سه کتاب گویای «ملت عشق»، «رهبر عزیز» و «روحِ گریانِ من» در موسسه آوانامه دانش‌گستر و توسط انتشارات ققنونس منتشر شدند.
به گزرش ایسنا، «ملت عشق» نوشته الیف شافاک با ترجمه ارسلان فصیحی با اجرای گروهی از گویندگان در مدت زمان ۱۹ ساعت و ۵۴ دقیقه با قیمت ۲۶ هزار تومان، «روحِ گریانِ من» نوشته کیم هیون می با ترجمه فرشاد رضایی و با صدای شیما درخشش در مدت زمان ۷ ساعت و ۵۵ دقیقه و با قیمت ۲۲ هزار تومان و «رهبر عزیز» نوشته جَنگ جین سونگ با ترجمه مسعود یوسف حصیرچین با صدای علی دنیوی ساروی در مدت زمان ۱۵ ساعت و ۴ دقیقه و با قیمت ۲۶هزار تومان عرضه شده است.
کتاب «روح گریان من» داستان واقعی زنی را روایت می‌کند که ناخواسته وارد سازمان جاسوسی کره شمالی می‌شود و خوفناک‌ترین ماموریت‌ها را به سرانجام می‌رساند. این کتاب شنونده را با فراز و نشیب‌های زندگی پرماجرا، دردناک و سرشار از ترس و رنج یک جاسوس و همچنین حکومت مرموز کره شمالی آشنا می‌کند. این کتاب به یازده زبان زنده دنیا ترجمه شده و شرح حال جذاب‌ترین جاسوس تاریخ کره شمالی است؛ شرح حال یک جاسوس زن.
کتاب «رهبر عزیز» نیز به شیوه‌ای روان و تأثیرگذار زندگی مردم کره شمالی را از زبان یکی از نخبگان این سرزمین به تصویر می‌کشد. جنگ جین سونگ که در کشور کره شمالی زندگی می‌کرد، زندگی آرام و شادی داشت و حتی زمانی که کشور با قحطی و گرسنگی دست و پنجه نرم می‌کرد و مردم زیادی از گرسنگی جان خود را از دست دادند، او در رفاه کامل بود و جیره غذای او قطع نشد؛ تا زمانی که اتفاقی مسیر زندگی‌اش را به کلی تغییر داد.
در بخشی از کتاب «ملت عشق» هم آمده است:
خیلی وقت پیش بود. به دلم افتاد رمانی بنویسم. ملت عشق. جرئت نکردم بنویسمش. زبانم لال شد، نوک قلمم کور. کفش آهنی پایم کردم. دنیا را گشتم. آدم‌هایی شناختم، قصه‌هایی جمع کردم. چندین بهار از آن زمان گذشته. کفش‌های آهنی سوراخ شده؛ من اما هنوز خامم، هنوز هم در عشق همچو کودکان ناشی…
مولانا خودش را «خاموش» می‌نامید؛ یعنی ساکت. هیچ به این موضوع اندیشیده‌ای که شاعری، آن هم شاعری که آوازه‌اش عالمگیر شده، انسانی که کار و بارش، هستی‌اش، چیستی‌اش، حتی هوایی که تنفس می‌کند چیزی نیست جز کلمه‌ها و امضایش را پای بیش از پنجاه‌هزار بیت پرمعنا گذاشته چطور می‌شود که خودش را «خاموش» بنامد؟
کائنات هم مثل ما قلبی نازنین و قلبش تپشی منظم دارد. سال‌هاست به هر جا پا گذاشته‌ام آن صدا را شنیده‌ام. هر انسانی را جواهری پنهان و امانت پروردگار دانسته‌ام و به گفته‌هایش گوش سپرده‌ام. شنیدن را دوست دارم؛ جمله‌ها و کلمه‌ها و حرف‌ها را… اما چیزی که وادارم کرد این کتاب را بنویسم سکوت محض بود.
اغلب مفسران مثنوی بر این نکته تأکید می‌کنند که این اثرِ جاودان با حرف «ب» شروع شده است. نخستین کلمه‌اش «بشنو!» است. یعنی می‌گویی تصادفی است شاعری که تخلصش «خاموش» بوده ارزشمندترین اثرش را با «بشنو» شروع می‌کند؟ راستی، خاموشی را می‌شود شنید؟
همه بخش‌های این رمان نیز با همان حرف بی‌صدا شروع می‌شود. نپرس «چرا؟» خواهش می‌کنم. جوابش را تو پیدا کن و برای خودت نگه دار.
چون در این راه‌ها چنان حقیقت‌هایی هست که حتی هنگام روایتشان هم باید به مثابه راز بمانند.
................ هر روز با کتاب ..............
