کامل داوود [Kamel Daoud] نویسنده الجزایری برای رمان «ساعت‌ها» [یا حوری‌ها Houris] برنده جایزه ادبی گنکور ۲۰۲۴ شد.

کامل دائود [Kamel Daoud] نویسنده الجزایری برای رمان «ساعت‌ها» [Houris]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از مهر، کامل داوود به عنوان اولین الجزایری وارد فهرست برندگان این جایزه معتبر فرانسه شد. او برای رمان «ساعت‌ها» که یادآور دهه سیاه الجزایر در فاصله ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۲ است، این جایزه را کسب کرد.

آکادمی گنکور که نویسنده و کارگردان سینما فیلیپ کلودل امسال ریاست آن را برعهده دارد، دیروز دوشنبه در رستوران دروان اعلام کرد جایزه گنکور ۲۰۲۴ که برترین جایزه ادبی فرانسه است، به کامل داوود برای «ساعت‌ها» تعلق گرفته است.

کامل داوود، برنده جایزه گنکور، پس از دریافت جایزه برای رمان «ساعت‌ها» در پاریس، از پنجره رستوران دروان برای مخاطبانش دست تکان داد.

دیگر کتاب‌هایی که به دور نهایی این جایزه راه یافته بودند «مادلین قبل از سحر» نوشته ساندرین کولت، «جاکاراندا» [jacaranda] نوشته گائل فایی [gael faye] و «مجمع الجزایر» نوشته الن گاودی بودند.

جایزه رنودو دیگر جایزه ادبی فرانسه هم در همان مکان و در پی معرفی برنده گنکور به رقیب وی گائل فی برای «جاکاراندا» رسید.

جاکاراندا» [jacaranda] نوشته گائل فایی [gael faye]

داوود در پیامی همراه با عکس پدر و مادرش نوشت: این رویای توست که با هزینه کردن سال‌های زندگیت برآورده شده است. به پدر مرحومم. برای مادرم که هنوز زنده است، اما چیزی را به خاطر نمی‌آورد. هیچ کلمه‌ای برای تشکر واقعی وجود ندارد.

«حوری‌ها» که در هفته‌های اخیر به عنوان یک کتاب محبوب شناخته شده، جانشین رمان «مراقب او باش» نوشته ژان باپتیست آندریا شد که سال پیش این جایزه را دریافت کرد. داوود ۵۴ ساله با این رمان که ۱۱ سال پس از «مرسو چه کسی را کشت» که موفق به کسب جایزه گنکور بهترین رمان اول شد، برای دومین بار در چهار مرحله گنکور ظاهر شد و در نهایت جایزه گنکور بهترین رمان را از آن خود کرد. رمان نخست وی بازروایت «بیگانه» آلبر کامو از منظر مقابل داستان اصلی بود. این نویسنده که سال ۱۹۷۰ در شهر مستغانم الجزایر متولد شد، روزنامه‌نگاری قدیمی است و ستونی ویژه در لوپوئن دارد. او سال ۲۰۲۳ و ۳ سال پس از دریافت تابعیت فرانسوی، ساکن پاریس شد.

«حوری‌ها» در حالی جایزه گنکور را برای نویسنده خود به ارمغان آورده و نام او را به عنوان اولین برنده الجزایری این جایزه در تاریخ ثبت کرده که انتشارش در کشور خود نویسنده ممنوع است و موجب شد گالیمار از بیست و هفتمین دوره نمایشگاه بین‌المللی کتاب الجزایر که از ۶ تا ۱۶ نوامبر برگزار می‌شود، حذف شود. این رمان مغایر یک ماده از منشور صلح و آشتی ملی الجزایر است که برمبنای آن برانگیختن «زخم‌های فاجعه ملی» ممنوع شده و به معنی سکوت در برابر یک دهه جنگ داخلی است که از سال ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۲ گروه‌های تندرو را در برابر ارتش الجزایر قرار داد و بین ۶۰ تا ۲۰۰ هزار کشته و هزاران نفر مفقود به جای گذاشت.

«حوری‌ها» به این دهه سیاه پرداخته و حالا ۲۰ سال پس از پایان جنگ، داستان را در دو بخش پیش می‌برد: از سایه تا روشنایی، از سکوت تا رویارویی. اول، مونولوگ غنایی تیره اوبی ۲۶ ساله، زخمی به شکل لبخند در گردنش، خطاب به کودکی که در شکم خود حمل می‌کند. او می گوید در این کشور که همه چیز را از او گرفته است او را به دنیا نمی‌آورد. سپس، تک گویی راننده-کتابداری که وقتی اوبی می‌خواست پیاده اوران را ترک کند، او را مجبور می‌کند سوار ماشینش شود. در یک سفر جاده‌ای او اوبی را به دهکده‌ای می‌برد که شاهد این فجایع بوده است.

مکرون، در ایکس، به هر دو نویسنده برنده گنکور و رنودو تبریک گفت و گفت: به لطف صدای آنها، زبان فرانسوی ما زیبایی، تراژدی و جهانی بودن را حتی بهتر بیان می‌کند.

................ هر روز با کتاب ................

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...