کتابی درباره انسان بودن در شهر | ایبنا


«ما انسان‌ها از همان ابتدا، تصمیم گرفتیم که در مجاورت هم زندگی کنیم تا شانس بیشتری برای زنده ماندن داشته باشیم. شهر درواقع بسط پیچیده همین واقعیت است» (صفحه 66). به بیان دوسرتو شهر پیچیده‌ترین متنی است که انسان‌ نوشته‌اند؛ متنی که ما توأمان نویسنده و خواننده آنیم. شهر به‌مثابه روایتی است برساخته از زندگی روزمره فردی و جمعی ما؛ مهم این است که چه روایتی بر جا می‌گذاریم.

چگونه در شهر زندگی کنیم» [How to Live in the City] اثر هیوگو مک‌دانلد [Hugo Macdonald]

کتاب «چگونه در شهر زندگی کنیم»، کتابی برای بازنگری آگاهانه نسبتمان با شهر است. اینکه شهر در تجربه زیسته‌مان کیست و چه رابطه‌ای با آن داریم. این رابطه همچون هر رابطه دیگری، نسبتی دوطرفه است با کم و کیفی که سازنده این رابطه است. «نخستین گام برای رابطه برقرار کردن با شهری که در آن زندگی می‌کنید این است که خودتان را به او معرفی کنید و بگذارید او نیز خودش را معرفی کند؛ درست مثل رابطه‌ای انسانی» (صفحه 29). در این معنا، مهم‌ترین پرسشی که در برابر ما قرار می‌گیرد تلقی ما از شهرمان به‌مثابه «دیگری» است. تفکر درباره اینکه شهر را اگر مخاطب انسانی خودمان در نظر بگیریم، چه رابطه‌ای با آن ساخته‌ایم و کیفیت این رابطه چگونه است؟ رابطه‌ای است نزدیک، صمیمی و بی‌واسطه یا رابطه‌ای است دور، سرد و مکانیکی؟ هیوگو مک‌دانلد در کتابش به دنبال بسط این زاویه مشخص در نسبتمان با شهرهایمان است. در گام دوم او سعی می‌کند به‌عنوان راهنمایی برای ارتقای کیفیت رابطه ما با شهرهایمان باشد. او در کتابش به‌خوبی زندگی روزمره را بستر مواجهه ما با شهر در نظر می‌گیرد و راهنماهایی برای انسانی‌تر زندگی کردن در شهر ارائه می‌دهد. «زندگی کردن در شهر یک هنر است، نه یک علم. شروع زندگی در شهر شروع یک رابطه است؛ رابطه‌ای که با شهرتان دارید، مثل هر رابطه انسانی نیازمند حمایت، تمرین و کار مداوم است» (صفحه 20).

کتاب «چگونه در شهر زندگی کنیم» در پنج بخش تدوین شده است. بخش اول با عنوان «چگونه شهرمان را حس کنیم» به تشریح رابطه با شهر می‌پردازد و سعی می‌کند تمرین‌هایی برای درک و فهم محتوای شهر ارائه دهد؛ چیزی که او آن را حس‌کردن شهر می‌نامد. این بخش با سؤالاتی چون «چطور جای خودتان را در شهر پیدا کنید؟ چگونه شهر را ملاقات کنید و با آن عیاق شوید و طبق شرایط خودتان رابطه‌ای با آن شکل دهید؟» (صفحه 23). بخش دوم با عنوان «چگونه رابطه داشته باشیم» در آدم‌های شهر است و اینکه چگونه می‌توانیم به شکلی انسانی در کنار هم زندگی کنیم و ارتباطاتمان را گسترش دهیم. «چگونه سخت و نرم باشیم» به‌عنوان بخش سوم کتاب، توازن بین کار و زندگی را موردبررسی قرار می‌دهد و زندگی منعطف را توصیف می‌کند.

بخش چهارم نیز با عنوان «چگونه حرکت کنیم و ساکن باشیم» به ماهیت متحرک زندگی شهری توجه می‌کند و پرسه زنی را به‌عنوان شیوه‌ای برای گم‌شدن در شهر پیشنهاد می‌کند. . پرسه زدن شاید بهترین شیوه گفتگویی با شهر است، زمانی که پرسه می‌زنیم به شکل مستقیمی خیابان را مخاطب قرار می‌دهیم و در رابطه‌ای چهره‌به‌چهره با آن هستیم. یک گشودگی از ما و یک روی‌آورندگی از خیابان؛ در این لحظه است که چیزهایی از چهره خیابان را می‌بینیم و صداهایی از آن را می‌شنویم که پیش از آن نمی‌دیدیم و نمی‌شنیدیم. درنهایت، بخش پایانی کتاب با عنوان «چگونه باز پس دهیم و رشد کنیم» دغدغه مراقبت از شهر را دارم و بر این باور است که ما به‌عنوان شهروندان فعال شهرمان باید کاری کنیم تا صدایمان به گوش برسد، اینکه رابطه ما با شهر رابطه‌ای بده بستانی است و ما نباید فقط گیرنده باشیم و ما هم باید به شهر چیزی بدهیم. یادآور همان گزاره معروفی که «ما شهرها را می‌سازیم و شهرها ما را».

