آلیس زنیتر [Alice Zeniter] نویسنده فرانسوی جایزه ادبی و گران‌قیمت دوبلین [international dublin literary award 2022] را برای رمان «هنر از دست دادن» [L'Art de Perdre] کسب کرد.

آلیس زنیتر [Alice Zeniter] هنر از دست دادن» [L'Art de Perdre]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایسنا، جایزه ادبی دوبلین با حمایت شورای شهر دوبلین در ایرلند جنوبی برگزار می‌شود و گران‌ترین جایزه‌ای است که به یک رمان نوشته‌شده به زبان انگلیسی اعطا می‌شود.

هیات داوران این جایزه ادبی امسال در نهایت رمان فرانسوی‌زبان «هنر از دست دادن» نوشته آلیس زنیتر را با ترجمه‌ فرانک وین به زبان انگلیسی به عنوان برنده جایزه نقدی ۱۰۰ هزار پوندی برگزید.

این جایزه ادبی محدویت زبانی ندارد و در صورتی که اثری ترجمه‌شده برنده شود ۲۵ درصد از جایزه نقدی آن به مترجم اثر به زبان انگلیسی خواهد رسید.

«آلیس زنیتر» پس از معرفی به عنوان برنده این جایزه در جریان جشنواره بین‌المللی ادبی دوبلین گفت: «این شگفت‌انگیز است که می‌بینم این کتاب چگونه زندگی خاص خود را دارد. چون وقتی نگارش آن را تمام کردم و به ناشرانم دادم، به من گفتند که احتمالا ترجمه نمی‌شود و اگر بشود هم در خارج از کشور فروخته نمی‌شد، چون موضوع رمان فرانسوی بود. من درباره ویرانه‌های امپراتوری استعماری خود صحبت می‌کردم و چه کسی در خارج از کشور به آن علاقه‌مند است؟».

رمان «هنر از دست دادن» یک داستان چند نسلی است که مهاجران الجزایری فرانسه را به تصویر می‌کشد که یکی از پیامدهای حضور تاریخی استعماری آن در این کشور است. در مرکز بخش معاصر داستان، نعیمه یک زن جوان معمولی فرانسوی قرار دارد که در تلاش است درباره تاریخچه خانواده‌اش که از الجزایر به فرانسه آمده‌اند، مطلع شود. در مجموع ما داستان سه نسل را داریم.

................ هر روز با کتاب ................

که واقعا هدفش نویسندگی باشد، امروز و فردا نمی‌کند... تازه‌کارها می‌خواهند همه حرف‌شان را در یک کتاب بزنند... روی مضمون متمرکز باشید... اگر در داستان‌تان به تفنگی آویزان به دیوار اشاره می‌کنید، تا پایان داستان، نباید بدون استفاده باقی بماند... بگذارید خواننده خود کشف کند... فکر نکنید داستان دروغ است... لزومی ندارد همه مخاطب اثر شما باشند... گول افسانه «یک‌‌شبه ثروتمند‌ شدن» را نخورید ...
ایده اولیه عموم آثارش در همین دوران پرآشوب جوانی به ذهنش خطور کرده است... در این دوران علم چنان جایگاهی دارد که ایدئولوژی‌های سیاسی چون مارکسیسم نیز می‌کوشند بیش از هر چیز خود را «علمی» نشان بدهند... نظریه‌پردازان مارکسیست به ما نمی‌گویند که اگرچه اتفاقی رخ دهد، می‌پذیرند که نظریه‌شان اشتباه بوده است... آنچه علم را از غیرعلم متمایز می‌کند، ابطال‌پذیری علم و ابطال‌ناپذیری غیرعلم است... جامعه‌ای نیز که در آن نقدپذیری رواج پیدا نکند، به‌معنای دقیق کلمه، نمی‌تواند سیاسی و آزاد قلمداد شود ...
جنگیدن با فرهنگ کار عبثی است... این برادران آریایی ما و برادران وایکینگ، مثل اینکه سحرخیزتر از ما بوده‌اند و رفته‌اند جاهای خوب دنیا مسکن کرده‌اند... ما همین چیزها را نداریم. کسی نداریم از ما انتقاد بکند... استالین با وجود اینکه خودش گرجی بود، می‌خواست در گرجستان نیز همه روسی حرف بزنند...من میرم رو میندازم پیش آقای خامنه‌ای، من برای خودم رو نینداخته‌ام برای تو و امثال تو میرم رو میندازم... به شرطی که شماها برگردید در مملکت خودتان خدمت کنید ...
رویدادهای سیاسی برای من از آن جهت جالبند که همچون سونامی قهرمان را با تمام ایده‌های شخصی و احساسات و غیره‌اش زیرورو می‌کنند... تاریخ اولا هدف ندارد، ثانیا پیشرفت ندارد. در تاریخ آن‌قدر بُردارها و جهت‌های گونه‌گون وجود دارد که همپوشانی دارند؛ برآیندِ این بُردارها به قدری از آنچه می‌خواستید دور است که تنها کار درست این است: سعی کنید از خود محافظت کنید... صلح را نخست در روح خود بپروران... همه آنچه به‌نظر من خارجی آمده بود، کاملا داخلی از آب درآمد ...
می‌دانم که این گردهمایی نویسندگان است برای سازماندهی مقاومت در برابر فاشیسم، اما من فقط یک حرف دارم که بزنم: سازماندهی نکنید. سازماندهی یعنی مرگ هنر. تنها چیزی که مهم است استقلال شخصی است... در دریافت رسمی روس‌ها، امنیت نظام اهمیت درجه‌ی اول دارد. منظور از امنیت هم صرفاً امنیت مرز‌ها نیست، بلکه چیزی است بسیار بغرنج‌تر که به آسانی نمی‌توان آن را توضیح داد... شهروندان خود را بیشتر شبیه شاگرد مدرسه می‌بینند ...