سرشار از ستایش و نکوهش | آرمان ملی


آلن روب گریه از نظریه‌پردازان بنام موج نوی رمان در فرانسه و بعدها دنیا در مانفیست رمان نو می‌نویسد: طرح نویی که در رمان نو درانداخته شده، مبتنی بر حذف صورت و نمایش سیرت آدم‌هاست، اشیا و اطراف و اکناف آدم‌ها حرف‌های به مراتب شنیدنی‌تری دارند برای مخاطب قرنی که بد خسته و دلزده است از مرور و بازمرور دو جنگ دهشتناک اول و دوم و جهل و خرافات و همه‌چیزخواهی.

خلاصه رمان عمارت رصدخانه» [Observatory mansions] اثر ادوارد کری [Edward Carey

با این رویکرد و متد در سطرهای زیرین این یادداشت نگاهی خواهم داشت به ایجاز و اختصار به یکی از متمایزترین‌های داستانی قرن بیست ویکم؛ یعنی رمان «عمارت رصدخانه» [Observatory mansions] اثر ادوارد کری [Edward Carey] که به زعم جف واندرمر، در زمره‌ بهترین‌های قرن به‌شمار می‌آید. کری در عمارت رصدخانه و به تأسی از روب گریه آدم‌ها را در حاشیه متن قرار داده و یکراست، بی‌پرده و شفاف رفته به سمت اشیا، موزه و خلق و خوی آدمیزادی. قصه به طرز شگفت‌انگیزی مخاطب را در سطرهای آغازینش در مواجهه‌ با تنهایی‌های زجرآور و سپس بده‌بستان‌های نامتعارف قرار می‌دهد و در این بستر پرسش‌های اساسی روانشناختی را مدنظر قرار می‌دهد.

آن‌چه را که در این اپیزود می‌بینیم؛ چیزی نیست جز نمایش حزن‌انگیز قصه‌ پدر و مادری که سال‌هاست در وضعیتی شبیه به کُما به‌سر‌می‌برند، پدر روی مبل چرمی‌اش افتاده و مادر روی تخت و آن‌قدر بی‌حرکت‌اند که گویی بخشی از وسایل منزل شده‌اند؛ معلم بازنشسته‌ای که بی‌وقفه اشک و عرق می‌ریزد؛ زنی که به تلویزیون و سریال‌های آبکی‌اش اعتیاد شدید دارد و اگر برق برود دچار حمله‌های عصبی می‌شود؛ سرایداری بدذات و عقده‌ای که عین مار نیش می‌زند و...

در برشی از این کتاب می‌خوانیم: «اغلب خانه‌مان را پیرمردی طاس و تنومند می‌دیدم. مردی که زانوان گردش را با دستان شل وولش در آغوش کشیده و مذبوحانه به شلوغی، به ساختمان‌های کوچکتر و مدرن مجاور و به بی‌شمار آدمی که به سرعت در رفت‌وآمدند زل می‌زند. آه عمیقی می‌کشد. نمی‌داند چرا هنوز اینجاست. پیرمرد احوال خوشی ندارد. پیرمرد در حال مرگ است. از بی‌شمار بیماری و کسالت رنج می‌برد. پوستش از رنگ‌ورو افتاده و اندام‌های داخلی‌اش به خونریزی افتاده‌اند. این خانه‌ ما بود و ما هم با رضایتی نسبی در آن زندگی می‌کردیم که یک روز ساکنی جدید از راه رسید.»

این رویکرد در قصه‌نویسی همزمان مدرنیسم و پست‌مدرنیسم را در تقابلی عجیب و غریب به چالش می‌کشاند و مخاطب را گیجوگول و سردرگم به عمارت پرماجرای رصدخانه‌ای می‌برد که در آن آدم‌هایی تنها و منزوی ساکنِ متروکه‌ای شده‌اند غمبار و دلگیر و در این سکون و سکوت سکرآور و کرخت زندگی‌شان به ناگهانی با رسیدن تازه واردی گمنام، شبیه سنگی که به‌ آبی راکد پرتاب شود، برهم می‌خورد و زندگی‌شان بعد مدت‌های مدیدی، دستخوش تحولی هولناک می‌شود.