مک‌دانلد در کتابی کم‌حجم ولی بسیار پرعمق، مضامینی ساده ولی بسیار غنی درباره تجربه شهری ارائه می‌دهد که می‌تواند راهنمای بسیار خوبی برای بازنگری نسبتمان با شهر و تلاش برای انسانی‌تر کردن آن باشد. «این کتاب کتابچه راهنماست، نه کتابی درسی یا کتاب آشنایی با اماکن و جهت‌یابی. امیدوارم به شما کمک کند تا فکر چرا و چگونه به شیوه‌ای خاص در شهرها رفتار کنیم، واکنش نشان می‌دهیم یا حس می‌کنیم (یا اصلاً حس نمی‌کنیم). اگر خوش‌اقبال باشم این کتاب حتماً تشویقتان می‌کند تا بیشتر شبیه انسان رفتار کنید، واکنش نشان دهید و حس کنید، و نه شبیه مهره‌ای در ماشین. خیلی بدیهی است که هرچه ما سعی کنیم انسان‌تر باشیم و انسانی‌تر حس کنیم، محیط‌های شهری‌مان نیز انسانی‌تر خواهند بود» (صفحه 29). این کتابی است درباره انسان بودن در شهر... .

کتاب «چگونه در شهر زندگی کنیم» [How to Live in the City] اثر هیوگو مک‌دانلد [Hugo Macdonald] با ترجمه سما قرایی در 192 صفحه توسط نشر هنوز منتشر شده است.

............... تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

دغدغه‌ی اصلی پژوهش این است: آیا حکومت می‎تواند هم دینی باشد و هم مشروطه‎گرا؟... مراد از مشروطیت در این پژوهش، اصطلاحی است در حوزه‌ی فلسفه‌ی حقوق عمومی و نه دقیقاً آن اصطلاح رایج در انقلاب مشروطه... حقوق بشر ناموس اندیشه‌ی مشروطه‎گرایی و حد فاصلِ دیکتاتوری‎های قانونی با حکومت‎های حق‎بنیاد است... حتی مرتضی مطهری هم با وجود تمام رواداری‎ نسبی‎اش در برابر جمهوریت و دفاعش از مراتبی از حقوق اقلیت‎ها و حق ابراز رأی و نظر مخالفان و نیز مخالفتش با ولایت باطنی و اجتماعی فقها، ذیل گروهِ مشروعه‎خواهان جای م ...
خودارتباطی جمعی در ایران در حال شکل‌گیری ست و این از دید حاکمیت خطر محسوب می‌شود... تلگراف، نهضت تنباکو را سرعت نداد، اساسا امکان‌پذیرش کرد... رضاشاه نه ایل و تباری داشت، نه فره ایزدی لذا به نخبگان فرهنگی سیاسی پناه برد؛ رادیو ذیل این پروژه راه افتاد... اولین کارکرد همه رسانه‌های جدید برای پادشاه آن بود که خودش را مهم جلوه دهد... شما حاضرید خطراتی را بپذیرید و مبالغی را پرداخت کنید ولی به اخباری دسترسی داشته باشید که مثلا در 20:30 پخش نمی‌شود ...
از طریق زیبایی چهره‌ی او، با گناه آشنا می‌شود: گناهی که با زیبایی ظاهر عجین است... در معبد شاهد صحنه‌های عجیب نفسانی است و گاهی نیز در آن شرکت می‌جوید؛ بازدیدکنندگان در آنجا مخفی می‌شوند و به نگاه او واقف‌اند... درباره‌ی لزوم ریاکاربودن و زندگی را بازی ساده‌ی بی‌رحمانه‌ای شمردن سخنرانی‌های بی‌شرمانه‌ای ایراد می‌کند... ادعا کرد که این عمل جنایتکارانه را به سبب «تنفر از زیبایی» انجام داده است... ...
حسرت گذشته را خوردن پیامد سستی و ضعف مدیرانی است که نه انتقادپذیر هستند و نه اصلاح‌پذیر... متاسفانه کانون هم مثل بسیاری از سرمایه‌های این مملکت، مثل رودخانه‌ها و دریاچه‌ها و جنگل‌هایش رو به نابودی است... کتاب و کتابخوانی جایی در برنامه مدارس ندارد... چغازنبیل و پاسارگاد را باد و باران و آفتاب می‌فرساید، اما داستان‌های کهن تا همیشه هستند؛ وارد خون می‌شوند و شخصیت بچه‌های ما را می‌سازند ...
نقطه‌ی شروع نوشتن، همیشه همین است: یک جمله‌ی درست و واقعی... می‌دانی، همه‌ی ما هر روز، هر کدام به شکل و شیوه‌ای، لت‌وپار می‌شویم... او از جنگ منزجر بود و هم‌زمان جنگ وی را به هیجان می‌آورد... هنوز «گذشته» برایت نوستالژیک نشده تا در دام رمانتیک کردن گذشته بیفتی... برای بسیاری «برف‌های کلیمانجارو»، روایت حسرت و پشیمانی است. اما برای جان مک‌کین، این داستان، روایت پذیرشِ همراه با فروتنی و امید بود و مُهر تأیید دیگری بر این که «زندگی، ارزش جنگیدن دارد.» ...