مراسم رونمایی از کتاب و آلبوم موسیقی «مردم شناسی و موسیقی نوار ساحلی شیبکوه»، جدیدترین اثر محسن شریفیان، پژوهشگر و نوازنده بوشهری عصر چهارشنبه ۲۲ اسفند ماه با حضور دوستداران هنر و فرهنگ و اصحاب رسانه در کافه حاج رئیس برگزار شد.

به گزارش ایسنا، کتاب «مردم شناسی و موسیقی نوار ساحلی شیبکوه»، یازدهمین اثر پژوهشی این موسیقیدان بوشهری است و به همراه این کتاب، یک مجموعه از قطعات موسیقایی با عنوان «موسیقی نوار ساحلی شیبکوه» در قالب دو لوح فشرده صوتی نی توسط نگارنده کتاب، گردآوری شده است.

محسن شریفیان در این مراسم با اشاره به پنجمین اثر موسیقایی خود اظهار کرد: این اثر روایتی دیگر از نی انبان است. منطقه شیبکوه سالهاست کاربرد سیاسی خود را از دست داده است و بین بوشهر و هرمزگان قرار داشته و از کنگان تا بندرلنگه وسعت دارد.

وی افزود: نکته جالب رواج موسیقی در این منطقه است، نوازندگان این منطقه بسیار باانرژی و با تعصب خاص خودشان ساز می زنند و برای من مهم بود که در مورد آن بیشتر بدانم.

نی‌انبان و موسیقی نوار ساحلی شیبکوه

این نوازنده و پژوهشگر تاکید کرد: اغلب پژوهشگران و مورخان عرب معتقدند نی انبانی که در آن منطقه وجود دارد از خطه فارس آمده است اما در کنار آن اتفاق بدی که در اینجا می‌افتد این است که کشورهای عربی برای معرفی این ساز تلاش زیادی می‌کنند اما در ایران و همین بوشهر به این ساز اصلا اهمیتی داده نمی شود و آن را به رسمیت نمی‌شناسند، بنابراین فکر می‌کنم که خود ما مردم باید از داشته های ارزشمند مان حمایت کنیم و آنها را ماندگار کنیم تا به دست فراموشی سپرده نشود.

امیر بهاری، منتقد بنام موسیقی کشور نیز در بخشی از این نشست، با سلام به بوشهر و مردم بوشهر گفت: من به جرأت می‌توانم بگویم که هیچ جشنواره بین المللی با این ابعاد در ایران نداریم و انگار که تمام انرژی شهر درگیر این فستیوال شده است.

وی ادامه داد: حتی جشنواره بین المللی موسیقی فجر نیز چنین حسی را در بین پایتخت نشینان ایجاد نمی‌کند و این یک اتفاق بزرگ در سرزمین ایران است.

بهاری با اشاره به نکات اساسی در حوزه موسیقی کشور عنوان کرد: دو جریان موسیقی عامه پسند و نخبه گرا در کشور وجود دارد. میان این دو جریان در چند سال گذشته شکاف عمیقی ایجاد شده و شریفیان تلاش کرده است که این دو جریان را به هم نزدیک کند. این تلاش شایسته ی ستایش است و برای یک هنرمند در ایران دستاورد کمی نیست.

این منتقد موسیقی خاطرنشان کرد: بسیاری از هنرمندان ما در ایران پس زمینه تئوریک ضعیفی دارند اما محسن شریفیان در این زمینه یکی از استثناها است که هم پژوهش‌های خوبی در حوزه موسیقی دارد و هم اینکه یک نوازنده و آهنگساز بسیار خوب و حرفه ای است.

امیر بهاری به معرفی ساز نی انبان توسط محسن شریفیان اشاره کرده و یادآور شد: اینکه شما با ادبیات موسیقی جنوبی و ساز نی انبان مسیری را یک تنه آغاز کنید و به جایی برسید که بلیت‌های اجرای شما پا به پای برخی ستاره های پاپ که یک موسیقی سطحی و دم‌دستی ارائه می‌دهند، فروش برود یک اتفاق قابل توجه است و در این زمینه باید به محسن شریفیان تبریک گفت.

در ادامه کارگاه تخصصی موسیقی با همکاری فستیوال کوچه و نویز (رسانه مستقل مرور موسیقی) و نیز جشن امضای تازه ترین اثر موسیقایی محسن شریفیان برگزار شد.

این اثر حاصل پژوهش نوازنده ی برجسته‌ نی انبان ایرانی است که پیش از این، کتاب «آموزش نی انبان» را به همراه سی دی قطعات و نواها منتشر کرده بود. نی انبان، شاخص ترین ساز در موسیقی جنوب ایران است که برای اولین بار در یک اثر پژوهشی، به صورت ویژه به تاریخچه و تحولات این ساز در منطقه‌ای به نام «شیبکوه» در جنوب ایران پرداخته شده است.

