شماره هفتاد و سوم مجله «سینما و ادبیات» ویژه سینمای اتحاد شوروی و کارگردان مطرح آن آندری تارکوفسکی منتشر شد.

 به گزارش ایسنا، در معرفی این شماره از «سینما و ادبیات» عنوان شده است:

 در دهه ۱۳۶۰ سینمای تارکوفسکی در ایران بسیار تبلیغ شد و مورد توجه قرار گرفت. «سینما و ادبیات» در این شماره کوشیده نگاهی متفاوت به سینماگر برجسته و تأثیرگذار و سبک کار منحصر به فرد او داشته باشد.

«سینمای ژانر» موضوع محوری سینمای این شماره از مجله است. شواهد نشان می‌دهد در سینمای متأخر ایران گرایشی به موضوع ژانر پدید آمده است. اما سوال این است که این اقبال به استفاده از ظرفیت‌های ژانر در سینمای ایران تهدید است یا فرصت؛ حرف‌های جالب علیرضا داوودنژاد و محسن امیریوسفی در مورد سینمای ژانر را در میزگرد بخوانید.

بخش ادبی بر «ادبیات مسئله‌محور و ادبیات سوال‌محور» متمرکز شده است. چرا در ادبیات چند دهه اخیر تجربه‌های نوشتاری فراتر از تجربه‌های زیسته در چارچوب عقلانیت متعارف و مناسبات زندگی روزمره نمی‌رود. علیرضا سیف‌الدینی، منیرالدین بیروتی، خلیل درمنکی و پویا رفویی در میزگرد این بخش به تفصیل به این پرسش‌ پاسخ داده‌اند. همچنین شاپور بهیان، ابراهیم دمشناس، شهریار وقفی‌پور، ابوتراب خسروی، محسن خیمه‌دوز و... از زاویه‌های متفاوتی به این موضوع نگاه کرده‌اند.

پرونده ادبی دیگر در این شماره «گوستاو فلوبر» را محور بحث خود قرار داده است. در این پرونده بر فلوبر از حیث‌ مولفه‌های فرمال رمان‌هایش تمرکز شده است. جهت مطالب این پرونده بازخوانی فلوبر در بستر سنت رمان اروپایی است؛ یعنی بیان مولفه‌های فرمالی که فلوبر را از اسلافش ممتاز می‌کند.

چهره این شماره مجله «خسرو خورشیدی» از پیشکسوتان حوزه هنرهای تجسمی، مجسمه‌ساز، طراح صحنه، لباس و نقاش است. خورشیدی طراح صحنه سریال «سربداران» بوده و در محضر بزرگان سینمای جهان درس آموخته است. صحبت‌های جالب این معمار صحنه را از ۵۰ سال فعالیت حرفه‌ای‌اش در گفت‌وگوی اختصاصی این شماره دنبال کنید.

داستان جذاب «آدمِ این قصه»، تجربه خوانش تروماتیک اورهان پاموک از جلد پنجم «در جست‌وجوی زمان از دست‌رفته» پروست به ترجمه صالح حسینی و تحلیل پوریا رفویی از این قصه شگفت‌انگیز را در این شماره از دست ندهید.

«سینما و زنان» بخشی تازه پیداشده در مجله «سینما و ادبیات» است که برای اولین شماره خود «آنیس واردا» را که به او لقب «مادربزرگ موج نو» داده شده  و از شاخص‌ترین چهره‌های موج نو است انتخاب کرده است. واردا تا واپسین روزهای زندگی، تا نودسالگی همچنان فیلم ساخت  و در ساخت فیلم‌ها و مستندهایش خلاقیت به خرج داد. در این شماره مضمون‌های متنوع و دستاوردهای فرمی این کارگردان سرشناس مورد بحث قرار گرفته است.

 «بازیگری» مبحثی است که بخش «فیلم‌ها و احساس‌ها» به آن پرداخته است. یادداشت‌های نویسندگانی چون آندره بازن، اندرو ساریس، کنت جونز و... در این بخش آمده است.

