گشت‌وگذاری در جهان عین و ذهن | الف


در زمانه‌ای که تقریباً هیچ‌کدام از کتاب‌های اصلی فیلسوفان غربی ترجمه نشده بود، تقریباً همه‌ی نوشته‌های مهم ژان ژاک روسو (1712-1778) در دسترس ایرانیان قرار گرفت. همه‌ی آثار اصلی روسو تا ابتدای دهه‌ی سی شمسی ترجمه شدند. پس از آن هم بارها و بارها ترجمه‌های جدیدی از آنها به بازار آمد. مترجمان نیز افراد نامی بودند. این کتاب [خیال‌پردازی‌های رهرو تنها] اولین‌بار حدوداً هفتاد سال پیش ترجمه و منتشر شد و بعدها ترجمه‌های دیگری هم به بازار آمد. تا جایی که جستجو کردم، چهار ترجمه از این کتاب در دسترس است و این هم پنجمین و، تا این زمان، آخرین و جدیدترین ترجمه. از همه مهم‌تر این‌که احتمالاً بهترین ترجمه هم هست.

خیال‌پردازی‌های رهرو تنها ژان ژاک روسو Les Rêveries du promeneur solitaire

نوشتن این کتاب مختصر دو سال زمان برد؛ از سال 1776 تا 1778. دو ماه بعد از این‌که دست‌نویس اثر به پایان رسید، روسو درگذشت. چاپ اول کتاب بعد از مرگش، آن هم در سال 1882، منتشر شد و در ردیف آثار مشهور و محبوب قرار گرفت. البته این اثر کوچک متأسفانه ناتمام ماند. کتاب از ده فصل با عنوان «گشت» تشکیل شده است. روسو تا فصل هفت را به‌خوبی پیراست، ولی دو فصل هشتم و نهم بازبینی و اصلاح نشدند. فصل آخر هم اساساً ناقص است. علی‌رغم مختصر و ناقص بودن، اما در نوع خود یک شاهکار محسوب می‌شود. این شاهکار کوچک موضوع محدود و مشخصی ندارد و سرشار از عجایب و غرایب است. به نظر می‌رسد گشت‌وگذار روسو در طبیعت تبدیل به گشت‌وگذار در اندیشه هم شده است. به همین دلیل علاوه بر مباحث فلسفی، اخلاقی، اجتماعی و روان‌شناختی، از کارهای روزانه‌ی روسو هم باخبر می‌شویم؛ برای مثال بررسی و مطالعه‌ی گیاهان، قایق‌سواری روی دریاچه، ماجراهایش با خرگوش‌ها، قصه‌ی روسو با پسرک گدا. از این رو، کتاب از یک جهت نوعی زندگی‌نامه‌ی خودنوشت هم به شمار می‌آید.

علاوه بر تنوع محتوا، این کتاب روش مشخصی هم ندارد. لذا در سراسر کتاب مجموعه‌ای درهم‌تنیده‌ از خطابه، تحلیل، جدل، توصیف و انواع حاشیه‌روی‌ها را می‌بینیم. روسو گه‌گاه به سراغ دیگران می‌رود؛ آنها را سرزنش می‌کند و به باد انتقاد می‌گیرد. او همه را متهم می‌کند و خودش را تبرئه. البته در پاره‌ای موارد خودش را هم ملامت می‌کند و حتی برخی از حرف‌ها و نوشته‌های پیشین خود را نادرست به شمار می‌آورد و در باب آنها ملاحظاتی انتقادی مطرح می‌کند. از این رو، در این اثر نکات تربیتی هست و حتی اشاره‌هایی نیز به سیاست دیده می‌شود، اما بیش از همه افسون طبیعت به چشم می‌خورد.

