صدوسی‌ونهمین شماره فصلنامه «نگاه نو» با بخش ویژه فلسطین و برنده نوبل 2023 منتشر شد.

صدوسی‌ونهمین شماره فصلنامه «نگاه نو»

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایسنا، در این شماره و بخش ویژه فلسطین این مطالب را می‌خوانید: «آخرین پیام برتراند راسل درباره اسرائیل و فلسطین» به قلم حسین معصومی همدانی، «به یاد هزاران کودک قتل‌ عام‌شده در غزه» سروده حسن حسام، «بگذار مرگم امید به بار آورد» با ترجمه سپیده جدیری (درباره رفعت ‌العَرعیر، شاعر و استاد دانشگاه که شانزدهم آذرماه در غزه جان باخت) و «بار دیگر کشتار فلسطینیان» به قلم علی میرزائی.

بخش مقاله‌های این شماره نگاه نو نیز با این مطالب همراه است: «داریوش مهرجوئی و سینمای تفکر»، نوشته بهمن مقصودلو، «همبستگی و گسست اجتماعی» نوشته علینقی مشایخی، «برداشتن مرزهای سیاست و ادبیات و اقتصاد» نوشته تری ایگلتن با ترجمه محمد غفاری، «زیستن نه بر پایه دروغ» نوشته آلکساندر سولژنیتسین با ترجمه آبتین گلکار، «مدرسه: خانه دوم یا زندان؟» نوشته آرزو رسولی، «نئولیبرالیسم و نابرابری در ایران» نوشته احمد سیف، «اتحاد شوروی و انقلاب ایران» نوشته بهمن زبردست و «دست‌ها/مرگ» نوشته حسین رسول‌زاده.

«جایزه باران!» نوشته علی میرزائی، «یون فوسه: «خبر فاجعه‌آمیز» و «سرودی که همگان می‌خوانند» نوشته حبیب‌ حسینی‌فرد، «زبان ساکت: خطابه یون فوسه» ترجمه رضا رضایی، «آن‌که بر در می‌کوبد شباهنگام: جایزه بوکر ۲۰۲۳» نوشته علیرضا آبیز و «جایزه مهتاب میرزائی، هفدهمین دوره» در بخش جایزه‌ها درج شده است.

در بخش ‌ویژه رمان این شماره «نگاه نو» نیز این مطالب درج شده است: «جریان‌شناسی رمان فارسی» نوشته حسن میرعابدینی، «رمان اجتماعی فارسی» نوشته محمد قاسم‌زاده، «هَرَس: یکی از شاهکارهای رمان فارسی» نوشته امید طبیب‌زاده، «رمان‌های سربلند در بوته آزمون زمان» گفت‌وگو با رضا رضایی، «رمان‌های امریکای لاتین: ‌خاستگاه‌ها و درخشش» گفت‌وگو با عبدالله کوثری، و «مسائل رمان از دید بلینسکی» گئورگی میخایلویچ فریدلِندرِر با ترجمه آبتین گلکار.

«کاترین منسفیلد و فمینیسم آشکار و پنهان» نوشته نرگس انتخابی و «سه شعر تازه‌یاب از فرخی یزدی» به قلم حسین مسرت نیز در بخش ادبیات چاپ شده است.

در بخش یادی از رفتگان نیز از میرشمس‌الدین ادیب سلطانی، صمد موحد، محمدباقر مومنی، داوود هرمیداس باوند، آتیلا پسیانی و محمد محمدعلی یاد شده است؛ مطالب این بخش به این ترتیب آمده است: «بدرود آقای خاص، به یاد میرشمس‌الدین ادیب سلطانی» نوشته امیر مازیار، «درگذشت دانشمندِ بسیاردان و اندک‌گوی، به یاد صمد موحد» نوشته حسین معصومی همدانی، «مرگی دیگر در غربت، به یاد محمدباقر مومنی» نوشته محمدحسین خسروپناه، «دل‌بسته فرهنگ و هویت ایران، به یاد داوود هرمیداس باوند» نوشته حسین ‌فراست‌خواه، «استادکارِ ریزپردازِ نقش مکمل، به یاد آتیلا پسیانی» نوشته امیرعطا جولایی و «نویسنده‌ای به نام «انسان»، به یاد محمد محمدعلی» نوشته لادن نیکنام.

