فصلنامه فرهنگی و هنری «فردان» با پرونده ویژه حنیف قریشی، نویسنده بریتانیایی- پاکستانی منتشر شد.

فردان سوم حنیف قریشی

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایسنا، این فصلنامه با یادداشت مرتضی هاشمی‌پور درباره پرداختن به ادبیات کشورهای همسایه و پرونده ویژه این شماره که ادبیات پاکستان است، شروع می‌شود. سپس یادداشت محمد دهقانی درباره مجتبی مینوی با عنوان «یادداشت‌های سفر مینوی از لندن تا تهران» در بخش ارمغان مینوی آمده است.

در بخش گفت‌وگوی این شماره هم گفت‌وگوی محمد دهقانی و وحید عیدگاه طرقبه‌ای با ضیاء موحد درباره هوشنگ ابتهاج با عنوان «شعر سایه در ترازوی نقد»(شاعر مدرن یا سنتی؟) درج شده است.

«رویکرد فلسفی ارسطو در نوشتن بوطیقا» نوشته سعید هنرمند نیز در بخش فلسفه چاپ شده و بخش نظرگاه هم با این مطالب همراه است: «درباره خواندن» از سیری هوستوت با ترجمه پوریا کاظمی، «تجربه عشق نزد مارسل پروست» نوشته فردینان آلکیه با ترجمه سیداشکان خطیبی و «شعر و مرگ» از نازک الملائکه با ترجمه زهرا گلابی‌زاده.

«حنیف قریشی: خواندن و نوشتن از ریشه‌ها» پژمان طهرانیان، «نویسندگانی که نویسنده‌ام کردند» از حنیف قریشی با ترجمه پژمان طهرانیان و «چتر» از حنیف قریشی و ترجمه پژمان طهرانیان مطالب بخش ادبیات جهان هستند.

در بخش ایران در جهان این شماره فردان نگاهی به روایت سفرهای یان اشترویس هلندی شده که با عنوان «جهاندیده بسیار گوید...» نوشته عسکر بهرامی، عضو هیات علمی بنیاد دایرة‌المعارف اسلامی (دانشنامه جهان اسلام) منتشر شده است.

بخش «زبان و ادبیات» نیز با این مطالب همراه است: «آموزگاری بزرگ» (یاد دکتر سیدجعفر شهیدی) نوشته ناصر رحیمی، «صدسالگی پرویز شاپور» نوشته سیدفرید قاسمی، «حسین کرد شبستری در حکایت بلوچ» نوشته محمد جعفری قنواتی و «پژواک رباعیات خیام در شعری از تی. اس. الیوت» نوشته عبدالنعم الفیا؛ ترجمه مهدی علیایی مقدم.

همچنین در بخش یادبود از احمد سمیعی گیلانی، جواد طباطبایی و ابوالفضل خطیبی یاد شده است؛ «یک قرن تلاش» (یاد احمد سمیعی گیلانی) از علی‌اشرف صادقی، «نظریه‌پرداز اندیشه ایرانشهری» (یاد جواد طباطبایی) از احمد کاظمی موسوی و «دکتر ابوالفضل خطیبی و برخی ویژگی‌های علمی و اخلاقی‌اش» نوشته سجاد آیدنلو.

داستان، طنز و معرفی و نقد کتاب از دیگر بخش‌های «فردان» هستند.

سومین شماره فصلنامه فرهنگی و هنری «فردان» با صاحب‌امتیازی و مدیرمسئولی مرتضی هاشمی‌پور در ۲۱۳ صفحه و با قیمت ۱۲۵ هزار تومان منتشر شده است.

................ هر روز با کتاب ...............

که واقعا هدفش نویسندگی باشد، امروز و فردا نمی‌کند... تازه‌کارها می‌خواهند همه حرف‌شان را در یک کتاب بزنند... روی مضمون متمرکز باشید... اگر در داستان‌تان به تفنگی آویزان به دیوار اشاره می‌کنید، تا پایان داستان، نباید بدون استفاده باقی بماند... بگذارید خواننده خود کشف کند... فکر نکنید داستان دروغ است... لزومی ندارد همه مخاطب اثر شما باشند... گول افسانه «یک‌‌شبه ثروتمند‌ شدن» را نخورید ...
ایده اولیه عموم آثارش در همین دوران پرآشوب جوانی به ذهنش خطور کرده است... در این دوران علم چنان جایگاهی دارد که ایدئولوژی‌های سیاسی چون مارکسیسم نیز می‌کوشند بیش از هر چیز خود را «علمی» نشان بدهند... نظریه‌پردازان مارکسیست به ما نمی‌گویند که اگرچه اتفاقی رخ دهد، می‌پذیرند که نظریه‌شان اشتباه بوده است... آنچه علم را از غیرعلم متمایز می‌کند، ابطال‌پذیری علم و ابطال‌ناپذیری غیرعلم است... جامعه‌ای نیز که در آن نقدپذیری رواج پیدا نکند، به‌معنای دقیق کلمه، نمی‌تواند سیاسی و آزاد قلمداد شود ...
جنگیدن با فرهنگ کار عبثی است... این برادران آریایی ما و برادران وایکینگ، مثل اینکه سحرخیزتر از ما بوده‌اند و رفته‌اند جاهای خوب دنیا مسکن کرده‌اند... ما همین چیزها را نداریم. کسی نداریم از ما انتقاد بکند... استالین با وجود اینکه خودش گرجی بود، می‌خواست در گرجستان نیز همه روسی حرف بزنند...من میرم رو میندازم پیش آقای خامنه‌ای، من برای خودم رو نینداخته‌ام برای تو و امثال تو میرم رو میندازم... به شرطی که شماها برگردید در مملکت خودتان خدمت کنید ...
رویدادهای سیاسی برای من از آن جهت جالبند که همچون سونامی قهرمان را با تمام ایده‌های شخصی و احساسات و غیره‌اش زیرورو می‌کنند... تاریخ اولا هدف ندارد، ثانیا پیشرفت ندارد. در تاریخ آن‌قدر بُردارها و جهت‌های گونه‌گون وجود دارد که همپوشانی دارند؛ برآیندِ این بُردارها به قدری از آنچه می‌خواستید دور است که تنها کار درست این است: سعی کنید از خود محافظت کنید... صلح را نخست در روح خود بپروران... همه آنچه به‌نظر من خارجی آمده بود، کاملا داخلی از آب درآمد ...
می‌دانم که این گردهمایی نویسندگان است برای سازماندهی مقاومت در برابر فاشیسم، اما من فقط یک حرف دارم که بزنم: سازماندهی نکنید. سازماندهی یعنی مرگ هنر. تنها چیزی که مهم است استقلال شخصی است... در دریافت رسمی روس‌ها، امنیت نظام اهمیت درجه‌ی اول دارد. منظور از امنیت هم صرفاً امنیت مرز‌ها نیست، بلکه چیزی است بسیار بغرنج‌تر که به آسانی نمی‌توان آن را توضیح داد... شهروندان خود را بیشتر شبیه شاگرد مدرسه می‌بینند ...