عمارت رصدخانه رمانی است سرشار از ستایش و نکوهش چیزهایی که آدم در برهه‌ای از تاریخ زندگی گرامی شان می‌دارد و همزمان و در تنها کوتاهه‌ای از زمان نکوهش‌شان می‌کند، این چیزها می‌تواند شامل آدم‌ها، اشیا، ارزش‌ها و دیگر دلبستگی‌ها و روزمرگی‌ها باشد و همین جدال مدام و مداوم است که به عمارت رصدخانه جانی تازه می‌بخشد. در این کهنه عمارت باستانی و تاریخی، هفت انسان تنها و منزوی که هیچ نوعی از رابطه را با هم تجربه نکرده و نمی‌کنند، مگر زمانی که پای غریبه‌ای به عمارت باز شود و از این بابت احساس ترس و خطر زندگی ساکن و یکنواختشان را تحت تاثیر قرار دهد، زندگی می‌کنند. فرانسیس اورم موزه‌ای از انواع‌واقسام اشیایی را که بیشترشان را دزدیده در محل زندگی‌اش نگاه داشته؛ اشیایی که صاحبان‌شان آن‌ها را دوست داشته‌اند، اشیایی همچون قوطی رب خالی، بطری خالی سرکه، تراشۀ مداد، استخوان ماهی، تقویم قدیمی، روزنامه، رخت‌آویز شکسته، فیلتر سیگار، فیل کوچک از جنس عاج، چاقویی انسان‌کُش، فسیلی از هزارپا، تراز، دستار، کتابی تاریخی، تله‌موش، لباس‌خواب زنانه‌ ابریشمی، اسب چوبی چرخ‌دار، سمندر خشک‌شده، کیک تولد، اسباب‌بازی، شال‌گردن خز، کراوات بچگانه، یادداشت دست‌نویس، اسپری دفع حشرات، کِرِم لب و یکدست دندان مصنوعی نمونه‌هایی هستند از یک ایده بسیار گسترده و بکر برای به روایت کشیدن آن چه را که ادوارد کری در ذهن خود داشته و با مضمون‌سازی‌هایی بدیع و خلاقانه برای هرکدامشان پرونده‌ای گشوده و رازی در تنیده و معمایی غریب.

همه‌چیز در عمارت رصدخانه به کندی و مرور می‌گذرد تا آن که زنی جوان به نام آنا تپ با ورودش به این ساختمان پر رمزوراز همه چیز را تحت الشعاع قرار می‌دهد. این ورود داستان‌هایی رقم می‌زند که تا پیش از آن در ذهن تک تک این هفت نفر ساکن منفعل از عالم و آدم به دور نمی‌گنجد، از عشق و نفرت تا دلبستگی و مهربانی و اینجاست که آن کشفی که مخاطب در انتظار آن کلی خرده روایت خوانده اتفاق می‌افتد و کری با قلم جادویی‌اش نشان می‌دهد که برای غافلگیری حتما لازم نیست یک شبه ساکنان شهری کور شوند -کوری شاهکار ساراماگو- و یا یکروزه روستایی دچار فراموشی شوند -رمان حیرتانگیز صدسال تنهایی- کارمندی وظیفهشناس صبح زود از خواب برخیزد و ببیند که به هیات سوسکی درآمده-مسخ کافکا- و از این دست مثال و نمونه‌ها. شخصیتپردازیی و صحنه‌آرایی از ویژگی‌های منحصر‌به فرد کری است، نمایشی به‌شدت سینمایی که تماشاچی را می‌تواند ساعت‌های مدیدی روی صندلی خود میخکوب کند. این دو ویژگی بکر، خود می‌تواند یک کارگاه نویسندگی باشد برای نوقلمان، در لابه‌لای سطرهای داستان به وضوح می‌توان غبارهای روی دیوارها را دید و لمس کرد. سایه‌ آدم‌ها، تنفرشان در حین رودررویی، انزجارشان از احترام‌های ساختگی و... «عمارت رصدخانه» را انتشارات چشمه، با ترجمه‌ سلیس و روان احسان کرم ویسی به بازار نشر آورده است.

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...