شماره تازه «نگاه نو» با صاحب‌امتیازی و مدیرمسئولی علی میرزائی در ۲۶۰ صفحه و با قیمت ۱۲۵ هزار تومان عرضه شده است.

................ هر روز با کتاب ...............

کتاب جدید کانمن به مقایسه موارد زیادی در تجارت، پزشکی و دادرسی جنایی می‌پردازد که در آنها قضاوت‌ها بدون هیچ دلیل خاصی بسیار متفاوت از هم بوده است... عواملی نظیر احساسات شخص، خستگی، محیط فیزیکی و حتی فعالیت‌های قبل از فرآیند تصمیم‌گیری حتی اگر کاملاً بی‌ربط باشند، می‌توانند در صحت تصمیمات بسیار تاثیر‌گذار باشند... یکی از راه‌حل‌های اصلی مقابله با نویز جایگزین کردن قضاوت‌های انسانی با قوانین یا همان الگوریتم‌هاست ...
لمپن نقشی در تولید ندارد، در حاشیه اجتماع و به شیوه‌های مشکوکی همچون زورگیری، دلالی، پادویی، چماق‌کشی و کلاهبرداری امرار معاش می‌کند... لمپن امروزی می‌تواند فرزند یک سرمایه‌دار یا یک مقام سیاسی و نظامی و حتی یک زن! باشد، با ظاهری مدرن... لنین و استالین تا جایی که توانستند از این قشر استفاده کردند... مائو تسه تونگ تا آنجا پیش رفت که «لمپن‌ها را ذخایر انقلاب» نامید ...
نقدی است بی‌پرده در ایدئولوژیکی شدن اسلامِ شیعی و قربانی شدن علم در پای ایدئولوژی... یکسره بر فارسی ندانی و بی‌معنا نویسی، علم نمایی و توهّم نویسنده‌ی کتاب می‌تازد و او را کاملاً بی‌اطلاع از تاریخ اندیشه در ایران توصیف می‌کند... او در این کتاب بی‌اعتنا به روایت‌های رقیب، خود را درجایگاه دانایِ کل قرار داده و با زبانی آکنده از نیش و کنایه قلم زده است ...
به‌عنوان پیشخدمت، خدمتکار هتل، نظافتچی خانه، دستیار خانه سالمندان و فروشنده وال‌مارت کار کرد. او به‌زودی متوجه شد که حتی «پست‌ترین» مشاغل نیز نیازمند تلاش‌های ذهنی و جسمی طاقت‌فرسا هستند و اگر قصد دارید در داخل یک خانه زندگی کنید، حداقل به دو شغل نیاز دارید... آنها از فرزندان خود غافل می‌شوند تا از فرزندان دیگران مراقبت کنند. آنها در خانه‌های نامرغوب زندگی می‌کنند تا خانه‌های دیگران بی‌نظیر باشند ...
تصمیم گرفتم داستان خیالی زنی از روستای طنطوره را بنویسم. روستایی ساحلی در جنوب شهر حیفا. این روستا بعد از اشغال دیگر وجود نداشت و اهالی‌اش اخراج و خانه‌هایشان ویران شد. رمان مسیر رقیه و خانواده‌اش را طی نیم قرن بعد از نکبت 1948 تا سال 2000 روایت می‌کند و همراه او از روستایش به جنوب لبنان و سپس بیروت و سپس سایر شهرهای عربی می‌رود... شخصیت کوچ‌داده‌شده یکی از ویژگی‌های بارز جهان ما به شمار می‌آید ...