یک روز تاریخی... | ایبنا


۱۹ ژانویه ۱۹۹۰ در حافظه فرهنگی آذری‌های مسلمان تنها یک تاریخ نیست؛ لحظه‌ای است که پس از هفتاد سال حکومت شوروی، هویت مذهبی و پیوندهای فرهنگیِ فروخفته دوباره فوران کرد. آذربایجانی‌هایی که در زمستان ۱۳۶۸ از مرز ارس گذشتند، خاک ایران را بوسیدند، «الله‌اکبر» گفتند و شوقِ بازگشت به ریشه را فریاد زدند. آن‌ها لحظه‌ای را رقم زدند که بعدها به شکل نمادین «روز آذری‌های مسلمان جهان» نام گرفت. این روز نه فقط یادآور یک واقعه سیاسی، بلکه نشانه‌ای از بازگشت، هویت‌یابی و همبستگی تاریخی است.

آنجا تیمور اقامحمدی

رمان «آنجا» نوشته تیمور آقامحمدی از معدود آثار ادبی سال‌های اخیر است که توانسته این روز را نه صرفاً یادآوری کند، بلکه آن را به یکی از هسته‌های معنایی و تماتیک روایت بدل سازد؛ هسته‌ای که مسیر شخصیت‌ها، ریتم احساسی رمان و حتی ضرباهنگ بخش پایانی را تعیین می‌کند. اهمیت این روز برای نویسنده آن‌قدر بنیادین است که مانند یک نخ پنهان، لایه‌های مختلف اثر را به‌هم پیوند می‌دهد.

از یک واقعه تاریخی تا یک محرک روایی
آقامحمدی به‌جای آن‌که این روز را در قالب اطلاعات تاریخی وارد متن کند، آن را به نیرویی احساسی و نمادین تبدیل کرده است. در بخش‌هایی از این رمان، تمام شور و التهاب آن روز موج می‌زند. این ماجرا آغازگر یکی از خطوط مهم داستان است؛ گویی شخصیت‌ها با لمس کردن این خاطره، وارد مدار تازه‌ای از تصمیم‌گیری می‌شوند.

همین بازآفرینی غیرمستقیم و ادبیِ یک واقعه است که سبب می‌شود ۱۹ ژانویه در رمان صرفاً یاد نباشد، انرژی باشد.

حضور این روز در زندگیِ پدرِ راوی
رمان به‌خوبی نشان می‌دهد که یک رخداد تاریخی چگونه می‌تواند سال‌ها بعد در تارهایی نامرئی از زندگی باقی بماند. پدرِ راوی، که در تهران کافه دارد، همچنان با موسیقی آذری زندگی می‌کند؛ انتخاب او برای پخش «کوچه‌لره سو سپمیشم» یا علاقه‌اش به آشیق‌ها، تنها سلیقه موسیقایی نیست؛ امتداد احساسی همان روز است. گویی خانه را آماده مهمان می‌کند؛ آذری‌های آن سوی مرز.

حتی عمل نمادین او در آتش‌زدن پول - که یکی از صحنه‌های به‌یادماندنی رمان است- در پرتو این پیش‌زمینه تاریخی، وضوح بیشتری پیدا می‌کند: کنشی در مرز اعتراض، نجابت و بازگشت به یک ارزش بنیادین.

نقش ۱۹ ژانویه در اوج‌گیری روایت
در بخش‌های پایانی رمان، این روز تبدیل به سوختِ جمعی حرکت‌ها و واکنش‌ها می‌شود. امواج وی‌مور، مشارکت کاربران، جریان‌های خودجوش و پویش‌های مردمی - که رمان به‌دقت و بدون اغراق آن‌ها را تصویر می‌کند- همه از همان منبعِ تاریخی نیرو می‌گیرند. رمان نشان می‌دهد که چگونه یک روزِ به‌ظاهر دور می‌تواند به موتور محرکه آینده تبدیل شود؛ به عامل شکل‌گیری همبستگی، و به صدای مشترک مردمی که تاریخ را در خون خود نگه داشته‌اند.

این پیوند دقیق میان گذشته و آینده، از نقاط قوت مهم اثر است.

عبور از مرزهای فردی و شخصی
یکی از ارزشمندترین نکات «آنجا» این است که پس از سال‌ها، رمانی در ادبیات معاصر فارسی منتشر شده که جرئت کرده از چارچوب‌های محدود خانوادگی، عشقی یا شخصی عبور کند و به مسائلی بالاتر از فرد بیندیشد؛ مسائلی که ریشه در تاریخ، هویت، تعلق جمعی و مرزهای فرهنگی دارد.

آقامحمدی موفق شده روایتی بسازد که در عین داشتن جزئیات ملموس زندگی شخصی و روابط انسانی، پیوندهایی محکم با تجربه تاریخی و هویت فراملی دارد. این همان نقطه‌ای است که رمان را از بسیاری از آثار هم‌دوره‌اش متمایز می‌کند.

رمان «آنجا» به‌خوبی نشان می‌دهد که چگونه یک رمان می‌تواند از محدوده جغرافیایی ایرانِ امروز فراتر برود و به پرسش‌های بزرگ‌تر درباره هویت آذربایجانی، تجربه‌های پساشوروی، و نسبت نسل جدید با گذشته بپردازد.