 «نوشته‌های پسامرگی» نوشته احمد اخوت، داستان‌هایی با ترجمه قاسم صنعوی و علی‌اصغر حداد، مقاله «بکت‌خوانی در عصر ترامپ»، و مقاله «سینما مظهر دموکراسی» از آلن بدیو به ترجمه صالح نجفی، گفت‌وگو با سروش صحت درباره اولین فیلم سینمایی‌اش «جهان با من برقص» از دیگر بخش‌های این شماره است.

شماره ۷۳ مجله «سینما و ادبیات» با صاحب‌امتیازی و مدیرمسئولی همایون خسروی دهکردی و سردبیری نیلوفر نیاورانی در ۲۲۰ صفحه با قیمت ۱۷هزار تومان منتشر شده است.

زمانی که برندا و معشوق جدیدش توطئه می‌کنند تا در فرآیند طلاق، همه‌چیز، حتی خانه و ارثیه‌ خانوادگی تونی را از او بگیرند، تونی که درک می‌کند دنیایی که در آن متولد و بزرگ شده، اکنون در آستانه‌ سقوط به دست این نوکیسه‌های سطحی، بی‌ریشه و بی‌اخلاق است، تصمیم می‌گیرد که به دنبال راهی دیگر بگردد؛ او باید دست به کاری بزند، چراکه همانطور که وُ خود می‌گوید: «تک‌شاخ‌های خال‌خالی پرواز کرده بودند.» ...
پیوند هایدگر با نازیسم، یک خطای شخصی زودگذر نبود، بلکه به‌منزله‌ یک خیانت عمیق فکری و اخلاقی بود که میراث او را تا به امروز در هاله‌ای از تردید فرو برده است... پس از شکست آلمان، هایدگر سکوت اختیار کرد و هرگز برای جنایت‌های نازیسم عذرخواهی نکرد. او سال‌ها بعد، عضویتش در نازیسم را نه به‌دلیل جنایت‌ها، بلکه به این دلیل که لو رفته بود، «بزرگ‌ترین اشتباه» خود خواند ...
دوران قحطی و خشکسالی در زمان ورود متفقین به ایران... در چنین فضایی، بازگشت به خانه مادری، بازگشتی به ریشه‌های آباواجدادی نیست، مواجهه با ریشه‌ای پوسیده‌ است که زمانی در جایی مانده... حتی کفن استخوان‌های مادر عباسعلی و حسینعلی، در گونی آرد کمپانی انگلیسی گذاشته می‌شود تا دفن شود. آرد که نماد زندگی و بقاست، در اینجا تبدیل به نشان مرگ می‌شود ...
تقبیح رابطه تنانه از جانب تالستوی و تلاش برای پی بردن به انگیره‌های روانی این منع... تالستوی را روی کاناپه روانکاوی می‌نشاند و ذهنیت و عینیت او و آثارش را تحلیل می‌کند... ساده‌ترین توضیح سرراست برای نیاز مازوخیستی تالستوی در تحمل رنج، احساس گناه است، زیرا رنج، درد گناه را تسکین می‌دهد... قهرمانان داستانی او بازتابی از دغدغه‌های شخصی‌اش درباره عشق، خلوص و میل بودند ...
من از یک تجربه در داستان‌نویسی به اینجا رسیدم... هنگامی که یک اثر ادبی به دور از بده‌بستان، حسابگری و چشمداشت مادی معرفی شود، می‌تواند فضای به هم ریخته‌ ادبیات را دلپذیرتر و به ارتقا و ارتفاع داستان‌نویسی کمک کند... وقتی از زبان نسل امروز صحبت می‌کنیم مقصود تنها زبانی که با آن می‌نویسیم یا حرف می‌زنیم، نیست. مجموعه‌ای است از رفتار، کردار، کنش‌ها و واکنش‌ها ...