روح کتاب شرحی است از تنهایی مطلق روح روسو. او اعلام می‌کند که به خود اصیلش بازگشته که جدا از هرگونه قرارداد اجتماعی خوب است. او آداب و رسوم و شرایط بیرونی را کنار می‌گذارد و حتی سعی می‌کند آنها را به فراموشی بسپارد تا خودش را بهتر ببیند و بشناسد. در این سفر درونی برای کشف خود به چیزهای عجیبی می‌رسد. در همین زمینه مسئله‌ی مهمی را بررسی می‌کند: خوب بودن چیست؟ چه چیزی را می‌توان ملاک خوب بودن به شمار آورد؟ داوری ما برای خوب دانستن کسی بر چه اساسی باید باشد؟ او پس از تأمل بسیار اعلام می‌کند که هیچ ملاکی برای نیکی انسان در کار نیست مگر «صداقت». صداقت بالاترین معیار و سنجه‌ی اخلاقی در این زمینه است. با این ملاک، بسیاری از امور شکل دیگری به خود می‌گیرند، حتی دروغ و فریب. روسو می‌گوید تحریف حقایق را نباید به هیچ وجه نوعی دروغ‌گویی به شمار آورد. دروغ‌گفتنی که مبتنی بر پیش‌داوری نسبت به خود یا دیگری نباشد، دروغ نیست. چنین چیزی حتی فریب هم نیست و فقط نوعی داستان‌پردازی است.

در هر صورت، این کتاب بسیار اثرگذار بود و دامنه‌ی تأثیراتش هم حدومرزی نداشت. حتی عنوان اثر هم اثرگذار بود. عنوان اصلی کتاب به زبان فرانسوی از این قرار است: «Les Rêveries du promeneur solitaire». در این میان واژه‌ی «Rêverie» بار معنایی منفی دارد. یعنی داشت. تا قبل از روسو داشت. این واژه در اصل به معنای خیالاتی و مالیخولیایی است، اما روسو با نوشتن این کتاب بار معنایی‌اش را از منفی به مثبت تغییر داد. از آن زمان این واژه به معنای آن خیالاتی به کار می‌رود که تفکر آگاهانه را دور می‌زنند و نتایج سرشاری به‌بار می‌آورند.

به طور کلی ارزش و جذابیت کتاب ریشه در بلاغت ادبی، عمق محتوا، پختگی مباحث، صداقت نویسنده، تیزبینی و نگرش بدیع شخصی او دارد. همه‌ی این ویژگی‌ها با ترجمه‌ی بسیار خوب مترجم دانا و فاضل به‌خوبی منعکس شده‌اند. هم برای خواندن نمونه و هم برای دیدن کیفیت ترجمه، در پایان، میان این ترجمه و یکی از ترجمه‌های قدیمی مقایسه‌ای انجام می‌دهیم:

ترجمه‌ی پزشک‌پور:
«خوشبختی حالت بادوامی است که ظاهراً مثل این است که آن را در این جهان برای انسان نساخته‌اند. همه چیز در این جهان در حال تحول دائمی است که هرگز نمی‌تواند شکل ثابتی به خود بگیرد. همه چیز در اطراف ما در حال تغییر است و خودمان هم همیشه عوض می‌شویم و هیچ‌کس اطمینان ندارد چیزی را که امروز دوست داشته فردا هم آن را دوست خواهد داشت. بنابراین تمام تصورات ما برای زندگی غیر از اوهام چیزی نیست. وقتی که روح ما بشاش است از آن استفاده می‌کنیم و با اشتباهات خود سعادت را از خود نرانیم اما در فکر این نباشیم که سعادت را به زنجیر بکشیم، زیرا تمام نقشه‌های ما برای این کار دیوانگی محض است.»

ترجمه‌ی پارسایار:
«خوشبختی وضعیتی است پایدار که گویی در این کره‌ی خاکی نصیب کسی نمی‌شود. در زمین پیوسته جریانی است که نمی‌گذارد چیزی شکل ثابتی به خود بگیرد. هر چه پیرامون ماست دگرگون می‌شود. ما هم دگرگون می‌شویم و کسی نمی‌تواند تضمین کند که آنچه را امروز دوست دارد فردا هم آن را دوست بدارد. بدین‌سان، همه‌ی برنامه‌های ما برای دستیابی به خوشبختی در این جهان خواب و خیالی بیش نیستند. هر وقت که خشنودی حاصل گشت از آن بهره بریم و خطایی نکنیم که از ما دور شود. اما برای به بند کشیدنش هم نقشه نکشیم، چه این عمل جنون محض است.»

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...