سایه‌ی گرم کلمات | کافه داستان


کتاب «بوی لیمو توی پشه‌بند» نوشته‌ی «فرزانه نامجو» مجموعه‌ای از سیزده داستان کوتاه است. سیزده داستانی که به‌ ظاهر هر کدام راوی و داستان مستقل خودش را دارد، اما داستان‌ها با نخی ظریف و نامرئی به هم تنیده شده و گره خورده‌اند. نویسنده با رندی خاص خودش حتی گاهی نام قهرمان یک داستان را مشابه نام قهرمان داستان قبلی انتخاب کرده است.

بوی لیمو توی پشه‌بند «فرزانه نامجو

گویی راوی مسافری است که مدام در جهان داستانی قهرمان‌هایش دایره‌وار می‌گردد. یا شخصیت‌های هر داستان با همان ویژگی اصلی‌شان، تنها با اندکی تفاوت در ریزه‌کاری‌های خلق‌وخوی‌شان هر بار در داستانی جدید لباسی تازه به تن می‌کنند و تن به رنج دیگری می‌دهند. نویسنده این ویژگی، روحی در قالبی چندگانه، را در یکی از داستان‌های این مجموعه با نام «آذر راوی این داستان نیست» با طنز تلخی که در کلمات داستانش پنهان شده به خوبی نشان می‌دهد و بیان می‌کند.

فرزانه نامجو در اولین مجموعه داستانش با وجود کمی‌وکاستی‌های کوچکی که دارد نشان می‌دهد جزو نویسندگان زنی است که در این چند دهه‌ی اخیر با قلمی قدرتمند و کلماتی گرم تمام تلاششان را به کارگرفته‌اند تا دنیای زنانه‌یی داستان‌هایشان را جهان‌شمول‌تر کنند. داستان‌ها گرم و تلخ هستند، درست مثل عطری تلخ و گرم که مشامت را هم نوازش می‌کند؛ هم کمی به خارش می‌اندازد و ذهن خواننده را به چالش می‌کشاند. پوسته‌ی ظاهری داستان‌ها دغدغه و رنج پنهان دنیای زنان، اما عمق داستان‌ها چیز دیگری ا‌ست. در پس داستان ساده‌ی تبعیض، خیانت، عشق و تنهانی زنانه دردی عمیق‌تر که انسانی‌تر و ریشه‌دارتر است، نهفته است. به خاطر این ویژگی همین‌طور که یکی‌یکی داستان‌ها را می‌خوانیم و جلو می‌رویم بغضمان سنگین‌تر می‌شود. انگار هر داستان تکه‌ای از یک بنای بزرگ‌تر یا هرمی عظیم است که با تمام شدن و شروع هر داستان این بنا ذره‌ذره تکامل پیدا می‌کند.

شخصیت‌های فرعی و اصلی در هر داستان ماننده زنجیره‌های جدا به هم برخورد می‌کنند و درهم گره خورده و کل واحدی را می‌سازند. خواننده در انتهای هر داستان خودش را گرفتار در کلمات و رنج انسانی آنها می‌بیند و چاره‌ای جز تسلیم و لحظه‌ای درنگ کردن و اندیشیدن ندارد. نویسنده با انتخاب روایت گرم و شخصیت‌هایی که شاید به نظر خاص نباشند، صرفاً دنبال روایت کردن یک داستان ساده نبوده است. جهان‌بینی و هدف نویسنده فراتر از کلمات ساده‌ی داستان‌هایش است. به خاطر همین نگاه عمیق است که هر کلمه‌ای برای خودش عقبه و گذشته‌ای دارد؛ درست مثل شخصیت‌های داستان.

گرچه راوی یا قهرمانِ قالب داستان‌های کتاب زنان هستند، اما در دو داستان راوی و قهرمان داستان مرد است. نویسنده در این دو داستان هم نگاه ویژه و خاص خودش را به کاراکتر مرد دارد. نگاه و شکل روایت این دو داستان وجه‌ی زنانه‌ی مردان را مورد توجه قرار می‌دهد و روح زنانه‌ی آنها را در مقابل دیدگان خواننده عریان می‌کند. او با این کار نشان می‌دهد که فضای داستان‌هایش جنس ندارد و قرار نیست آن را تقسیم کنیم به زنانه و مردانه. در واقع می‌خواهد بگوید این ذات انسان، دنیای رنج و رازهای تاریک او است که مورد توجه‌اش است.

یکی دیگر از ویژگی‎های بارز و خوب داستان‌های این مجموعه پرداختن به جغرافیایی متفاوت از شهری‌نشینی مدرن است. نویسنده در داستان‌هایش به گویش‌ها، رسوم ‌و آداب‌ مختلف این مرز و بوم توجه داشته است. او با پرداختن به ایده‌های بومیِ بکر، داستان‌هایش را خاص‌تر کرده و سعی داشته با این روش داستان‌هایش را از کلیشه‌های رایج داستان‌های شهریِ آپارتمانی دور کند. وی در پرداختن به مکان داستان‌هایش هم درست مثل جهان داستانی و مفهومی آنها به نکات ریز و ظریف توجه داشته است. او درست مانند هنرمند قلاب‌دوزی که با نخ ظریف ابریشمی از زنجیره‌های ریز و گل‌های کوچک شکلی واحد و زیبا خلق می‌کند، عمل کرده است.

زمان داستان‌ها هم چون راوی‌ها در هر داستان در نوسان است و از گذشته و حال مدام عبور می‌کند. این شکل روایت در کنار پرداخت ظریف زمان و مکان در داستان‌ها در واقع در خدمت هدف اصلی نویسنده، جهان‌شمول کردن داستان‌هایش، است. این کار باعث می‌شود داستان فراتر از یک داستان معمولی باشد، داستانی که تاریخ مصرف داشته و با یک بار خواندن مزه‌ی آن از دست برود. اما در هر بار خواندن داستان‌های این کتاب با ویژگی‌هایی که در مورد آنها صحبت کردیم، می‌توانیم جهان و راز دیگری را کشف کنیم و از خواندن چندین‌باره‌ی آن لذت ببریم.

نامجو قلم گرمی دارد و روایت را خوب می‌شناسد؛ نثری ساده، بی‌تکلف و ادا دارد. برای همین می‌تواند داستان‌هایی خلق کند که سوژه و بن‌مایه‌یشان تنها یک مفهوم یا یک کلمه است. اما این ویژگی باعث نمی‌شود داستان‌ها شبیه داستان‌های سرد و اروپایی یا حتی داستان‌های گرم آمریکایی یا به قول معروف شبیه داستان‌های کاروری شود. نویسنده سعی کرده خودش باشد، خودِ مستقلش. او با همین اثر اول نشان داده بدون داشتن ایده‌های عجیب، طرح داستانیِ وسیع و پیچیده، زبان و لحن فاخر یا فرم‌گرایی در روایت داستان، جهان داستانی منحصربه‌فرد خودش را دارد. نویسنده در این آشفته‌بازار ادبیات داستانی سعی کرده خودش را از فضای کارگاهی داستان‌ها، کتاب‌ها، مکتب‌ها و ژانرها بیرون بکشد و مستقل عمل کند. کلمات او سایه‌های بلند و گرمی دارند؛ سایه‌هایی که تا مدت‌ها گرمی‌شان را روی ذهن‌ و جانت احساس می‌کنی. گویی روای داستان‌ها در جان‌ و ذهنت حلول کرده و همچنان در گوشَت داستان‌های پنهان می‌گوید.

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...