کامل داوود [Kamel Daoud] نویسنده الجزایری برای رمان «ساعت‌ها» [یا حوری‌ها Houris] برنده جایزه ادبی گنکور ۲۰۲۴ شد.

کامل دائود [Kamel Daoud] نویسنده الجزایری برای رمان «ساعت‌ها» [Houris]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از مهر، کامل داوود به عنوان اولین الجزایری وارد فهرست برندگان این جایزه معتبر فرانسه شد. او برای رمان «ساعت‌ها» که یادآور دهه سیاه الجزایر در فاصله ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۲ است، این جایزه را کسب کرد.

آکادمی گنکور که نویسنده و کارگردان سینما فیلیپ کلودل امسال ریاست آن را برعهده دارد، دیروز دوشنبه در رستوران دروان اعلام کرد جایزه گنکور ۲۰۲۴ که برترین جایزه ادبی فرانسه است، به کامل داوود برای «ساعت‌ها» تعلق گرفته است.

کامل داوود، برنده جایزه گنکور، پس از دریافت جایزه برای رمان «ساعت‌ها» در پاریس، از پنجره رستوران دروان برای مخاطبانش دست تکان داد.

دیگر کتاب‌هایی که به دور نهایی این جایزه راه یافته بودند «مادلین قبل از سحر» نوشته ساندرین کولت، «جاکاراندا» [jacaranda] نوشته گائل فایی [gael faye] و «مجمع الجزایر» نوشته الن گاودی بودند.

جایزه رنودو دیگر جایزه ادبی فرانسه هم در همان مکان و در پی معرفی برنده گنکور به رقیب وی گائل فی برای «جاکاراندا» رسید.

جاکاراندا» [jacaranda] نوشته گائل فایی [gael faye]

داوود در پیامی همراه با عکس پدر و مادرش نوشت: این رویای توست که با هزینه کردن سال‌های زندگیت برآورده شده است. به پدر مرحومم. برای مادرم که هنوز زنده است، اما چیزی را به خاطر نمی‌آورد. هیچ کلمه‌ای برای تشکر واقعی وجود ندارد.

«حوری‌ها» که در هفته‌های اخیر به عنوان یک کتاب محبوب شناخته شده، جانشین رمان «مراقب او باش» نوشته ژان باپتیست آندریا شد که سال پیش این جایزه را دریافت کرد. داوود ۵۴ ساله با این رمان که ۱۱ سال پس از «مرسو چه کسی را کشت» که موفق به کسب جایزه گنکور بهترین رمان اول شد، برای دومین بار در چهار مرحله گنکور ظاهر شد و در نهایت جایزه گنکور بهترین رمان را از آن خود کرد. رمان نخست وی بازروایت «بیگانه» آلبر کامو از منظر مقابل داستان اصلی بود. این نویسنده که سال ۱۹۷۰ در شهر مستغانم الجزایر متولد شد، روزنامه‌نگاری قدیمی است و ستونی ویژه در لوپوئن دارد. او سال ۲۰۲۳ و ۳ سال پس از دریافت تابعیت فرانسوی، ساکن پاریس شد.

«حوری‌ها» در حالی جایزه گنکور را برای نویسنده خود به ارمغان آورده و نام او را به عنوان اولین برنده الجزایری این جایزه در تاریخ ثبت کرده که انتشارش در کشور خود نویسنده ممنوع است و موجب شد گالیمار از بیست و هفتمین دوره نمایشگاه بین‌المللی کتاب الجزایر که از ۶ تا ۱۶ نوامبر برگزار می‌شود، حذف شود. این رمان مغایر یک ماده از منشور صلح و آشتی ملی الجزایر است که برمبنای آن برانگیختن «زخم‌های فاجعه ملی» ممنوع شده و به معنی سکوت در برابر یک دهه جنگ داخلی است که از سال ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۲ گروه‌های تندرو را در برابر ارتش الجزایر قرار داد و بین ۶۰ تا ۲۰۰ هزار کشته و هزاران نفر مفقود به جای گذاشت.

