کتاب «قالی‌های عشایری جنوب ایران» [Tribal rugs of southern Persia] نوشته‌ جیمز اپی‌ [James Opie] با ترجمه طاهره نوری کوچی توسط انتشارات «نامه پارسی» منتشر شد.

قالی‌های عشایری جنوب ایران» [Tribal rugs of southern Persia]  جیمز اپی‌ [James Opie]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایبنا، جیمز اپی در این کتاب، دیدگاهی منحصربه فرد از بافته‌های خارق‌العاده پنج گروه اصلی عشایر جنوب ایران ارایه می‌کند.

وی تصریح می‌کند که قالی‌های مردمان عشایر و روستانشین سال‌ها اشتباه نام‌گذاری شده و همگی با نام‌های تجاری نه‌چندان دقیق شناخته شده‌اند، بنابراین برای اولین بار بافته‌های آنان را کاملاً مشخص و تعریف می‌کند.

در این کتاب، تفاوت‌ها و شباهت‌های بافته‌های اتحادیه‌های ایلی قشقایی و خمسه و ایلات لر، بختیاری، افشار و بسیاری زیرگروه‌های عشایری دیگر به کمک تصاویر رنگی باکیفیت و توضیحات روان به ثبت رسیده، همچنین شواهدی از تاثیر شیوه‌های قالی‌بافی متقدم و متاخر در قالی‌های عشایری آمده است.

جیمز اپی، متولد سال 1939 میلادی در ایالت اوهایو آمریکاست. وی از طریق نوشته‌های گئورگی ایوانوویچ گورجیف با سنن فرشبافی آسیا آشنا شد و در پی مطالعه نظریات گورجیف درباره تاریخچه کاربرد نواها در زمان ساخت بناهای باشکوه معماری اسلامی و نیز کتاب معماری ایرانی اثر آرتور پوپ شیفته معماری اسلامی شد.

وی به دنبال این شیفتگی به تبریز، اصفهان و سپس شیراز سفر کرد و در بازار وکیل شیراز با قالی‌های عشایری جنوب ایران آشنا شد. این آشنایی او را به دنیای باشکوه هنر قالی‌بافی عشایری سوق داد و در ادامه مسیر زندگی عاشقانه در این دنیای شگفت‌انگیز و لبریز زیبایی به پژوهش و نیز تجارت مشغول شد.

«قالی‌های عشایری جنوب ایران» در 236صفحه به قیمت 500هزار تومان عرضه شده است.

................ هر روز با کتاب ................

نگاه تاریخی به جوامع اسلامی و تجربه زیسته آنها نشان می‌دهد که آنچه رخ داد با این احکام متفاوت بود. اهل جزیه، در عمل، توانستند پرستشگاه‌های خود را بسازند و به احکام سختگیرانه در لباس توجه چندانی نکنند. همچنین، آنان مناظره‌های بسیاری با متفکران مسلمان داشتند و کتاب‌هایی درباره حقانیت و محاسن آیین خود نوشتند که گرچه تبلیغ رسمی دین نبود، از محدودیت‌های تعیین‌شده فقها فراتر می‌رفت ...
داستان خانواده شش‌نفره اورخانی‌... اورهان، فرزند محبوب پدر است‌ چون در باورهای فردی و اخلاق بیشتر از همه‌ شبیه‌ اوست‌... او نمی‌تواند عاشق‌ شود و بچه‌ داشته‌ باشد. رابطه‌ مادر با او زیاد خوب نیست‌ و از لطف‌ و محبت‌ مادر بهره‌ای ندارد. بخش‌ عمده عشق‌ مادر، از کودکی‌ وقف‌ آیدین‌ می‌شده، باقی‌مانده آن هم‌ به‌ آیدا (تنها دختر) و یوسف‌ (بزرگ‌‌ترین‌ برادر) می‌رسیده است‌. اورهان به‌ ظاهرِ آیدین‌ و اینکه‌ دخترها از او خوش‌شان می‌آید هم‌ غبطه‌ می‌خورد، بنابراین‌ سعی‌ می‌کند از قدرت پدر استفاده کند تا ند ...
پس از ۲۰ سال به موطن­‌شان بر می­‌گردند... خود را از همه چیز بیگانه احساس می‌­کنند. گذشت روزگار در بستر مهاجرت دیار آشنا را هم برای آنها بیگانه ساخته است. ایرنا که که با دل آکنده از غم و غصه برگشته، از دوستانش انتظار دارد که از درد و رنج مهاجرت از او بپرسند، تا او ناگفته‌­هایش را بگوید که در عالم مهاجرت از فرط تنهایی نتوانسته است به کسی بگوید. اما دوستانش دلزده از یک چنین پرسش­‌هایی هستند ...
ما نباید از سوژه مدرن یک اسطوره بسازیم. سوژه مدرن یک آدم معمولی است، مثل همه ما. نه فیلسوف است، نه فرشته، و نه حتی بی‌خرده شیشه و «نایس». دقیقه‌به‌دقیقه می‌شود مچش را گرفت که تو به‌عنوان سوژه با خودت همگن نیستی تا چه رسد به اینکه یکی باشی. مسیرش را هم با آزمون‌وخطا پیدا می‌کند. دانش و جهل دارد، بلدی و نابلدی دارد... سوژه مدرن دنبال «درخورترسازی جهان» است، و نه «درخورسازی» یک‌بار و برای همیشه ...
همه انسان‌ها عناصری از روباه و خارپشت در خود دارند و همین تمثالی از شکافِ انسانیت است. «ما موجودات دوپاره‌ای هستیم و یا باید ناکامل بودن دانشمان را بپذیریم، یا به یقین و حقیقت بچسبیم. از میان ما، تنها بااراده‌ترین‌ها به آنچه روباه می‌داند راضی نخواهند بود و یقینِ خارپشت را رها نخواهند کرد‌»... عظمت خارپشت در این است که محدودیت‌ها را نمی‌پذیرد و به واقعیت تن نمی‌دهد ...