هنر برای همه | سازندگی


کتاب‌های هنری بسیاری طی یک قرن اخیر به فارسی ترجمه شده‌اند؛ از تاریخ هنرِ گامبریج، جنسِن، هلن گاردنر تا هنر مدرنِ نوربرت لینتن و آرناسون؛ اما کتاب «۱۰٫۰۰۰ سال هنر» [10000‎ years of art] اثرِ گروه نویسندگان فایدن، که نشر نو در شکل و شمایلی زیبا آن را با ترجمه نرگس انتخابی منتشر کرده، ترکیبی است از همه این کتاب‌ها، البته با شیوه جدیدی در برخورد با هنر و آثار هنری؛ و همین ویژگی‌ها، این کتاب را نسبت به اسلافِ خود، متمایز و برجسته کرده است.

«۱۰٫۰۰۰ سال هنر» [10000‎ years of art]

«۱۰٫۰۰۰ سال هنر» راهنمایی مختصری است درباره کل تاریخ هنر از هشت‌هزار سال پیش از میلاد تا دوران حاضر. در این کتاب پانصد شاهکار هنری از فرهنگ‌های گوناگون به ترتیب تاریخی معرفی شده‌اند و این‌گونه مشخص می‌شود که در یک زمان خاص چه آثاری در نقاط مختلف جهان خلق شده‌اند. علتِ درجِ هر اثر در این کتاب جایگاه یگانه‌اش در تاریخ هنر بوده و اینکه نمونه‌ای است گویا از هنر یک فرهنگ خاص. هر اثر به‌ همراه متنی توصیفی آمده که موقعیت و شرایط خلق آن را بیان می‌کند، نقش آن را در تکوین هنر نشان می‌دهد. «۱۰٫۰۰۰ سال هنر» منبعی کارآمد و آموزنده است برای آشنایی با هنر جهان؛ به عبارتی دیگر، «ده هزار سال هنر» کتابی است برای همه تا تاکید بر شعار «هنر برای همه».

کتاب «۱۰٫۰۰۰ سال هنر» با نگاهی نامتعارف و جالب توجه به هنر و با ارائه متون تشریحی نشان می‌دهد که آثار ارائه‌شده به چه دلیلی اهمیت دارند و چه چیزی آنها را در فرهنگ خاص خود منحصربه‌فرد کرده و جایگاه آنها در تکوین تاریخ هنر چیست. به طور مثال، شما تنها در کتاب «۱۰٫۰۰۰ سال هنر» است که می‌توانید پی ببرید زمانی که «ونوس دو میلو» در یونان تراشیده می‌شد چه آثاری در ژاپن، عراق، پرو یا نیجریه خلق می‌شدند. تنها در کتاب «۱۰٫۰۰۰ سال هنر» که کشف می‌کنیم زمانی که «دیه‌گو وِلاسکس» پرتره جاودانه «لاس مِنیناس» را از خانواده سلطنتی می‌کشید، هنرمند ناشناسی در هندوستان جام شراب ظریفی از یشم برای پادشاهی می‌ساخت که تاج‌محل را بنا کرد.

اینها و بیشتر از اینها، گویای این است که کتاب «۱۰٫۰۰۰ سال هنر»، کتابی است خواندنی و جذاب، و البته ماندگار، برای هر خواننده‌ای که می‌خواهد تصویری جامع از جهانِ هنرِ انسان روی زمین داشته باشد؛ کتابی که با مطالب کوتاه و مختصر، اما مفید و کاملش، خواننده را به شگفت می‌آورد، هم از نوع چیدمان مطالب، هم از نوع روایت آثار هنری بشر؛ گویی وقتی هر یک از یادداشت‌ها را می‌خوانی، انگار گزین‌گویه‌هایی از شاعران و نویسندگان و فیلسوفان می‌خوانی، و همین شما را مشتاق‌تر می‌کند به خواندن و خواندنِ بیشتر و دانستن و دانستنِ بیشتر... البته این کتاب، از آن کتاب‌هایی نیست که یک‌بار خوانده شود و تمام! کتاب «۱۰٫۰۰۰ سال هنر» کتابی است برای همه عمر، همه نسل‌ها، از دیروز و امروز و فردا...

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

او «آدم‌های کوچک کوچه»ــ عروسک‌ها، سیاه‌ها، تیپ‌های عامیانه ــ را از سطح سرگرمی بیرون کشید و در قامت شخصیت‌هایی تراژیک نشاند. همان‌گونه که جلال آل‌احمد اشاره کرد، این عروسک‌ها دیگر صرفاً ابزار خنده نبودند؛ آنها حامل شکست، بی‌جایی و ناکامی انسان معاصر شدند. این رویکرد، روایتی از حاشیه‌نشینی فرهنگی را می‌سازد: جایی که سنت‌های مردمی، نه به عنوان نوستالژی، بلکه به عنوان ابزاری برای نقد اجتماعی احیا می‌شوند ...
زمانی که برندا و معشوق جدیدش توطئه می‌کنند تا در فرآیند طلاق، همه‌چیز، حتی خانه و ارثیه‌ خانوادگی تونی را از او بگیرند، تونی که درک می‌کند دنیایی که در آن متولد و بزرگ شده، اکنون در آستانه‌ سقوط به دست این نوکیسه‌های سطحی، بی‌ریشه و بی‌اخلاق است، تصمیم می‌گیرد که به دنبال راهی دیگر بگردد؛ او باید دست به کاری بزند، چراکه همانطور که وُ خود می‌گوید: «تک‌شاخ‌های خال‌خالی پرواز کرده بودند.» ...
پیوند هایدگر با نازیسم، یک خطای شخصی زودگذر نبود، بلکه به‌منزله‌ یک خیانت عمیق فکری و اخلاقی بود که میراث او را تا به امروز در هاله‌ای از تردید فرو برده است... پس از شکست آلمان، هایدگر سکوت اختیار کرد و هرگز برای جنایت‌های نازیسم عذرخواهی نکرد. او سال‌ها بعد، عضویتش در نازیسم را نه به‌دلیل جنایت‌ها، بلکه به این دلیل که لو رفته بود، «بزرگ‌ترین اشتباه» خود خواند ...
دوران قحطی و خشکسالی در زمان ورود متفقین به ایران... در چنین فضایی، بازگشت به خانه مادری، بازگشتی به ریشه‌های آباواجدادی نیست، مواجهه با ریشه‌ای پوسیده‌ است که زمانی در جایی مانده... حتی کفن استخوان‌های مادر عباسعلی و حسینعلی، در گونی آرد کمپانی انگلیسی گذاشته می‌شود تا دفن شود. آرد که نماد زندگی و بقاست، در اینجا تبدیل به نشان مرگ می‌شود ...
تقبیح رابطه تنانه از جانب تالستوی و تلاش برای پی بردن به انگیره‌های روانی این منع... تالستوی را روی کاناپه روانکاوی می‌نشاند و ذهنیت و عینیت او و آثارش را تحلیل می‌کند... ساده‌ترین توضیح سرراست برای نیاز مازوخیستی تالستوی در تحمل رنج، احساس گناه است، زیرا رنج، درد گناه را تسکین می‌دهد... قهرمانان داستانی او بازتابی از دغدغه‌های شخصی‌اش درباره عشق، خلوص و میل بودند ...