سومین شماره مجله «طنزآور» منتشر شد.
به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایسنا، این مجله در حوزه طنز ادبی یا طنز بلند و مکتوب در مشهد منتشر میشود و نیمی از آن به طنز ایرانی و نیمی دیگر به طنز ملل اختصاص دارد که در هر دو بخش نمونههایی از طنز در قالب شعر، داستان کوتاه، قطعه و خاطره ارائه شده است.
همچنین علاوهبر وجود کاریکاتورهای متعدد و مرتبط با موضوعات در داخل مجله، روی جلد هر شماره هم به یک کاریکاتور از یک کاریکاتوریست برجسته اختصاص یافته و با آن فرد گفتوگو شده است.
در این شماره از «طنزآور» بخش طنز ملل شامل داستانهایی است از پی جی وودهوس، دورتی پارکر، رابیندرانات تاگور، رابرت بنچلی، کرت وانهگت، زکریا تامر، جیمز تربر، لطف الله کبیروف، آرکادی آرکانف و لوئیس وریسیمو.
همچنین در بخش طنز ایرانی نام افرادی از جمله علیاکبر دهخدا، بهاالدین خرمشاهی، محمود فرجامی، آذردخت بهرامی، علی خزاعیفر، کیارش زندی، آبتین گلکار، راشد انصاری، علی مرسلی، قاسم رفیعا، فروغ بهلولی، علیرضا خانجان، حسین گلچین، عبدالعلی براتی، حسن هاشمی میناباد و دیگران آمده است.
علی خزاعیفر در «سردبیریه» سومین شماره مجله «طنزآور» دلیل شیوع خنده در میان ایرانیان را چنین توضیح میدهد: «دلیل این امر را باید در هوشمندی تاریخی ایرانیان جست. اطبای سنتی ما آن زمانی که غربیها هنوز فرق بین جادوگری و پزشکی را نمیفهمیدند و در ظلمت قرون وسطایی دستوپا میزدند فهمیده بودند که خنده بر هر درد بی درمان دواست. توده مردم هم به فراست فهمیده بودند که خنده بادبزن دل است و خنده دل خوش نمیخواهد؛ بلکه، برعکس، باید خندید تا دل خوش شود چون خنده همه جای آدم را درگیر میکند. از لب شروع میشود ولی بهسرعت میریزد توی چشم و اگر موضوع خنده خیلی خندهدار باشد، سریع از شکم سردرمیآرد و جسم را به ریسه وامیدارد و به روح میرسد و از روح هم سرریز شده و چون بهشدت مُسری است به محیط اطراف نشت میکند. حکما همچنین فهمیده بودند که اگر آدم جلو خندهاش را بگیرد خنده از لب فروبسته پایین رفته و از اولین شکاف بدن محکم خارج میشود و بنابراین نخندیدن را کاری کاملاً بیادبانه و غیراجتماعی تلقی میکردند. امروزه ایرانیان بنا بر تجربه تاریخی خود میدانند که هر گرهای را که در کارشان افتاده فقط به زور خنده میتوانند باز کنند و میدانند که خنده همگانی یک سرمایه ملی است و همبستگی میآورد چون در فرهنگی مختلط از قومیتهای مختلف، خنده تنها زبانی است که لهجه ندارد؛ تنها سلاحی است که در مقابل آن هرچیز دیگری بیسلاح است.»
