مراسم پایانی دومین جشنواره داستان‌نویسی ویژه ناشنوایان «صدای سکوت» برگزار شد.

به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی موسسه خانه کتاب، مراسم پایانی دومین جشنواره داستان‌نویسی ویژه ناشنوایان «صدای سکوت» با حضور علاقه‌مندان به ادبیات، در سرای کتاب موسسه خانه کتاب برگزار شد.

زهره عارفی، دبیر این دوره از جشنواره در ابتدای مراسم گفت: خیلی خوشحالم که برای دومین بار جشنواره «صدای سکوت» را برگزار می‌کنیم. در این راه نهادهای مختلفی مثل بهزیستی استان قم، بهزیستی کل کشور و خانه کتاب به ما کمک کردند. خیلی خوشحالم که چنین جمعیتی امروز دور هم جمع شده‌ایم تا پیشرفت داستان‌نویسان ناشنوا را ببینیم.

او ادامه داد: به جرات می‌توانم بگویم که جشنواره امسال نسبت به سال گذشته پربارتر شده است و شما برای رسیدن به این حقیقت می‌توانید کتاب آثار برگزیده دوره نخست را با کتاب آثار برگزیده دوره دوم مقایسه کنید تا رشد را ببینید و متوجه شوید که این بچه‌ها چطور توانسته‌اند با تلاش و پشتکار دست به خلق داستان‌های فوق‌العاده بزنند.

‎دبیر جشنواره «صدای سکوت» با اشاره به لزوم ورود نهادهای فرهنگی برای کمک به این جشنواره گفت: امیدوارم که محتوای آثار این بچه‌ها مورد بررسی و توجه نهادهای مرتبط قرار بگیرد و واقعا اگر نهادی می‌تواند کاری انجام دهد، کوتاهی نکند. امید همه ناشنوایان به نهادهای مختلف کشور است تا این جشنواره با قدرت بیشتر بتواند به راه خودش ادامه دهد.
 
‎مهدی پهلوانی ستوده، مدیرکل بهزیستی استان قم، نیز در سخنانی کوتاه گفت: ما به عنوان مجموعه بهزیستی وظیفه داریم تا در خدمت این عزیزان باشیم؛ از این رو در بهزیستی توانبخشی‌های مختلفی ارائه می‌شود که یکی از آنها توانبخشی فرهنگی و آموزشی است.

‎هادی کریمی، معاونت توانبخشی استان قم، دیگر سخنران این نشست بود که اظهار کرد: ما امروز از شما عزیزان ناشنوا انرژی می‌گیریم؛ چراکه که فعل «خواستن، توانستن است» را صرف کردید و با شرکت در جشنواره «صدای سکوت» نشان دادید که چه توانایی‌های نهفته‌ای دارید. همان‌طور که گفته شد یکی از فعالیت‌های سازمان بهزیستی توانبخشی آموزشی، فرهنگی و هنری است. در این راستا ما از هر برنامه‌ای که بتواند به شکوفایی توانایی‌های نهفته کمک کند، کمک خواهیم کرد.

‎او ادامه داد: ما اینجا یاد می‌گیریم که چگونه توانایی‌های ذهنی خودمان را شکوفا کنیم؛ از این رو چه نام زیبایی را برای این جشنواره انتخاب کرده‌اند. «صدای سکوت» یعنی صدای افکار و توانایی‌های ما. به نظر من این جشنواره باعث می‌شود که صدای درون همه عزیزان ناشنوا شنیده شود.

‎کریمی با اشاره به توانمندی‌های ناشنوایان اظهار کرد: شما عزیزان با برگزاری این جشنواره نشان می‌دهید که از فرصت‌های برابر برخوردار هستید. از این رو امیدوارم که به زودی شاهد راه‌اندازی دبیرخانه دائمی این جشنواره باشیم.
 
‎محمد نوری، مدیر دفتر فرهنگ معلولین قم، نیز با اشاره به نگارش مقاله‌ای گفت: من مقاله‌ای آماده کرده‌ام که به زودی منتشر می‌شود و در آن به این موضوع اشاره داشته‌ام که داستان به عنوان یک ابزار برای بیان مهارت ناشنوایان استفاده می‌شود. بزرگترین مشکل ناشنوایان در جامعه ارتباط برقرار کردن است.

او ادامه داد: انسان‌ها به وسیله ارتباط با هم می‌توانند فکر و ایده‌های خود را با هم به اشتراک بگذارند و این باعث تفاوت انسان با سایر موجودات خلقت شده است. یکی از راه‌های ارتباط برقرار کردن ناشنوایان از طریق دیالوگ است که مرحوم شهیدی و باغچه‌بان در این راستا بسیار تلاش کردند. مرحوم شهیدی مکان‌هایی را در پایتخت ایجاد کردند تا ناشنوایان بتوانند با هم ارتباط برقرار کنند.

‎نوری در توضیح راهکارهای ارتباط ناشنوایان گفت: راهکار بعدی زبان اشاره است که ناشنوایان می‌تواند از آن طریق با هم ارتباط برقرار کنند. داستان نیز راه دیگری است که ناشنوایان می‌توانند از طریق آن با هم ارتباط داشته باشند. یک ناشنوا وقتی داستان می‌نویسد، مانند موبایل خاموشی است که در زیر قاب فعال است و در دل خود هزار برنامه در حال اجرا دارد.
 
