دكتر اُنیس دو ویکتور، پژوهشگر فرانسوی، حاصل سال‌ها تلاش و مطالعه علمی خود در سینمای معاصر ایران را بر تجربه متفاوت و ماندگار شهید سیدمرتضی آوینی متمركز ساخته است. او كه برای درك و تحلیل كارنامه ایران در بازنمایی تصویر جنگ بر پرده سینما و صفحه تلویزیون حدود بیست سال وقت صرف كرده و چند سال هم در ایران ساكن بوده، مسئله خود را از اینجا آغاز می‌کند كه به دلایل مختلف معمولاً در زمان جنگ، فیلم جنگی ساخته نمی‌شود ولی در دوران هشت‌ساله جنگ ایران و عراق از همان ابتدا فیلم‌های مستند و داستانی فراوانی ساخته شده است.

«روایت جنگ در دل جنگ» [Images, combattants et martyrs : la guerre Iran-Irak vue par le cinéma iranien] با نگاهی به مستندهای شهید سیدمرتضی آوینی

از سوی دیگر از زمان اختراع سینما، ایران مستقیماً در هیچ جنگی شركت نكرده بود و تجربه ژانر فیلم جنگی در سینمای ایران وجود نداشت. بااین‌حال هنرمندان ایران به تولید آثاری متنوع و قابل‌تأمل مشغول شدند و از همین روی تجربه سینماگران ایرانی برای این پژوهشگر فرانسوی اهمیت پیدا می‌کند.

او در این كار خود [روایت جنگ در دل جنگ] البته تنها به سبك مستندسازی شهید آوینی نمی‌پردازد، بلكه برای تبیین دیدگاه و تحلیل خود ابتدا وضعیت كلی سینمای معاصر ایران را مرور می‌کند و سپس به تحلیل و بررسی تجربه‌های متنوع سینماگران ایرانی از نسل گذشته مانند كیارستمی، بیضایی، نادری و خاچیكیان تا فیلم‌سازان جوان انقلابی همچون حاتمی‌كیا، ملاقلی‌پور و مخملباف می‌پردازد و از خلال این مطالعه به موشكافی و بازخوانی دقیق آثار آوینی می‌رسد.

او در این مطالعه پرسش‌های متنوع و فراوانی را پاسخ می‌دهد و از کشف‌ها و تجربه‌های سینمای پس از انقلاب در مواجهه با ارزش‌های جدید و تمهیدات سینما برای نمایش مفاهیم متفاوت تا سیاست‌های نظام تازه اسلامی سخن می‌گوید؛ چگونه فقر نمایش داده می‌شد؟ چه طور شهیدان و جانبازان به تصویر كشیده می‌شدند؟ چه چیزهایی سانسور می‌شد و ... در همین راستا تجربه‌های عملی را با سابقه‌های سینمای جهانی در جنگ جهانی دوم یا الگوهای رایج سینمای غربی مقایسه می‌کند و به مباحث دقیق فنی و اصول تكنیكی در بخش‌های مختلف می‌پردازد و با ذكر نكات بسیار ظریف از سکانس‌ها و پلان‌های مشخص هر فیلم، جزییاتی را تشریح می‌نماید.

او بازنمایی تصویری جنگ هشت‌ساله ایران و عراق را به‌عنوان آخرین نبرد بزرگ كلاسیك در قرن بیستم شایسته مطالعه دقیق و علمی می‌داند و سیاست‌های تبلیغاتی حاكم در زمان جنگ را چه از نظر پشتوانه‌های نظری، اعتقادی و چه از حیث شیوه‌های عملی-اجرایی با دقت بازخوانی می‌کند و از آنجاکه سینما را یكی از حلقه‌های زنجیره نظام بسیج و تهییج مخاطبان برای حضور و حمایت و همراهی با دفاع و مقاومت می‌بیند به آن می‌پردازد.

او در آغاز كتاب به پروژه عظیم سینمایی صدام برای سفارش تولید فیلم قادسیه اشاره می‌کند كه در سال ١٣٥٨ یک سال قبل از جنگ تحمیلی آغاز شده تا فتوحات درخشان عربی در خاك ایران باستانی را نمایش دهد و زمینه‌ساز جنگی باشد كه صدام خود را در آن پیروز می‌دید.

نویسنده از این منظر اهمیت و نقش و تأثیر رویكرد فرهنگی و هنری نظام تبلیغاتی جنگ را در پس‌زمینه وقایع نظامی نشان می‌دهد و به‌صراحت تبیین می‌کند كه آثار آوینی از آن نظر كه مرجع استنادش سینما بوده در این مطالعه جایگاهی متمایز دارند.

شاید به همین دلیل خانم امینی همسر شهید آوینی كه به‌عنوان ناشر آثار او (واحه) همكار بنیاد فارابی در انتشار ترجمه این كتاب بوده، تأكید می‌کند كه جای خالی این كتاب را در عرصه پژوهش روشمند در زمینه آثار سینمایی و مكتوبات آوینی خالی می‌دیده و گلایه دارد كه از گفته‌ها و نوشته‌های ایشان در برخوردهای مختلف سیاسی و جناحی به وفور استفاده ابزاری شده است.

مؤلف که در سال‌های پراكنده ارتباط یا حضور و سكونت در ایران دشواری‌های زیادی نیز برای دسترسی به آرشیوها و مطالعه منابع داشته و مرارت‌های فراوان متحمل شده، با ظرافت به خصایص این تجربه شخصی اشاره می‌کند و می‌نویسد: «این معجزه‌ی ایرانی است كه در ایران آنچه در تمام جهان ناشدنی می‌نماید، شدنی است اما آنچه در جای دیگر به‌آسانی در دسترس است، غیرقابل دسترسی است!»

دوویکتور در راه رسیدن به هدف خود تنها به مصاحبه‌های طولانی و مطالعه دقیق و تماشای كامل فیلم‌ها اكتفا نمی‌کند و برای آنكه از شیوه فیلم‌سازی و شرایط تولید در ایران کاملاً مطلع شود به‌عنوان دستیار طراح لباس با گروه‌های فیلم‌سازی سفر می‌کند و مدت‌های طولانی همراه پروژه‌های تولید می‌شود. بی‌سبب نیست كه حاصل كارش بسیار خواندنی و عمیق و قابل‌استفاده است؛ چه برای سینماگران و دانشجویان هنر، چه برای علاقه‌مندان به حوزه دفاع مقدس و شهید آوینی و چه برای اهالی فرهنگ و حوزه ارتباطات و رسانه یا مسئولان و سیاست‌گذاران فرهنگی و هنری و تبلیغاتی.

او كتاب خود را با این جمله به پایان می‌رساند:«هنوز بسیار زود است كه بتوان از تأثیر تجربه سینمایی شکل‌گرفته در طول جنگ ایران-عراق و به‌ویژه از میراث مرتضى آوینی در ضبط این جنگ‌ها پرسید، اما برای فهم شیوه‌ای كه ایرانیان از این جنگ‌ها فیلم گرفته‌اند، به آن‌ها معنا بخشیده‌اند و در جنگ بازنمایی شده‌اند؛ شكی نیست كه این فیلم‌ها درست مثل اسلافشان باید تفسیر شوند. پاسخ‌ها بی‌تردید همان پاسخ‌هایی نخواهند بود كه در طول جنگ ایران- عراق داده شده‌اند.»

................ هر روز با کتاب ..............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...