بعد از کسب نوبل، همنیگوی تصمیم گرفت مدال طلایش را به مردم کوبا تقدیم کند که داستان «پیرمرد و دریا» در سواحل شمالی‌ کشورشان اتفاق می‌افتد. چیزی که او نمی‌خواست این بود که مدال را به دولت باتیستا بدهد. در عوض، همینگوی جایزه‌اش را به کلیسای کاتولیک کوبا سپرد.

درباره مدال نوبل همینگوی که دزدیده شد

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایبنا، دوره منتهی به برنده شدن جایزه نوبل توسط ارنست همینگوی در سال ۱۹۵۴ برای او یک کابوس تمام عیار بود. مشکلات سلامتی فرساینده (میگرن، فشار خون بالا، بیماری کبد، دیابت)، تصادف‌های تقریبا کُشنده (دو تصادف هواپیما در روزهایی که او تعطیلاتش را در سال ۵۴ در افرقا سپری می‌کرد چنان شدید بود که همینگوی یک ماه را در ریکاوری گذراند و سوگنامه‌هایش را می‌خواند)، مرگ دوستان ادبی قدیمی (ویلیام باتلر ییتس، فورد مادوکس فورد، اسکات فیتزجرالد، شروود اندرسون، جیمز جویس، گرترود استین و مکس پرکینز، همگی بین ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۷) و شکست‌های حرفه‌ای (دو پروژه بزرگ متوقف‌شده و استقبال ضعیف از «در امتداد رودخانه و به سمت درختان» در سال ۱۹۵۰) دهه ماقبل آخر حضورش روی زمین را ضایع کرده بود.

با این حال در سال ۱۹۵۲ ستاره همینگوی بار دیگر شروع به درخشیدن کرد. «پیرمرد و دریا» که در جریان حمله هوایی هشت‌هفته‌ای در پاییز ۱۹۵۰ توسط او نوشته شد با موفقیت بزرگ تجاری و تحسین منتقدان روبه‌رو شد. جایزه پولیتزر را برد، سیل پرشور مطبوعات بین‌المللی را فراهم کرد و بزرگ‌ترین افتخار دنیای ادبیات را نصیت همینگوی کرد.

همینگوی که به خاطر جراحات واردشده در حادثه سقوط هواپیمای افریقایی قادر به سفر به ضیافت نوبل در استکهلم نبود، این متن سخنرانی را به آنجا فرستاد که توسط جان ام. کبوت، سفیر ایالات متحده در سوئد با صدای بلند خوانده شد:

بی‌آنکه استعدادی برای سخنرانی داشته باشم و تسلطی بر سخنوری یا لفاظی، می‌خواهم از مجریان باسخاوت آلفرد نوبل برای این جایزه تشکر کنم.
هیچ نویسنده‌ای نیست که نویسندگان بزرگی که این جایزه را دریافت نکرده‌اند بشناسد و بتواند جز با فروتنی آن را بپذیرد. نیازی به ذکر نام این نویسندگان نیست. هرکسی در اینجا با توجه به دانش و وجدانش می‌تواند فهرست خودش را داشته باشد.
برایم غیرممکن است که از سفیر کشورم بخواهم متن سخنرانی را بخواند که در آن یک نویسنده تمام چیزهایی که در قلبش هست بیان کرده. شاید همه‌ چیز خیلی زود در آنچه آدم می‌نویسد قابل تشخیص نباشد، و در این موارد گاهی‌ اوقات خوش‌شانس است؛ اما بالاخره کاملا واضح و روشن می‌شود و با توجه به این‌ها و درجه قدرت جادویی که دارد جاودان ‌مانده یا فراموش می‌شود.
نویسندگی در بهترین حالت یک زندگی تنهاست. تشکیلاتی که برای نویسندگان وجود دارد، احساس تنهایی نویسنده را تسکین می‌دهد اما شک دارم که باعث بهبود نوشتار او شوند. او همان‌طور که از شر تنهایی خلاص می‌شود به شهرت بیشتری می‌رسد و کارهایش اغلب کیفیت خود را از دست می‌دهند. زیرا او کارش را به تنهایی انجام می‌دهد و اگر در نویسندگی به اندازه کافی خوب باشد باید هر روز با جاودانگی یا فقدان آن روبه‌رو شود.
برای یک نویسنده واقعی هر کتاب باید شروعی تازه باشد، جایی که دوباره برای چیزی تلاش می‌کند که فراتر از دستیابی است. او همیشه باید برای چیزی تلاش کند که هرگز انجام نشده یا دیگران آن را امتحان کرده و شکست خورده‌اند. سپس گاهی با خوش‌شانسی موفق خواهد شد.
زیادتر از یک نویسنده حرف زدم. یک نویسنده باید آنچه برای گفتن دارد بنویسد و درباره‌اش حرف نزند. باز هم ممنونم.
و اینجاست که همه چیز کمی عجیب می‌شود.

بعد از کسب نوبل، همنیگوی تصمیم گرفت مدال طلای ۲۳ عیارش را به مردم کوبا تقدیم کند که داستان «پیرمرد و دریا» در سواحل شمالی‌ کشورشان اتفاق می‌افتد. چیزی که او نمی‌خواست این بود که مدال را به دولت باتیستا بدهد. در عوض، همینگوی جایزه‌اش را به کلیسای کاتولیک کوبا سپرد.

تا سی سال بعدی و مدت‌ها پس از مرگ همینگوی در ۱۹۶۱، جایزه نوبل او در مکانی مقدس در ال کوبره، شهری کوچک خارج از سانتیاگو د کوبا در سواحل جنوب‌شرقی جزیره نگهداری می‌شد. سپس در سال ۱۹۸۶ سارقان با حمله به آن مکان مقدس، محفظه شیشه‌ای این مدال را شکستند و آن را با خود بردند.

وقتی خبر این سرقت به کاستروها رسید برادران انقلابی (که قبلا به همینگوی لقب «یک یانکی که همیشه در این جزیره از او استقبال می‌شود» داده بودند) ناراحت شدند. آن‌طور که گفته می‌شود رائول کاسترو -معاون رئیس‌جمهور وقت، وزیر دفاع و دبیر دوم حزب کمونیست کوبا در آن زمان- این اولتیماتوم تهدید‌آمیز را منتشر کرد: «مدال را ظرف ۷۲ ساعت برگردان یا با عواقبش روبه‌رو شو. من می‌دانم تو که هستی.»

به‌طور عجیبی ظرف چند روز مدال به کلیسا برگردانده شد و دیگر هرگز به نمایش عموم درنیامد.

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...