‎وی در پایان گفت: داستان باعث رشد مهارت‌ ارتباطی می‌شود و زهره عارفی نخستین کسی در ایران بود که این موضوع را مطرح کرد. امیدوارم نهادها کمک کنند تا روشی که در کشورهای دیگر جواب داده است، در ایران هم جواب دهد.

‎در ادامه این برنامه مرضیه کریمی به قصه‌گویی پرداخت و بعد از آن از دومین کتاب جشنواره «صدای سکوت» به نام «اول کلمه بود» رونمایی شد. رونمایی از اپلیکیشن این جشنواره اتفاق دیگری بود که در این مراسم رخ داد.
 
‎در پایان اسامی برگزیده‌های این دوره به شرح زیر اعلام شد:
‎نفر اول: زهره پوربابکان با داستان «دوچرخه»
‎نفر دوم: سعید رافعی‌پور با داستان «قاطر»
‎نفر سوم: سمیرا رحیمی با داستان «یاقوت گمشده»
‎نفر چهارم: محبوبه میرابوطالبی با داستان «هالچک ترنج»
‎نفر پنجم: مهدی آبفروش با داستان «رویای نیمه‌شب مریم»
‎نفر ششم: ثریا بیگدلو با داستان «بن‌بست»
‎نفر هفتم: زهرا افراسیابی با داستان «کیف مرگ»
‎نفر هشتم: مرضیه بنازاده با داستان «عروسک شیشه‌ای»
‎نفر نهم: مرضیه پورعابدینی با داستان «آن شب»
‎نفر دهم: محبوبه اقبالی با داستان «بادکنک فسفری»
‎نفر یازدهم: پروین شریفی با داستان «دلواپس خانم»
‎نفر دوازدهم: عاطفه تاجیک‌خاوه با داستان «تخته سیاه، گچ سفید»
‎نفر سیزده: مریم پگاه‌راد با داستان «رویای رنگی»
‎نفر چهاردهم: مهین مومن با داستان «دنیای هوشمند»
‎نفر پانزدهم: سهند سلیمان فلاح با داستان «حس دیگر»
‎نفر شانزدهم: فائزه خورشیدی با داستان «صدای ماشه»
‎نفر هفدهم: رقیه نیک‌سیرت با داستان «تخت فلزی»

................ هر روز با کتاب ...............

کتاب جدید کانمن به مقایسه موارد زیادی در تجارت، پزشکی و دادرسی جنایی می‌پردازد که در آنها قضاوت‌ها بدون هیچ دلیل خاصی بسیار متفاوت از هم بوده است... عواملی نظیر احساسات شخص، خستگی، محیط فیزیکی و حتی فعالیت‌های قبل از فرآیند تصمیم‌گیری حتی اگر کاملاً بی‌ربط باشند، می‌توانند در صحت تصمیمات بسیار تاثیر‌گذار باشند... یکی از راه‌حل‌های اصلی مقابله با نویز جایگزین کردن قضاوت‌های انسانی با قوانین یا همان الگوریتم‌هاست ...
لمپن نقشی در تولید ندارد، در حاشیه اجتماع و به شیوه‌های مشکوکی همچون زورگیری، دلالی، پادویی، چماق‌کشی و کلاهبرداری امرار معاش می‌کند... لمپن امروزی می‌تواند فرزند یک سرمایه‌دار یا یک مقام سیاسی و نظامی و حتی یک زن! باشد، با ظاهری مدرن... لنین و استالین تا جایی که توانستند از این قشر استفاده کردند... مائو تسه تونگ تا آنجا پیش رفت که «لمپن‌ها را ذخایر انقلاب» نامید ...
نقدی است بی‌پرده در ایدئولوژیکی شدن اسلامِ شیعی و قربانی شدن علم در پای ایدئولوژی... یکسره بر فارسی ندانی و بی‌معنا نویسی، علم نمایی و توهّم نویسنده‌ی کتاب می‌تازد و او را کاملاً بی‌اطلاع از تاریخ اندیشه در ایران توصیف می‌کند... او در این کتاب بی‌اعتنا به روایت‌های رقیب، خود را درجایگاه دانایِ کل قرار داده و با زبانی آکنده از نیش و کنایه قلم زده است ...
به‌عنوان پیشخدمت، خدمتکار هتل، نظافتچی خانه، دستیار خانه سالمندان و فروشنده وال‌مارت کار کرد. او به‌زودی متوجه شد که حتی «پست‌ترین» مشاغل نیز نیازمند تلاش‌های ذهنی و جسمی طاقت‌فرسا هستند و اگر قصد دارید در داخل یک خانه زندگی کنید، حداقل به دو شغل نیاز دارید... آنها از فرزندان خود غافل می‌شوند تا از فرزندان دیگران مراقبت کنند. آنها در خانه‌های نامرغوب زندگی می‌کنند تا خانه‌های دیگران بی‌نظیر باشند ...
تصمیم گرفتم داستان خیالی زنی از روستای طنطوره را بنویسم. روستایی ساحلی در جنوب شهر حیفا. این روستا بعد از اشغال دیگر وجود نداشت و اهالی‌اش اخراج و خانه‌هایشان ویران شد. رمان مسیر رقیه و خانواده‌اش را طی نیم قرن بعد از نکبت 1948 تا سال 2000 روایت می‌کند و همراه او از روستایش به جنوب لبنان و سپس بیروت و سپس سایر شهرهای عربی می‌رود... شخصیت کوچ‌داده‌شده یکی از ویژگی‌های بارز جهان ما به شمار می‌آید ...