شماره‌ سی‌وشش مجله‌ «وزن‌دنیا» با جست‌وجویی در کارنامه‌ شش دهه شاعریِ هرمز علی‌پور، نگاهی به شعر و زندگی احمد عارف شاعر ترکیه‌ای و یادنامه‌ای برای پرنیا عباسی شاعر جانباخته‌ جنگ دوازده‌روزه منتشر شد.

شماره‌ سی‌وشش مجله‌ «وزن‌دنیا»

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایسنا، در معرفی این نشریه آمده است: در بخش «تعریف و تبصره» شماره‌ ۳۶، در پرونده‌ای مفصل به کارنامه‌ شش دهه شاعریِ هرمز علی‌پور پرداخته‌ایم. صابر محمدی گفت‌وگویی تفصیلی با هرمز علی‌پور داشته و فیروزه میزانی شاعر شناخته‌شده‌ هم‌دوره‌ او یادداشتی با عنوان «هرمز به روایت ناب» را به رشته‌ تحریر درآورده است.

علی قنبری، بهمن ساکی، محمد آشور، علی مومنی، بهنود بهادری، نگار حسینخانی، میلاد موحدی‌راد و محمدرضا عبادی‌صوفلو از دیگر نویسندگان پرونده‌ شصت سال شاعری هرمز علی‌پور هستند که وجوه مختلف شعر و زندگی او را نقد و بررسی کرده‌اند.

در بخش در دوردست این شماره، مهیار علی‌زاده آیخان در پرونده‌ای با عنوان «شاعر آناتولی»، به شعر و زندگی احمد عارف شاعر اهل ترکیه پرداخته‌ است. در این پرونده همچنین اشعار و نامه‌هایی از این شاعر به فارسی برگردانده شده است.

بخش تازه‌ مجله با عنوان «مطالب وارده» از این شماره کار خود را آغاز کرده است. در این بخش مقالات وارده و مستقل‌ رسیده به مجله امکان بررسی و انتشار را پیدا می‌کنند. در این بخش میثم گنج‌خانی در مقاله‌ خود با عنوان «آوای اصالت در خاموشیِ ویرانه‌ها» پلی میان شعری از فروغ فرخزاد و اثری از آلفرد لرد تنیسون زده است.

همچنین در بخش «یاد» این شماره، روجا چمنکار یادداشتی در یادبود پرنیا عباسی نوشته و اشعاری منتشرنشده نیز از آن شاعر فقید منتشر شده است. همچنین علیرضا بهنام و اعظم کیان‌افراز یادداشت‌هایی در یاد شاعران از دست‌رفته شیوا ارسطویی و شهرام شاهرختاش نوشته‌اند.

سرمقاله‌ این شماره توسط پوریا سوری، با عنوان «دِق مگر چیست؟» نوشته شده است.

شماره‌ سی‌وشش «وزن‌دنیا» در ۲۰۰ صفحه و با قیمت ۳۰۰ هزار تومان از امروز در کتاب‌فروشی‌ها و کیوسک‌های مطبوعاتی معتبر در دسترس مخاطبان شعر است.

این مجله زیر نظر شورای سردبیری شامل پوریا سوری، صابر محمدی و میترا فردوسی منتشر می‌شود.

................ هر روز با کتاب ................

او «آدم‌های کوچک کوچه»ــ عروسک‌ها، سیاه‌ها، تیپ‌های عامیانه ــ را از سطح سرگرمی بیرون کشید و در قامت شخصیت‌هایی تراژیک نشاند. همان‌گونه که جلال آل‌احمد اشاره کرد، این عروسک‌ها دیگر صرفاً ابزار خنده نبودند؛ آنها حامل شکست، بی‌جایی و ناکامی انسان معاصر شدند. این رویکرد، روایتی از حاشیه‌نشینی فرهنگی را می‌سازد: جایی که سنت‌های مردمی، نه به عنوان نوستالژی، بلکه به عنوان ابزاری برای نقد اجتماعی احیا می‌شوند ...
زمانی که برندا و معشوق جدیدش توطئه می‌کنند تا در فرآیند طلاق، همه‌چیز، حتی خانه و ارثیه‌ خانوادگی تونی را از او بگیرند، تونی که درک می‌کند دنیایی که در آن متولد و بزرگ شده، اکنون در آستانه‌ سقوط به دست این نوکیسه‌های سطحی، بی‌ریشه و بی‌اخلاق است، تصمیم می‌گیرد که به دنبال راهی دیگر بگردد؛ او باید دست به کاری بزند، چراکه همانطور که وُ خود می‌گوید: «تک‌شاخ‌های خال‌خالی پرواز کرده بودند.» ...
پیوند هایدگر با نازیسم، یک خطای شخصی زودگذر نبود، بلکه به‌منزله‌ یک خیانت عمیق فکری و اخلاقی بود که میراث او را تا به امروز در هاله‌ای از تردید فرو برده است... پس از شکست آلمان، هایدگر سکوت اختیار کرد و هرگز برای جنایت‌های نازیسم عذرخواهی نکرد. او سال‌ها بعد، عضویتش در نازیسم را نه به‌دلیل جنایت‌ها، بلکه به این دلیل که لو رفته بود، «بزرگ‌ترین اشتباه» خود خواند ...
دوران قحطی و خشکسالی در زمان ورود متفقین به ایران... در چنین فضایی، بازگشت به خانه مادری، بازگشتی به ریشه‌های آباواجدادی نیست، مواجهه با ریشه‌ای پوسیده‌ است که زمانی در جایی مانده... حتی کفن استخوان‌های مادر عباسعلی و حسینعلی، در گونی آرد کمپانی انگلیسی گذاشته می‌شود تا دفن شود. آرد که نماد زندگی و بقاست، در اینجا تبدیل به نشان مرگ می‌شود ...
تقبیح رابطه تنانه از جانب تالستوی و تلاش برای پی بردن به انگیره‌های روانی این منع... تالستوی را روی کاناپه روانکاوی می‌نشاند و ذهنیت و عینیت او و آثارش را تحلیل می‌کند... ساده‌ترین توضیح سرراست برای نیاز مازوخیستی تالستوی در تحمل رنج، احساس گناه است، زیرا رنج، درد گناه را تسکین می‌دهد... قهرمانان داستانی او بازتابی از دغدغه‌های شخصی‌اش درباره عشق، خلوص و میل بودند ...