سرخوشی و بی‌پروایی در پاریس | الف


ساندرا سیسنِروس [Sandra Cisneros] متولد 1954، نویسنده‌ی آمریکایی است که به سبب نگاه مینی‌مال و تمرکزش بر جزئیات زندگی مهاجران در داستان‌هایش شهرت یافته است. پرطرفدارترین اثرش، «خانه‌ی خیابان مانگو» است که در آن موضوعاتی همچون فرهنگ آمریکای لاتین، تبعیض‌های جنسیتی، طبقاتی و نژادی نمود ویژه پیدا کرده‌اند. این کتاب برنده‌ی جایزه‌ی بهترین کتاب آمریکا شد و مورد اقبال منتقدین و مخاطبان آمریکایی و مکزیکی قرار گرفت.

ساندرا سیسنِروس [Sandra Cisneros] خلاصه کتاب معرفی من از یادت نمی‌کاهم، مارتیتا» [Martita, I Remember You یا Martita, te recuerdo]

او به علت تجربه‌ی زیست در مکزیک، داستان‌های بسیاری نوشته که تعلق خاطرش را به فرهنگ و خلقیات مردمان این کشور نشان می‌دهد. اما رشد و تکامل در شیکاگو، زادگاه‌اش، نیز در داستان‌های او اثرگذار بوده است و در مجموع تلفیقی از روحیات آمریکایی و لاتینی را می‌توان در نوشته‌هایش دید. رمان کوتاه «من از یادت نمی‌کاهم، مارتیتا» [Martita, I Remember You یا Martita, te recuerdo] نمونه‌ی بارزی از همین آثار اوست که علایق چندملیتی‌اش را به نمایش می‌گذارد.

سیسنِروس در کتاب «من از یادت نمی‌کاهم، مارتیتا»، زن میانسالی را به تصویر می‌کشد که خلأ زندگی کنونی‌اش را با بازگشت به گذشته‌ای سرشار از شور و نشاط پر می‌کند. او به سال‌های دوری برمی‌گردد که با دو دوست ماجراجویش اوقات خوشی را در پاریس سپری کرده است. سرخوشی و بی‌پروایی آن سال‌ها همچنان در ذهن این زن، که کورینا نام دارد، پررنگ است و از رکود و کسالت حال حاضرش می‌کاهد. کورینا در آغاز دوران جوانی به همراه دو دختر دیگر که پیشینه‌ی فرهنگی و اجتماعی مشابهی با او داشته‌اند، در پاریس درس خوانده و خیابان‌ها، کافه‌ها، سینماها، فروشگاه‌ها و کتابخانه‌های آن را زیر پا گذاشته است.

کورینا رفقایش را اغلب با نامه‌های به جا مانده از آن‌ها به یاد می‌آورد؛ پائولای بازیگوش و مارتای پرشروشوری که مدام برای او ماجراهایی هیجان‌انگیز خلق می‌کرده‌اند. آن‌ها می‌کوشیده‌اند فرهنگ لاتین خود را با فانتزی‌های اروپایی‌شان درآمیزند تا به زندگی روزمره نور و رنگ تازه‌ای ببخشند. گردش در مترو، گرفتن عکس‌های فوری سه‌نفره، خواندن شعرهای کودکانه، همراهی با گروه‌های موسیقی دوره‌گرد، دید زدن ویترین فروشگاه‌های بزرگ و خریدهایی پرماجرا، تصاویری است که در قاب ذهن سه رفیق جاودانه می‌شود.