این گستره دید، بدون تبدیل‌شدن به شعار یا نظریه‌پردازی، اثری ساخته که بین جغرافیاهای مختلف پل می‌زند؛ هم در مکان، هم در زمان و زبان.

موفقیت نویسنده در تبدیل تاریخ به ادبیات
آنچه «آنجا» را قابل‌احترام می‌کند، توانایی نویسنده در تبدیل یک روز تاریخی به جوهره ادبی است. آقامحمدی به‌خوبی از عهده این کار برآمده است: بدون عصبیت قومی، بدون شعار و بدون آن‌که رمان را به بیانیه تبدیل کند.

در نتیجه، خواننده نه با یک بازخوانی خشک تاریخی، بلکه با روایتی انسانی، عاطفی و چندلایه روبه‌روست؛ روایتی که تاریخ را زنده می‌کند، نه تعریف.

...
رمان «آنجا» از معدود رمان‌های سال‌های اخیر است که توانسته ۱۹ ژانویه را به قلب تپنده خود بدل کند؛ روزی که هم بار تاریخی دارد، هم بار هویتی، و هم بار احساسی. تفسیر نویسنده از این روز چنان پررنگ، هوشمندانه و داستانی است که بخش مهمی از اتفاقات رمان - به‌ویژه در نیمه دوم- از انرژی همین روز تغذیه می‌کند.

این رمان نشان می‌دهد که ادبیات، وقتی به‌درستی به تاریخ وصل شود، می‌تواند از روایت‌های کوچک و فردی عبور کند و به قلمروی بزرگ‌تر، فراگیرتر و عمیق‌تر پا بگذارد. و این، همان نقطه‌ای است که تیمور آقامحمدی در آن موفق عمل کرده است؛ خلق رمانی که نه‌فقط داستانی جذاب روایت می‌کند، بلکه حافظه یک روز تاریخی را با زبان ادبی بازمی‌سازد و به نسل امروز منتقل می‌کند.

رمان «آنجا» نوشته تیمور آقامحمدی با شمارگان ۱۲۵۰ نسخه در ۲۶۷ صفحه و با قیمت ۳۰۰ هزار تومان از سوی انتشارات سوره مهر منتشر شده است.

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

تقبیح رابطه تنانه از جانب تالستوی و تلاش برای پی بردن به انگیره‌های روانی این منع... تالستوی را روی کاناپه روانکاوی می‌نشاند و ذهنیت و عینیت او و آثارش را تحلیل می‌کند... ساده‌ترین توضیح سرراست برای نیاز مازوخیستی تالستوی در تحمل رنج، احساس گناه است، زیرا رنج، درد گناه را تسکین می‌دهد... قهرمانان داستانی او بازتابی از دغدغه‌های شخصی‌اش درباره عشق، خلوص و میل بودند ...
من از یک تجربه در داستان‌نویسی به اینجا رسیدم... هنگامی که یک اثر ادبی به دور از بده‌بستان، حسابگری و چشمداشت مادی معرفی شود، می‌تواند فضای به هم ریخته‌ ادبیات را دلپذیرتر و به ارتقا و ارتفاع داستان‌نویسی کمک کند... وقتی از زبان نسل امروز صحبت می‌کنیم مقصود تنها زبانی که با آن می‌نویسیم یا حرف می‌زنیم، نیست. مجموعه‌ای است از رفتار، کردار، کنش‌ها و واکنش‌ها ...
می‌خواستم این امکان را از خواننده سلب کنم؛ اینکه نتواند نقطه‌ای بیابد و بگوید‌ «اینجا پایانی خوش برای خودم می‌سازم». مقصودم این بود که خواننده، ترس را در تمامی عمق واقعی‌اش تجربه کند... مفهوم «شرف» درحقیقت نام و عنوانی تقلیل‌یافته برای مجموعه‌ای از مسائل بنیادین است که در هم تنیده‌اند؛ مسائلی همچون رابطه‌ فرد و جامعه، تجدد، سیاست و تبعیض جنسیتی. به بیان دیگر، شرف، نقطه‌ تلاقی ده‌ها مسئله‌ ژرف و تأثیرگذار است ...
در شوخی، خود اثر مایه خنده قرار می‌گیرد، اما در بازآفرینی طنز -با احترام به اثر- محتوای آن را با زبان تازه ای، یا حتی با وجوه تازه ای، ارائه می‌دهی... روان شناسی رشد به ما کمک می‌کند بفهمیم کودک در چه سطحی از استدلال است، چه زمانی به تفکر عینی می‌رسد، چه زمانی به تفکر انتزاعی می‌رسد... انسان ایرانی با انسان اروپایی تفاوت دارد. همین طور انسان ایرانیِ امروز تفاوت بارزی با انسان هم عصر «شاهنامه» دارد ...
مشاوران رسانه‌ای با شعار «محصول ما شک است» می‌کوشند ابهام بسازند تا واقعیت‌هایی چون تغییرات اقلیمی یا زیان دخانیات را زیر سؤال ببرند. ویلیامسن در اینجا فلسفه را درگیر با اخلاق و سیاست می‌بیند: «شک، اگر از تعهد به حقیقت جدا شود، نه ابزار آزادی بلکه وسیله گمراهی است»...تفاوت فلسفه با گفت‌وگوی عادی در این است که فیلسوف، همان پرسش‌ها را با نظام‌مندی، دقت و منطق پی می‌گیرد ...