پگاه خدادی معتقد است کتاب «زنی با دامن بنفش» [Murasaki no sukāto no onna یا The woman in the purple skirt] اثر ناتسوکو ایمامورا [Natsuko Imamura] مخاطب را با فرهنگ، دغدغه، ترس و امید مردم ژاپن آشنا می‌کند.

«زنی با دامن بنفش» [Murasaki no sukāto no onna یا The woman in the purple skirt]  ناتسوکو ایمامورا [Natsuko Imamura]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از هنرآنلاین، کتاب «زنی با دامن بنفش» نوشته ناتسوکو ایمامورا با ترجمه پگاه خدادی به‌تازگی در نشر دانیار به چاپ رسیده است. این رمان کوتاه در سال ۲۰۱۹ در ژاپن نشر یافته و برنده جایزه ادبی «آکوتاگاوا» شده است.

خدادی این رمان را ترکیبی از جنبه‌های هیجانی و روان‌شناختی دانست و به هنرآنلاین گفت: کتاب «زنی با دامن بنفش» به دغدغه و گم‌گشتگی انسان امروز در جهان ارتباطات اشاره دارد. تحقیقات جامعه‌شناختی نشان داده عده زیادی از زنان مجرد در ژاپن با مشکل بیکاری و فقر درگیر هستند؛ اما در مرکز تمام این مسایل یک مشکل اساسی وجود دارد که خود منشا بسیاری از معظلات فردی و اجتماعی مردم این کشور است که به مسئله تنهایی برمی‌گردد. در اوایل سال ۲۰۱۹ میلادی، همه‌گیری کرونا بسیاری را در جهان خانه‎ نشین کرد ولی تحقیقات می‌گوید بیش از ۵۵ درصد ژاپنی‌ها قبل از این شرایط خود را به‌شدت منزوی می‌دیدند.

او با این توضیح که راوی داستان نیز نه فقط تنهاست بلکه در ارتباط برقرار کردن با دیگران مشکل دارد، ادامه‌داد: این زن نماینده همان احساس تنهایی و انزوای شدید مردم ژاپن است. آدمی که بسیار به رابطه انسانی نیاز دارد ولی نمی‌داند چطور باید با انسان‌های دیگر صحبت کند.

خدادی با بیان این که راوی داستان بسیار متفاوت است و حالت عجیب و رمزآلودی دارد، افزود: تا پایان داستان چهره او را نمی‌بینیم و متوجه نمی‌شویم چه کسی است. این زن خود را در تصویر یک نفر دیگر گم می‌کند. «زنی با دامن بنفش» داستان یک زن است اما به روایت یک زن دیگر، شخصیت اصلی کتاب خانومی است که او را زنی با دامن بنفش صدا می‌زنند ولی خودش راوی داستان نیست. یک زن دیگری هست که همیشه او را زیرنظر دارد و نسبت به او وسواس عجیبی پیدا می‌کند. می‌خواهد با این زن دوست شود ولی نمی‌داند چه جوری با او حرف بزند. در نتیجه تصمیم می‌گیرد مسیر زندگی او را تغییر بدهد. این دو در محیطی جدید کنار هم قرار می‌گیرند و در نهایت سرنوشت زندگی زنی با دامن بنفش تغییر می‌کند.

او مطالعه این کتاب را بهانه‌ای برای آشنایی بیشتر با فرهنگ، دغدغه، ترس و امید مردم ژاپن دانست و تصریح‌کرد: ناتسوکو ایمامورا نویسنده‌ رمان در سال ۱۹۸۰ در شهر هیروشیمای ژاپن به دنیا آمده و بعدها برای تحصیل در دانشگاه به شهر اوساکا رفته است. ایمامورا از نسل نویسندگان زن جوان ژاپنی است که کتاب‌هایش پیش از این جوایزی برده و دو بار هم نامزد دریافت جایزه‌ ادبی «آکوتاگاوا» شده بودند. این رمان نخستین کتاب از این نویسنده‌ ژاپنی است که برای اولین بار در ایران ترجمه و منتشر شده است.

................ هر روز با کتاب ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...