مراسم‌ها در مناسبت‌های مختلف پاریس، تفاوت‌هایی اساسی با سرزمین مادری این سه دوست دارد و برای کورینا فرصتی فراهم می‌شود که این آداب و رسوم را با شیکاگو، شهری که در آن متولد و بزرگ شده بسنجد. برای مارتا این فاصله‌های فرهنگی به مراتب بیش‌تر است، زیرا او به آرژانتین تعلق دارد. پائولا نیز همچون کودکی که وارد شهربازی بزرگی شده با پاریس رفتار می‌کند. آن‌ها می‌کوشند شکل نویی از مناسبات اجتماعی را تجربه کنند. دلبستگی‌ها در این نقطه از جهان برای آن‌ها طور دیگری تعریف می‌شود. لاتین‌تبارها گرچه انسان‌هایی خونگرم و زودجوش‌اند، اما پایبندی‌های خاصی به برخی آداب معاشرت دارند که در فرانسه ممکن است بی‌معنی به نظر آید. زندگی مدرن در اروپا می‌طلبد که این دختران جوان شکل دگوگونه‌ای از ارتباطات را با آدم‌ها تجربه کنند. این وقایع گاه برای هر سه‌ی آن‌ها هراس‌انگیز و پرتنش است و باعث می‌شود از بعضی جمع‌های دوستانه و مراودات معمول دوری بجویند. اما در هر حال این‌جا جنگلی پر از قواعد ارتباطی متفاوت است که باید با آن سازگاری حاصل کنند تا این دوره را راحت‌تر از سر بگذارنند.

نویسنده در این کتاب سعی دارد سیری تکاملی برای شخصیت‌هایش متصور شود. آن‌ها در آغاز، تغییراتی ظاهری و کوچک را تجربه می‌کنند، اما به‌تدریج وارد تحولاتی عمیق و دراز دامن می‌شوند. در ابتدا زرق و برق کلانشهری همچون پاریس که فانتزی‌های بسیاری در خود جا داده، قهرمان‌های این داستان را مقهور خود می‌سازد. به همین‌خاطر است که در قدم اول چهره و ظاهر خود را متناسب با وضعیت جدید تغییر می‌دهند. اما بعد آن‌ها به مرور نوعی بلوغ را از سرمی‌گذارنند. دشواری‌های زندگی اروپایی این‌جاست که نمایان می‌شود و شخصیت‌ها را وادار به تطابق با خود می‌کند. این مسأله در نامه‌های این سه رفیق نیز خود را نشان می‌دهد و زبان و نحوه‌ی استنتاج آن‌ها را درباره‌ی موضوعات مختلف دستخوش تغییراتی عمده می‌کند. از جایی به بعد، دیگر خبر از آن گشت‌وگذارهای بی‌قید و کودکانه نیست و جای آن را دورهمی‌های بالغانه و بحث درباره‌ی موضوعاتی جدی‌تر پر کرده است.

ساندرا سیسنروس همانند اغلب آثارش در این کتاب نیز به ارزیابی شکاف‌ها و تبعیض‌های جامعه‌شناختی و تفاوت‌های فرهنگی میان کشورها می‌پردازد. او نشان می‌دهد که در دنیای امروز که مهاجرت‌ها و تنوع‌ها و درهم‌تنیدگی‌های ملیتی افزایش چشمگیری داشته است، دیگر میان انسان‌ها آن مرزهای فرهنگی و زبانی سابق را نمی‌توان متصور شد. نویسنده با بسیاری از اتفاقاتی که در این رمان کوتاه رقم می‌زند، درصدد انعکاس این مطلب است که بعضی قواعد و مناسبات برخلاف آن‌چه درباره‌ی کشورهای پیشرفته تصور می‌شود، ممکن است از عدالت و برابری فاصله‌ای عمیق داشته باشد، یا متفاوت با روال معمول، در کشورهای در حال توسعه مترقی و پیشرو باشد؛ بنابراین شاید قضاوت‌ها اغلب دراین‌باره با واقعیت موجود سازگار نباشد. به همین جهت است که این اثر مخاطب را به چالشی چندوجهی درباره‌ی تفاوت‌های اجتماعی در کشورهای مختلف فرامی‌خواند. چالشی که در هیچ جای داستان، از ماجرا و هیجان خالی نیست و با نگاه شاعرانه‌ی نویسنده در هم ‌آمیخته است.

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...