پیرمردی با دختر برادرش یک افسر آلمانی را در خانه قدیمی خود جا می‌دهند... از عشقی که به فرانسه دارد و نیز از امیدهایش سخن می‌گوید... با مکالمه‌های طولانی‌ای که افسر با خود می‌کند، به تدریج صاحبخانه‌های خود را از بی‌اعتنایی بیرون می‌آورد. البته آن دو همچنان از سخن‌گفتن خودداری می‌کنند... آنها شعله را کاملاً خاموش خواهند کرد. دیگر اروپا با این شعله روشن نخواهد شد!
خاموشی دریا Le Silence de la mer ]] . (The Silence of the Sea) داستانی که ورکور( نام مستعار ژان برولر،1902-1991)، نویسنده فرانسوی، در 1942 مخفیانه منتشر کرد. در زمستان 1940 هستیم. پیرمردی با دختر برادرش یک افسر آلمانی را در خانه قدیمی خود جا می‌دهند. افسر آلمانی هر شب از اتاق طبقه بالا به اتاق بزرگی که صاحبخانه‌ها سرشب خود را در سکوت کامل در آن به‌سر می‌برند پایین می‌آید. او از کشور خودش، از موسیقی، از عشقی که به فرانسه دارد و نیز از امیدهایش سخن می‌گوید؛ اما تنها و در خاموشی سخن می‌گوید، در سکوتی که حتی خصومت‌آمیز هم نیست. افسر جوان این نکته را به خوبی احساس می‌کند و کم و بیش از آن آرامش می‌گیرد: «خوشوقتم که در اینجا با مردی مسن و موقر و دختر خانمی خاموش رو به رو شده‌ام. باید بر این سکوت فرانسه غلبه کرد. از این کار لذت می‌برم.» با مکالمه‌های طولانی‌ای که افسر با خود می‌کند، به تدریج صاحبخانه‌های خود را از بی‌اعتنایی بیرون می‌آورد. البته آن دو همچنان از سخن‌گفتن خودداری می‌کنند. نمی‌توانند سکوت را کنار بگذارند، ولی حداقل به سخنان او گوش می‌دهند و اندک‌اندک این همه اصرار توأم با شیفتگی را تحسین می‌کنند. اما پس از بازگشت از مرخصی کوتاهی که در طی آن افسر جوان به پاریس می‌رود، پایین آمدنهایش را از طبقه بالا قطع می‌کند. شش ماه می‌گذرد و یک شب دوباره پایین می آید، اما برای اظهار یأس و ناامیدی‌اش: «آنها شعله را کاملاً خاموش خواهند کرد. دیگر اروپا با این شعله روشن نخواهد شد!» او، آن‌چه فرمانده‌هانش می‌خواهند بر سر فرانسه بیاورند در پاریس دیده است. روح موسیقی‌دوست و شاعرانه‌اش در طغیان است. حتی نزدیک است طغیان را به آنهایی که دشمن او هستند توصیه کند. اما نه. فقط خبر می دهد که می‌خواهد برود: «تقاضا کردم مرا به لشکری در صحرا منتقل کنند.» همچنان در سکوت خداحافظی می کند. اما این بار دختر جوان به او جواب می‌دهد. جوابی کوتاه و تقرباً ناشنیدنی، ولی کافی: «افسر قد راست کرد و چهره‌اش و تمام بدنش، مثل وقتی‌که انسان آب‌تنی آرامش بخشی کرده باشد، تسکین یافت.» این داستان سرشار از احساس و وقار، لبریز از درد و امید، باعث شهرت نویسنده‌اش گردید و ژان پیر ملویل، کارگردان فرانسوی، فیلمی از روی آن ساخت.
سیروس ذکاء. فرهنگ آثار. سروش
1.Vercors 2.Jean Bruller 3.Jean-Poul Melville
