«برتری بین بلاغت عرب و عجم» را دکتر سیروس شمیسا (با همکاری علی مظفری) ترجمه و به همراه متن عربی منتشر کرده است. سیروس شمیسا سالهاست که در حوزه‌ی بلاغت و سبک شناسی قلم می زند و انتشار این کتابِ مهم، آخرین اثر او در این حوزه است.


برتری بین بلاغت عرب و عجم سیروس شمیسا

کتاب «التفضیل بین بلاغتی العرب و العجم» (= برتری بین بلاغت عرب و عجم) از کتابهای مختصر اما با اهمیت در موضوع علم بلاعت در تاریخ تمدن اسلامی است، نوشته‌ی ابوهلال عسگری از ادبا و لغت شناسان بزرگ و پیشتاز در تاریخ تمدن اسلامی. این کتاب چندی پیش به همت نشر قطره وارد بازار کتاب شد.

شمیسا در مقدمه‌ی کتاب نام و نسخه های کتاب سخن می گوید و سپس بحثی خصوص صحتِ انتساب رساله به ابوهلال عسگری پیش می کشد. از قدیم در انتساب این رساله به ابوهلال عسگری یا ابواحمد عسگری اختلاف نظر بوده است. ابواحمد عسگری تنها استادِ ابوهلال بوده است و برخی ابواحمد را داییِ ابوهلال دانسته اند، شمیسا نیز این نظر را پذیرفته است. در انتساب رساله مصحح متن عربی رساله، دکتر ارحیله، رساله را بدون تردید متعلق به ابواحمد دانسته اما شمیسا این نظر را بنا به دلایلی مردود می داند و آن را از ابوهلال می داند و البته بر این نظر است که ابوهلال اغلب مطالب رساله را از ابواحمد استماع کرده است.

در مقدمه، شمیسا نکاتی در خصوص تأثیر و نفوذ فرهنگ ایرانی در تمدن جدید اسلامی و موضوعِ فارسی‌نویسی می آورد و به نهضتِ فرهنگی سیاسیِ شعوبیه هم اشاراتی می کند و ضمنا شواهدی می آورد که چگونه ایرانیان در ارتقای فرهنگِ عربی مساعدت داشته اند. چنانکه یاقوت حموی در معجم الادبا از حمزه اصفهانی نقل می کند: «اگر اعراب فضیلتی داشته اند ما ایرانیان در آن شریکیم، چون معارف عرب را یک ایرانی (خلیل بن احمد) جمع آوری و تدوین کرد.» (ص 19 مقدمه‌ی کتاب)

ابوهلال عسگری در سال 395 هجری فوت شد، 99 سال بعد از ادیب و منتقد بزرگ، عبدالله بن معتز. در آن زمان، هنوز مسائل و مصطلحاتِ بدیعی و بیانی چندان گسترده نشده بود، از این رو گستره‌ی مباحث در کتاب "برتری بین بلاغت عرب و عجم" محدود است و به یک معنا، این رساله مجموعه ای از امثالِ عرب و عجم است. چنانکه شمیسا هم تذکر می دهد، مدار بحثِ بلاغت نزدِ ابوهلال "ایجاز" است و به گفته‌ی او، ابوهلال ابداً به صنایعِ بدیعی و بیانی توجهی ندارد. شمیسا در ادامه‌ی مقدمه سه مبحث را که در رساله مورد توجهِ ابوهلال است به اختصار توضیح می دهد که عبارتند از: ایجاز، اعتدال، امثال.

اما فارغ از اینها، رساله ارزش‌های بخصوصی دارد، خاصه برای محققان ایران باستان. این رساله حاوی اشاراتی است به ایرانیان پیش از اسلام، همچنین برخی جملات حکیمانه‌ی پادشاهانِ باستانی ایران را نقل کرده است. و از همه مهمتر اینکه دوجمله به زبان پهلوی در این چاپ آمده که به دلیل ناخوانا بودن برای مصححین عربی از چاپ‌های پیشین افتاده بوده است. شمیسا خوانش و ترجمه‌ی خود را این دو جمله‌ی کوتاه به دست داده است:
1) دُورُوز مَذُوذ : دروغ را مپسند. 2) کِشنذ مِنذ : هر که بشنود به گمان افتد. (صفحه‌ی 35 مقدمه، ص 45 متن عربی، ص 66 متن فارسی و ص 82-83 تعلیقات مترجم)

این موضع برای پژوهشگران زبانهای باستان و تاریخ زبانهای ایرانی کمالِ اهمیت را دارد. یکی از مسائل اساسی تاریخ زبانهای ایرانی چگونگی تحولِ زبان پهلوی به فارسی است و اینکه چگونه کم کم در زبان اهلِ ادب، از پهلوی با عنوانِ فارسی یاد کردند. قولِ ابوهلال که در اینجا این دو عبارتِ پهلوی را فارسی می خواند، چنانکه مترجم متذکر می شود (ص 83) یکی از شواهدی است که در قرن چهارم، زبان پهلوی، از سوی یکی از ادبای بزرگ تمدن اسلامی فارسی خوانده شده است.

پس از مقدمه متن عربی رساله با اعراب گذاری آمده و سپس متنِ فارسی که به گفته‌ی سیروس شمیسا در مقدمه‌ی کتاب (ص 36)، در واقع ترجمه‌ی علی مظفرّی است با اندک دستکاریِ شمیسا. و در آخر تعلیقاتی مختصر.

ابوهلال در آغاز مفهوم بلاغت را چنین می آورد: بلاغتِ شعر آن است که الفاظش دلنشین باشد و معانی را به ذهن نزدیک کند، نظامی سازگار داشته باشد و جامه‌ی الفاظ بر اندامِ معانیش خوش نشیند. (ص 59) و سپس در جایی دیگر تعریفِ دیگری نیز به دست می دهد: گردآوریِ معانیِ فراوان در الفاظِ اندک و آسان. (ص 69) و این نشان از اهمیتِ "ایجاز در کلام" در نظرِ ابوهلال می دهد. سپس مباحثی در خصوص تعلقِ بلاغت به همه‌ی زبانها و ملتها و نیز سرآغاز بلاغت می آورد و آنگاه قطعاتی از زبان های غیر عربی می آورد برای مثال از ارسطو نقل می کند که: "نیازمندی به خرد زشت تر از نیازمندی به زر و سیم است"، و در همین جاست که دو عبارت مذکور از زبان پهلوی را می آورد؛ سپس توقیعاتی از ایرانیان، تعاریف دیگری از بلاغت، قطعاتی از کلام عرب و نمونه های از ایجاز می آورد و سخن را ختم می کند.

مطالعه‌ی این رساله‌ی مختصر برای محققینِ حوزه‌ی بلاغت، تاریخ نقد ادبی در زبان عربی و تمدن اسلامی، و نیز پژوهشگران فرهنگ و زبانهای باستانی، همچنین برای علاقمندانِ تاریخ قرونِ اولیه اسلامی و ایرانیانِ عربی نویس، سودمند است.

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...