صد و سی و پنجمین شماره ماهنامه خیمه با پرونده ویژه «روایت وداع» به مدیرمسئولی حجت الاسلام والمسلمین محمدرضا زائری منتشر شد.

به گزارش ایکنا؛ ماهنامه خیمه در تازه‌ترین شماره، پرونده ویژه خود با عنوان «روایت وداع» را به سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی اختصاص داده است. 

محمدرضا زائری، در سرمقاله این شماره با عنوان «این پاداش کدامین خدمت بود» نوشته است: عظمت سردار سلیمانی در آن بود که ضرورت‌های این خدمت خالصانه را در عرصه‌های عمل می‌شناخت و می‌دانست که در کنار این آرمانگرایی اعتقادی باید لوازم تحقق آرمان را در میدان زندگی واقعی محقق کند، یک بار او برای تبیین دیدگاه خود نسبت به توجیه افکار عمومی، رویکرد نظامی خود را در آزادسازی مناطق تحت اشغال در عراق و سوریه چنین شرح می‌داد که (نقل به مضمون) وقتی ما مثلاً یک پل یا جاده استراتژیک را آزاد می‌کنیم، بلافاصله به محیط پیرامونی آن منطقه می‌پردازیم، زیرا مردم ساکن آن منطقه هستند که باید بعد از ما آن را حفظ کنند. اگر مردان آن‌ها دچار مشکلات اقتصادی باشند یا دشمن افکار جوانانشان را مسموم کرده باشد، کار ما سخت است و دشمن می‌تواند از همین نقطه ضعف استفاده کند و از همین جا به ما ضربه بزند.

عناوین دیگری که در این شماره ماهنامه منتشر شده می‌توان به اشعار سبک‌سرانه در شأن اهل‌بیت(ع) نیست، تبریزیان، کتاب‌سوزی و یک مشکل معرفتی، چاقوی کسی را تیز نمی‌کرد، سوال و جواب با امام(ره) در خواب، عشق «دی‌جِی» به حاجی، آن‌که شجاع‌تر است تصمیم بگیرد، سونامی پوچ‌گرایی با تلاش‌های فقهی متوقف نمی‌شود، می‌خواستند پسرم را اخراج کنند و شیخ عباس قمی و دین‌داری به زبان مردم اشاره کرد.

بیژن عبدالکریمی در گفت‌وگویی درباره نواندیشی دینی و چالش‌های دنیای مدرن گفته است: متأسفانه جریانات بسیار عقب‌افتاده‌ای داریم که حتی به ارزش‌های خودشان هم وفادار نیستند، اما مدعی وفاداری‌اند و فقط صحنه اجتماعی ما را آلوده می‌کنند و به خودشان اجازه می‌دهند که به هر تفکر تازه‌ای که می‌تواند راهگشا باشد، حمله کنند و انگ بزنند. نیرو‌های اصیل اجتماعی که به سنت تاریخی ما وفادار هستند، امروز باید کسانی که از این سنت معنوی، سنت دینی و سنت حکمی بد دفاع می‌کنند را از صحنه پاک کنند و اجازه دهیم صدا‌های دیگر نیز شنیده شود و در پرتو شنیدن صدا‌های دیگر ما بتوانیم مسیری برای مقاومت در برابر نیهیلیسم جهان کنونی پیدا کنیم.

ماهنامه خیمه با پرونده «روایت وداع» منتشر شد

در نکته‌های خواندنی از آیت‌الله رسولی محلاتی درباره امام خمینی(ره) آمده است؛ از وقت‌های مرده‌شان، خیلی استفاده می‌کردند. مثلا لابلای کار‌های روزانه‌شان به نگارش می‌پرداختند. یکی از خصوصیات حاج‌آقا این بود که نه از دفتر حضرت امام و نه از دفتر حضرت آقا، حقوق دریافت نمی‌کردند. ایشان از هیچ‌یک از مشاغل دولتی‌ای که بر عهده داشتند، هیچ وقت حقوقی دریافت نکردند، مگر این‌که خود حضرت امام، مثلاً یک عیدی به ایشان می‌دادند که ربطی به حقوق نداشت. این کار را به صورت داوطلبانه انجام می‌دادند و می‌فرمودند: برای من، حقوق معلمی و تألیفاتم جذاب‌تر است و دوست دارم زندگی‌ام از این قِبل تأمین بشود. صبح‌ها می‌آمدند و کار‌های مالی دفتر را انجام می‌دادند و حتی اگر پنج دقیقه وقت اضافی گیر می‌آوردند، مشغول مطالعه و نگارش می‌شدند و همیشه چهار پنج کتاب روی میزشان باز بود.

چهره ماه این شماره به حجت الاسلام والمسلمین شیخ علی اسلامی اختصاص دارد که درباره وی می‌خوانیم: شیخ علی اسلامی عنصری پرتلاش و مخلص با روحیه‌ای ترویجی و کاربردی بود که از نام و نان گذشته بود و این کار هر کسی نیست. او فقط به ترویج ثقلین فکر می‌کرد. او برای اینکه کارهایش به درستی پیش برود، هرگز خود را رسانه‌ای نکرد. کار‌های او بسیار متنوع بود. از خانه‌سازی برای شیعیان نیازمند در حومه بندعباس تا یک مدرسه علمیه که ابتدا با یک کانکس ساخته شد. از ایجاد حوزه علمیه الزهرا(س) برای بانوان و تأسیس بنیاد غدیر تا ایجاد مرکز احیای دعا و مرکزی برای احیای متون کهن در قم، همگی از ایده‌های حاج شیخ علی بود. آنقدر کار‌ها و ایده‌های او زیاد بود که گاهی برخی از کار‌های او ناتمام می‌ماند.

نگاهی به اشعار آیینی و عاشورایی در گفتگو با سیدعلی موسوی گرمارودی نیز بخش دیگری از مطالب ماهنامه خیمه را تشکیل می‌دهد که وی در این زمینه گفته است: وقتی به مجالس سوگواری می‌رفتم، آن طوری که دلم باز شود، نمی‌توانستم در جمع گریه کنم و وقتی به منزل برمی‌گشتم؛ در کنج تنهایی خود، سوگواری می‌کردم. در حقیقت «خط خون» را وقتی سرودم که از یک مجلس سوگواری در یک شب عاشورایی به منزل برگشته بودم و در خلوت خود شروع کردم به سوگواری و این شعر را گفتم. حال من آنقدر خاص بود که حتی به فکر ضبط کردن نبودم و کسانی که در منزل بودند متوجه حال من شدند و آن را ضبط کردند.

................ هر روز با کتاب ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...