کتاب «در حوالی عطش درام و صحنه» با زیر عنوان به‌گزیده مقالات درباره نمایش نوشته علیرضا پارسی منتشر شد.

در حوالی عطش درام و صحنه علیرضا پارسی

به گزارش کتاب نیوز به نقل از هنرآنلاین، این کتاب حاوی 21 مقاله است که از سال 1360 تا دهه 90 به قلم علیرضا پارسی با رویکرد نمایش نوشته شدند و در نشریات و مجلات نشر یافتند. او با نوشتن این مقالات سعی کرده نام و یاد هنرمندان عرصه تئاتر دیروز و امروز ایران به‌ویژه در خطه گیلان را گرامی بدارد.

"گیلان قافله سالار تئاتر ایران"، "زنان گیلان پیشگامان تئاتر ایران"، "نگاهی به زندگی و اندیشه‌های فاطمه نشوری"، "نگرشی بر کارگردانی در تئاتر"، "دستیابی به هویت واقعی تئاتر"، "جستاری در کارگردانی و هدایت بازیگر در تئاتر"، "نگرشی بر بازیگری در تئاتر"، "تئاتر کودک و نوجوان؛ جایگاهی برای رشد هنرمندان آینده" و نگاهی به وضعیت نمایشنامه‌نویسی در ایران" از عناوین برخی مقالات کتاب محسوب می‌شود.

هم‌چنین مخاطبان می‌توانند مقالات "جستاری پیرامون تئاتر در دوران انقلاب اسلامی"، "تئاتر و نیازهای جامعه امروز"، "نمایشنامه‌نویسی به زبان ساده و روان"، "نگاهی به جایگاه موسیقی در تئاتر"، "نگرشی بر پیدایش تئاتر در ایران"، "کارگردانی تئاتر به زبانی ساده و روان"، "سیری در خاستگاه و پیدایی تعزیه در رشت"، "نقد تئاتر و جایگاه منتقد"، "تئاتر آینه زندگی"، "تعزیه‌خوانان صاحب‌نام و گروه فعال تعزیه رشت"، "جستاری پیرامون پیشینه، ماهیت و چگونگی اجرای شمایل‌نگاری و پرده‌خوانی" و "فطرت و جوهره تئاتر خیابانی و ارتباط آن با انسان و حیات اجتماعی" را در این کتاب بخوانند.

در بخشی از مقاله "تعزیه‌خوانان صاحب‌نام و گروه فعال تعزیه رشت" آمده است: "زنده‌یاد اسدالله خان صمصام فرزند ملا حمزه صمصام از بزرگان تعزیه و تعزیه‌خوانی گیلان از 7 سالگی وارد جرگه تعزیه‌خوانان می‌شود. اسداالله خان از بخش لشت‌نشا به رشت می‌آید و در گروه آقا سیدجواد میرجوادی به‌عنوان بچه خان تعزیه‌خوانی را شروع می‌کند. اسدالله خان صمصام 7 سال در خدمت مرحوم آقاسیدجواد می‌ماند و در این مدت در منزل آقا سیدجواد اقامت می‌کند. اسدالله خان از نظر آموزش اصول صحیح تعزیه‌خوانی از محبت‌های مرحوم آقا سیدجواد میرجوادی به خوبی بهره‌مند می‌شود و در مدت این 7 سال به‌خوبی شناخته می‌شود و صاحب شهرت و شهادت خوان ماهری می‌شود".

"در حوالی عطش درام و صحنه" با زیر عنوان به‌گزیده مقالات درباره نمایش نوشته علیرضا پارسی در شمارگان 1000 نسخه و با قیمت 25 هزار تومان از سوی انتشارات تدوین طرح‌نو روانه بازار کتابفروشی‌ها شده است.

................ هر روز با کتاب ...............

هنر |
دوران قحطی و خشکسالی در زمان ورود متفقین به ایران... در چنین فضایی، بازگشت به خانه مادری، بازگشتی به ریشه‌های آباواجدادی نیست، مواجهه با ریشه‌ای پوسیده‌ است که زمانی در جایی مانده... حتی کفن استخوان‌های مادر عباسعلی و حسینعلی، در گونی آرد کمپانی انگلیسی گذاشته می‌شود تا دفن شود. آرد که نماد زندگی و بقاست، در اینجا تبدیل به نشان مرگ می‌شود ...
تقبیح رابطه تنانه از جانب تالستوی و تلاش برای پی بردن به انگیره‌های روانی این منع... تالستوی را روی کاناپه روانکاوی می‌نشاند و ذهنیت و عینیت او و آثارش را تحلیل می‌کند... ساده‌ترین توضیح سرراست برای نیاز مازوخیستی تالستوی در تحمل رنج، احساس گناه است، زیرا رنج، درد گناه را تسکین می‌دهد... قهرمانان داستانی او بازتابی از دغدغه‌های شخصی‌اش درباره عشق، خلوص و میل بودند ...
من از یک تجربه در داستان‌نویسی به اینجا رسیدم... هنگامی که یک اثر ادبی به دور از بده‌بستان، حسابگری و چشمداشت مادی معرفی شود، می‌تواند فضای به هم ریخته‌ ادبیات را دلپذیرتر و به ارتقا و ارتفاع داستان‌نویسی کمک کند... وقتی از زبان نسل امروز صحبت می‌کنیم مقصود تنها زبانی که با آن می‌نویسیم یا حرف می‌زنیم، نیست. مجموعه‌ای است از رفتار، کردار، کنش‌ها و واکنش‌ها ...
می‌خواستم این امکان را از خواننده سلب کنم؛ اینکه نتواند نقطه‌ای بیابد و بگوید‌ «اینجا پایانی خوش برای خودم می‌سازم». مقصودم این بود که خواننده، ترس را در تمامی عمق واقعی‌اش تجربه کند... مفهوم «شرف» درحقیقت نام و عنوانی تقلیل‌یافته برای مجموعه‌ای از مسائل بنیادین است که در هم تنیده‌اند؛ مسائلی همچون رابطه‌ فرد و جامعه، تجدد، سیاست و تبعیض جنسیتی. به بیان دیگر، شرف، نقطه‌ تلاقی ده‌ها مسئله‌ ژرف و تأثیرگذار است ...
در شوخی، خود اثر مایه خنده قرار می‌گیرد، اما در بازآفرینی طنز -با احترام به اثر- محتوای آن را با زبان تازه ای، یا حتی با وجوه تازه ای، ارائه می‌دهی... روان شناسی رشد به ما کمک می‌کند بفهمیم کودک در چه سطحی از استدلال است، چه زمانی به تفکر عینی می‌رسد، چه زمانی به تفکر انتزاعی می‌رسد... انسان ایرانی با انسان اروپایی تفاوت دارد. همین طور انسان ایرانیِ امروز تفاوت بارزی با انسان هم عصر «شاهنامه» دارد ...