«حوری‌ها» به این دهه سیاه پرداخته و حالا ۲۰ سال پس از پایان جنگ، داستان را در دو بخش پیش می‌برد: از سایه تا روشنایی، از سکوت تا رویارویی. اول، مونولوگ غنایی تیره اوبی ۲۶ ساله، زخمی به شکل لبخند در گردنش، خطاب به کودکی که در شکم خود حمل می‌کند. او می گوید در این کشور که همه چیز را از او گرفته است او را به دنیا نمی‌آورد. سپس، تک گویی راننده-کتابداری که وقتی اوبی می‌خواست پیاده اوران را ترک کند، او را مجبور می‌کند سوار ماشینش شود. در یک سفر جاده‌ای او اوبی را به دهکده‌ای می‌برد که شاهد این فجایع بوده است.

مکرون، در ایکس، به هر دو نویسنده برنده گنکور و رنودو تبریک گفت و گفت: به لطف صدای آنها، زبان فرانسوی ما زیبایی، تراژدی و جهانی بودن را حتی بهتر بیان می‌کند.

................ هر روز با کتاب ................

مشاوران رسانه‌ای با شعار «محصول ما شک است» می‌کوشند ابهام بسازند تا واقعیت‌هایی چون تغییرات اقلیمی یا زیان دخانیات را زیر سؤال ببرند. ویلیامسن در اینجا فلسفه را درگیر با اخلاق و سیاست می‌بیند: «شک، اگر از تعهد به حقیقت جدا شود، نه ابزار آزادی بلکه وسیله گمراهی است»...تفاوت فلسفه با گفت‌وگوی عادی در این است که فیلسوف، همان پرسش‌ها را با نظام‌مندی، دقت و منطق پی می‌گیرد ...
عوامل روان‌شناختی مانند اطمینان بیش‌ازحد، ترس از شکست، حس عدالت‌طلبی، توهم پولی و تاثیر داستان‌ها، نقشی کلیدی در شکل‌گیری تحولات اقتصادی ایفا می‌کنند. این عوامل، که اغلب در مدل‌های سنتی اقتصاد نادیده گرفته می‌شوند، می‌توانند توضیح دهند که چرا اقتصادها دچار رونق‌های غیرمنتظره یا رکودهای عمیق می‌شوند ...
جامعیت علمی همایی در بخش‌های مختلف مشخص است؛ حتی در شرح داستان‌های مثنوی، او معانی لغات را باز می‌کند و به اصطلاحات فلسفی و عرفانی می‌پردازد... نخستین ضعف کتاب، شیفتگی بیش از اندازه همایی به مولانا است که گاه به گزاره‌های غیر قابل اثبات انجامیده است... بر اساس تقسیم‌بندی سه‌گانه «خام، پخته و سوخته» زندگی او را در سه دوره بررسی می‌کند ...
مهم نیست تا چه حد دور و برِ کسی شلوغ است و با آدم‌ها –و در بعضی موارد حیوان‌ها- در تماس است، بلکه مهم احساسی است که آن شخص از روابطش با دیگران تجربه می‌کند... طرفِ شما قبل از اینکه با هم آشنا شوید زندگی خودش را داشته، که نمی‌شود انتظار داشت در زندگی‌اش با شما چنان مستحیل شود که هیچ رد و اثر و خاطره‌ای از آن گذشته باقی نماند ...
از فروپاشی خانواده‌ای می‌گوید که مجبور شد او را در مکزیک بگذارد... عبور از مرز یک کشور تازه، تنها آغاز داستان است... حتی هنگام بازگشت به زادگاهش نیز دیگر نمی‌تواند حس تعلق کامل داشته باشد... شاید اگر زادگاهشان کشوری دموکرات و آزاد بود که در آن می‌شد بدون سانسور نوشت، نویسنده مهاجر و آواره‌ای هم نبود ...