تاریخ‌نگاری رژ لب | هم‌میهن


نشر «اگر» در یک اقدام خلاقانه انتشار مجموعه‌کتاب‌هایی را درباره سرگذشت اجتماعی اشیاء آغاز کرده که اتفاقی جدید و جذاب در حوزه علوم اجتماعی است. مجموعه «سرگذشت اجتماعی اشیاء» درواقع در پی فهم تاریخ معاصر ایران از خلال اشیاء است. واقعیت این است که در علوم اجتماعی امروز به‌ویژه در سنت مطالعات فرهنگی، اشیاء صرفاً چیزهای ساده، دورانداختنی و بی‌هویت نیستند و می‌توانند روابط اجتماعی انسان‌ها را تحت‌تأثیر قرار دهند. آنها می‌توانند در تکوین تاریخ اجتماعی ما انسان‌ها سهیم باشند.

سرگذشت اجتماعی لب‌آرایی در ایران

در این مجموعه‌ها که دکتر عباس کاظمی، استاد جامعه‌شناسی که نزدیک دودهه است که در حوزه مطالعات فرهنگی و جامعه‌شناسی زندگی روزمره تحقیق و پژوهش می‌کند به عهده دارد، نشان داده می‌شود که چگونه مدرنیته را می‌توان از خلال اشیایی چون تقویم، خزینه، توالت و رژ لب درک کرد. به‌عبارتی‌دیگر می‌توان کتاب‌های این مجموعه را بازنمایی مدرنیته به میانجی اشیاء دانست. به‌همین‌دلیل مخاطبان چنین کتاب‌هایی تنها پژوهشگران و دانشجویان نیستند بلکه چنان ساده و قابل‌فهم نوشته شده‌اند که عموم مردم بتوانند از آن بهره ببرند.

یکی از کتاب‌های این مجموعه که نویسنده آن سمانه کاظمی است، «سرگذشت اجتماعی لب‌آرایی در ایران» نام دارد که درواقع به ‌مرور تاریخی «رژ لب» به‌عنوان یکی از مهمترین ابزارهای آرایش در جغرافیای ایران و جهان می‌پردازد. در نیمه‌دوم قرن نوزدهم، با انقلاب صنعتی و پیشرفت‌های بشر در حوزه شیمی، ساختن لوازم آرایش آسان شد. هم در ساخت، هم در تنوع محصولات آرایشی، تولید لوازم آرایشی پا به عرصه‌های جدیدتری گذاشت. ازجمله تاثیرات این دستاوردهای علمی در مقوله آرایش و زیبایی‌شناسی بدن، ارزان شدن و در دسترس قرار گرفتن لوازم آرایش میان طبقه‌های مختلف اجتماعی بود که در پس آن، خرده‌فرهنگ‌های برساخته شده از این لوازم به‌ویژه در مد و مدگرایی شکل گرفت که از حیث جامعه‌شناسی قابل تأمل و مطالعه است. نظریه‌های مختلفی درباره رژ لب‌ زدن زن‌ها وجود دارد. برخی معتقدند، زنان از رژ لب برای جوان نشان‌دادن خودشان استفاده می‌کنند و برخی‌هم بر این باورند که استفاده از رژ لب راهی‌است که زنان با آن مردان را به خود جذب می‌کنند و استفاده از آن به هنر اغوا در تاریخ برمی‌گردد. به‌عبارت‌دیگر، دو خوانش زیبایی‌شناسانه و کارکردگرایانه اجتماعی درباره استفاده از رژ لب وجود دارد که با ارجاع به هریک از آنها می‌توان روایتی متفاوت از سرنوشت اجتماعی آن ارائه کرد.

در گذشته، زدن رژ لب می‌توانست قدرت زنان را نشان دهد، چون کاری بود که قیود و محدودیت‌ها را کنار می‌زد. زمانی که هنوز زدن رژ لب زیبایی تلقی نمی‌شد، زنان در حین راهپیمایی برای حق‌رأی در اواخر دهه 1890 و اوایل 1900، به لب‌های‌شان رژ لب می‌زدند تا کاری خلاف هنجار انجام دهند. در دهه 1980 زنانی که می‌خواستند راهی در دنیای مردانه برای خودشان بازکنند حتی اگر لباس معمولی پوشیده بودند، از رژ لب برای شکستن محدودیت‌ها استفاده می‌کردند. جالب اینکه رژ لب کارکردی مردانه هم پیدا کرده است. امروزه مردها هم در برخی جوامع برای دفاع از حقوق پایمال‌شده زنان، یا برای مقابله با خشونتی که به هر نوعش در جوامع به زنان تحمیل می‌شود، روی صورت‌شان رژ لب می‌زنند؛ شبیه کاری که رئیس پارلمان اروپا در سال 2018 در دفاع از منع‌خشنونت علیه زنان انجام داد. درواقع در اینجا رژ لب کارکرد نمادین پیدا کرده و از ساحت زیبایی‌شناسی به ساحت سیاست آمده و بازمعنا می‌شود.

«سرگذشت اجتماعی لب‌آرایی در ایران» در سه فصل با عناوین؛ «تاریخ رژ لب در جغرافیای غیرایران»، «تاریخ رژ لب در جغرافیای ایران» و «تولید صنعتی رژ لب»، به ابعاد مختلف این ابزار آرایشی و تحولات اجتماعی آن می‌پردازد. سمانه کاظمی، نویسنده اثر برای نوشتن این کتاب در کنار پژوهش‌های کتابخانه‌ای، از سایت‌های حوزه زیبایی بهره برده و با فعالان حوزه تبلیغات و زیبایی و فروشندگان و مصرف‌کنندگان این‌حوزه نیز گفت‌وگو کرده است. درواقع داده‌های این کتاب از روش کیفی مصاحبه و استخراج روایت‌های افراد از مصرف رژ لب و لوازم آرایش جمع‌آوری شده، سپس به روش تحلیل درآمده است. عباس کاظمی در متنی که به‌عنوان سخن سردبیر مجموعه آمده، می‌نویسد: «در مطالعه سرگذشت ابژه‌ها، معمولا به این پرسش‌ها جواب می‌دهیم که آنها کجا و چگونه و برای چه‌هدفی ساخته شده‌اند و هنگامی که به نهایت زندگی خود می‌رسند، چه بر سر آنها می‌آید؟» به گفته او: «می‌توان برحسب ساخت اجتماعی یک‌جامعه، هویت تازه شکل‌یافته در یک شیء را مطالعه کرد. ممکن‌است یک شیء در خدمت توسعه امر مدرن قرار گیرد و شیء‌دیگر به‌شدت به جانب سنت برود و ازسوی‌دیگر، برخی اشیاء جنبه‌های ستمگرانه و سلطه بیشتر را تقویت کنند و برخی‌دیگر در مقابل، وجوهی رهایی‌بخش بیابند.»

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...