فیلم سینمایی «آخرین ایستگاه» با اقتباس از رمانی به همین نام از «جی پارینی»، به زودی در سینماهای جهان نمایش خود را آغاز خواهد کرد. این فیلم به زندگی لئو تولستوی نویسنده روس می‌پردازد.

به گزارش ایبنا، این‌ فیلم را «مایکل‌ هافمن» ‌کارگردانی کرده و فیلمنامه آن را هم بر اساس رمانی از «جی پارینی» نوشته است.


هافمن، کارگردان آمریکایی پیش از این ساخت فیلم‌هایی چون «رویای شب نیمه تابستان»، «قلب‌های جوان» و « بازی» را بر عهده داشته است.

فیلم «آخرین ایستگاه» به مقطعی از زندگی «لئو تولستوی» نویسنده بزرگ روسی و خالق رمان «آنا کارنینا» می‌پردازد.

پارینی نیز از نویسندگان امریکایی است که بیش‌تر در حوزه بیوگرافی ادبی فعالیت می‌کند. از میان آثار وی می‌توان به رمان‌هایی چون «عبور بنجامین»، «پسران ناجور» و بیوگرافی «جان اشتاین بک » اشاره کرد.

این فیلم که بازیگرانی چون «کریستوفر پلامر»، «جیمز مک آووی» و «هلن میرن» در آن بازی کرده‌اند در پایان تابستان سال‌جاری نمایش جهانی خود را آغاز خواهد کرد.

زمانی که برندا و معشوق جدیدش توطئه می‌کنند تا در فرآیند طلاق، همه‌چیز، حتی خانه و ارثیه‌ خانوادگی تونی را از او بگیرند، تونی که درک می‌کند دنیایی که در آن متولد و بزرگ شده، اکنون در آستانه‌ سقوط به دست این نوکیسه‌های سطحی، بی‌ریشه و بی‌اخلاق است، تصمیم می‌گیرد که به دنبال راهی دیگر بگردد؛ او باید دست به کاری بزند، چراکه همانطور که وُ خود می‌گوید: «تک‌شاخ‌های خال‌خالی پرواز کرده بودند.» ...
پیوند هایدگر با نازیسم، یک خطای شخصی زودگذر نبود، بلکه به‌منزله‌ یک خیانت عمیق فکری و اخلاقی بود که میراث او را تا به امروز در هاله‌ای از تردید فرو برده است... پس از شکست آلمان، هایدگر سکوت اختیار کرد و هرگز برای جنایت‌های نازیسم عذرخواهی نکرد. او سال‌ها بعد، عضویتش در نازیسم را نه به‌دلیل جنایت‌ها، بلکه به این دلیل که لو رفته بود، «بزرگ‌ترین اشتباه» خود خواند ...
دوران قحطی و خشکسالی در زمان ورود متفقین به ایران... در چنین فضایی، بازگشت به خانه مادری، بازگشتی به ریشه‌های آباواجدادی نیست، مواجهه با ریشه‌ای پوسیده‌ است که زمانی در جایی مانده... حتی کفن استخوان‌های مادر عباسعلی و حسینعلی، در گونی آرد کمپانی انگلیسی گذاشته می‌شود تا دفن شود. آرد که نماد زندگی و بقاست، در اینجا تبدیل به نشان مرگ می‌شود ...
تقبیح رابطه تنانه از جانب تالستوی و تلاش برای پی بردن به انگیره‌های روانی این منع... تالستوی را روی کاناپه روانکاوی می‌نشاند و ذهنیت و عینیت او و آثارش را تحلیل می‌کند... ساده‌ترین توضیح سرراست برای نیاز مازوخیستی تالستوی در تحمل رنج، احساس گناه است، زیرا رنج، درد گناه را تسکین می‌دهد... قهرمانان داستانی او بازتابی از دغدغه‌های شخصی‌اش درباره عشق، خلوص و میل بودند ...
من از یک تجربه در داستان‌نویسی به اینجا رسیدم... هنگامی که یک اثر ادبی به دور از بده‌بستان، حسابگری و چشمداشت مادی معرفی شود، می‌تواند فضای به هم ریخته‌ ادبیات را دلپذیرتر و به ارتقا و ارتفاع داستان‌نویسی کمک کند... وقتی از زبان نسل امروز صحبت می‌کنیم مقصود تنها زبانی که با آن می‌نویسیم یا حرف می‌زنیم، نیست. مجموعه‌ای است از رفتار، کردار، کنش‌ها و واکنش‌ها ...