیت مرز‌ها نیست، بلکه چیزی است بسیار بغرنج‌تر که به آسانی نمی‌توان آن را توضیح داد... شهروندان خود را بیشتر شبیه شاگرد مدرسه می‌بینند
...