شماره ۱۸۱ مجله «هنر موسیقی» به همراه گفت‌وگویی مبسوط با آذین موحد از آموزگاران موسیقی در ایران تومان منتشر شد.

شماره ۱۸۱ مجله هنر موسیقی»

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایبنا، مجله «هنر موسیقی»، اولین نشریه موسیقی پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران است و از اردیبهشت ماه سال ۱۳۷۷ به مدیرمسئولی و سردبیری مهدی ستایشگر منتشر می‌شود‌؛ ماهنامه‌ای که توسعه فرهنگ موسیقایی و بررسی دیدگاه‌های هنری آن و اطلاع‌رسانی جهت ارتقا موسیقی را جزو اهداف خود قرار داده است.

«ای خوابِ ندیده!» عنوان سرمقاله این شماره به قلم سردبیر است که اشاره‌ای به بیماری کرونا می‌کند و گریزی هم به عدم استفاده از تخلص در شعرهایش می‌زند که در بخشی از آن آمده‌ است: «هر چند در این روزگار هم دیگر کمتر شاعری از تخلص مانند گذشته استفاده می‌کند اما چه خوب است که نقاش‌ها و دیگر هنرمندان چیزی شبیه و به مانند تخلص شاعرانه ندارند!»

دیگر مطالب متنوع این شماره مجله «هنر موسیقی» عبارت‌اند از: افزوده‌ای بر کتاب شعر سایه در موسیقی ایرانی، یادداشت‌هایی به پاسداشت و مناسبت ۶۰ سالگی آذین موحد، گفت‌وگو با آذین موحد، قسمت دوم نقد و بررسی متدهای آموزشی سه‌تار، طرح کمیته ساماندهی گروه‌نوازی موسیقی ایرانی، تاثیر تاریخ بر کیفیت‌سنجی آثار هنری، پای صحبت بنان، بررسی شیوه نت‌نویسی در دست‌نوشته‌های مرتضی محجوبی، نگاهی به زندگی علمی و هنری رحیم (فرهنگ) مطلوبی، روایتی دیگر از تاریخ گفتمان احیای موسیقی کلاسیک ایرانی در دهه ۵۰ شمسی، گونه‌شناسی موسیقی قومی کرمان، ریشه‌‌یابی روابط نت‌‌های متغیرِ دستگاه نوا از ردیف میرزاعبداللّه بر اساس مبحث اسباب تنافر، تاثیر موسیقی بر فرآیند زبان‌آموزی کودکان، قسمت هشتم یک‌صد آلبوم برتر تاریخ موسیقی راک و نگاهی به قطعۀ «خواب» از گروه «الکتروکیوت».

شماره ۱۸۱ مجله «هنر موسیقی» آذر-اسفند ۱۳۹۹ ویژه نوروز به همراه گفت‌وگویی مبسوط با آذین موحد در 172 صفحه و با قیمت 35000 تومان منتشر شد.

................ هر روز با کتاب ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...