محسن شریفیان

منطقه شیبکوه در حاشیه شمالی خلیج فارس از شرق تا بندر لنگه و بندر خمیر و از غرب تا بندر سیراف و کنگان، امتداد داشته است. نام شیبکوه مورد نظر در این پژوهش، از اوایل سده بیستم، کاربرد جغرافیایی و سیاسی خود را از دست داده و هم اکنون میان دو استان بوشهر و هرمزگان قرار گرفته و تاریخ پر فراز و نشیب این منطقه با رویدادهای بندر تاریخی و مهم «سیراف» گره خورده است.

بخش مردم شناسی این کتاب به معرفی راویان موسیقی منطقه، تحت عنوان «لوطی ها»، «سیاها»، «دلاک ها» و «کولی ها» می پردازد و معرفی گونه‌های موسیقی شیبکوه و دیگر سازهای رایج در این منطقه از بخش های دیگر این اثر است.

گفتگوها و مصاحبه های محسن شریفیان از دهستان «مچاهیل» در هرمزگان تا «بنک» در بوشهر که در پیوست این کتاب قرار گرفته، از بخش های جذاب و خواندنی آن است.

 محسن شریفیان، تدوینگر پرونده ثبت ملی ساز نی انبان با عنوان «مهارت ساخت و نواختن نی انبان در گستره ملی» بوده است که در مهر ماه سال ۱۳۹۴ ثبت ملی شده است.

نگاه تاریخی به جوامع اسلامی و تجربه زیسته آنها نشان می‌دهد که آنچه رخ داد با این احکام متفاوت بود. اهل جزیه، در عمل، توانستند پرستشگاه‌های خود را بسازند و به احکام سختگیرانه در لباس توجه چندانی نکنند. همچنین، آنان مناظره‌های بسیاری با متفکران مسلمان داشتند و کتاب‌هایی درباره حقانیت و محاسن آیین خود نوشتند که گرچه تبلیغ رسمی دین نبود، از محدودیت‌های تعیین‌شده فقها فراتر می‌رفت ...
داستان خانواده شش‌نفره اورخانی‌... اورهان، فرزند محبوب پدر است‌ چون در باورهای فردی و اخلاق بیشتر از همه‌ شبیه‌ اوست‌... او نمی‌تواند عاشق‌ شود و بچه‌ داشته‌ باشد. رابطه‌ مادر با او زیاد خوب نیست‌ و از لطف‌ و محبت‌ مادر بهره‌ای ندارد. بخش‌ عمده عشق‌ مادر، از کودکی‌ وقف‌ آیدین‌ می‌شده، باقی‌مانده آن هم‌ به‌ آیدا (تنها دختر) و یوسف‌ (بزرگ‌‌ترین‌ برادر) می‌رسیده است‌. اورهان به‌ ظاهرِ آیدین‌ و اینکه‌ دخترها از او خوش‌شان می‌آید هم‌ غبطه‌ می‌خورد، بنابراین‌ سعی‌ می‌کند از قدرت پدر استفاده کند تا ند ...
پس از ۲۰ سال به موطن­‌شان بر می­‌گردند... خود را از همه چیز بیگانه احساس می‌­کنند. گذشت روزگار در بستر مهاجرت دیار آشنا را هم برای آنها بیگانه ساخته است. ایرنا که که با دل آکنده از غم و غصه برگشته، از دوستانش انتظار دارد که از درد و رنج مهاجرت از او بپرسند، تا او ناگفته‌­هایش را بگوید که در عالم مهاجرت از فرط تنهایی نتوانسته است به کسی بگوید. اما دوستانش دلزده از یک چنین پرسش­‌هایی هستند ...
ما نباید از سوژه مدرن یک اسطوره بسازیم. سوژه مدرن یک آدم معمولی است، مثل همه ما. نه فیلسوف است، نه فرشته، و نه حتی بی‌خرده شیشه و «نایس». دقیقه‌به‌دقیقه می‌شود مچش را گرفت که تو به‌عنوان سوژه با خودت همگن نیستی تا چه رسد به اینکه یکی باشی. مسیرش را هم با آزمون‌وخطا پیدا می‌کند. دانش و جهل دارد، بلدی و نابلدی دارد... سوژه مدرن دنبال «درخورترسازی جهان» است، و نه «درخورسازی» یک‌بار و برای همیشه ...
همه انسان‌ها عناصری از روباه و خارپشت در خود دارند و همین تمثالی از شکافِ انسانیت است. «ما موجودات دوپاره‌ای هستیم و یا باید ناکامل بودن دانشمان را بپذیریم، یا به یقین و حقیقت بچسبیم. از میان ما، تنها بااراده‌ترین‌ها به آنچه روباه می‌داند راضی نخواهند بود و یقینِ خارپشت را رها نخواهند کرد‌»... عظمت خارپشت در این است که محدودیت‌ها را نمی‌پذیرد و به واقعیت تن نمی‌دهد ...