شماره‌ بیست و چهارم مجله‌ی «وزن دنیا» با مروری بر تحولات و دستاوردهای شعر اعتراضی ـ انتقادی زنان در دو دهه‌ اخیر و تحلیلی بر جهان شعری شاعران متولد دهه‌ هشتاد منتشر شد.

شماره‌ بیست و چهارم مجله‌ی «وزن دنیا»

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایسنا، سرمقاله‌ این شماره به قلم پوریا سوری، با عنوان «رمزی به شعر»، آغاز کننده مطالب این مجله است.

سپس در بخش «یاد» این شماره یادداشت‌هایی در وداع با یدالله رویایی با عنوان «دربی رویایی» نوشته سپیده جدیری، مفتون امینی با تیتر «از صاحب‌خانه‌های شعر امروز» نوشته علیرضا بهرامی، محمد شعبانی با عنوان «شاعر، مرگ خویش می‌داند» نوشته رادقنبری و جلال خسروی با تیتر «موجیم که آسودگی ما عدم ماست» نوشته یداله شهرجو را می‌خوانیم.

در این شماره‌ از شاعران استان‌های تهران، کرمان، مازندران، مرکزی، هرمزگان، همدان و شاعران آن‌سوی مرزها هم می‌توانیم شعر بخوانیم.

در بخش «تعریف و تبصره» شماره‌ ۲۴، در پرونده‌ای مفصل به مرور تحولات و دستاوردهای شعر اعتراضی ـ انتقادیِ زنان ایران در دو دهه‌ی اخیر پرداخته‌ شده است. میترا فردوسی در گفت‌وگویی با محمدحسین دلال رحمانی، مفهوم شعر اعتراضی و فرم‌ها و مضامین آن در شعر فارسی را مورد بررسی قرار داده‌ است.

در میزگردی با عنوان «مواجهه‌ی نزدیک با ماهیت شعر اعتراضی زنان ایران» رویا تفتی، فرزانه قوامی، سولماز نراقی و نگین فرهود، از تجربیات، دشواری‌ها و مسیر سرودن اشعاری با مایه‌های انتقادی ـ اعتراضی گفته‌اند.

در بخش نظرسنجی این پرونده، از شرکت کنندگان پرس‌وجویی در «ردیابی نماینده‌های شعر اعتراضی ـ انتقادیِ زنان شاعر ایرانی در دو دهه‌ی اخیر» شده و فهرست نام‌های پرتکرار و اثری از آنها نیز در ادامه آورده شده است.

سپیده جدیری در بخشی با عنوان «زنان ایران و شاعران جهان» با سه شاعر آوانگارد امریکایی به گفت‌وگو نشسته است. دیگر نویسندگان پرونده «یک انقلاب زنانه» گلاله هنری، حمید ناصحی، فرشته ساری، هادی حسینی‌نژاد، سهند آدم‌عارف، نگار حسینخانی، آناهیتا رضایی، عاطفه اسدی و بهنود بهادی هستند.

در بخش «تولدی دیگر» در پرونده‌ای با عنوان «نسل ضد» تحلیلی بر جهانِ شعری شاعران متولد دهه‌ هشتاد انجام شده است. آنوشا نیک‌سرشت در گفت‌وگویی با کامیار عابدی، روجا چمنکار، صابر محمدی و با همراهی دو تن از شعرای دهه‌ی هشتاد، به بررسی گرایش‌های گفتمانی در شعر شاعران این دهه پرداخته‌ است.

دیگر نویسندگان این پرونده حسن فرامزی، نیما جم و فاطمه شمس هستند. در بخش «در دوردست» قسمت دوم و پایانی، جهان شعری سوررئالیست‌ها را از نظر گذرانده است. در این پرونده نویسندگان و مترجمانی چون سعدی گل‌بیانی، مهسا سهرابی، سارا خلیلی‌جهرمی و علی ثباتی حضور دارند.

شماره‌ بیست و چهارم «وزن دنیا»، در ۲۶۴ صفحه و به قیمت ۱۰۰ هزار تومان در دسترس مخاطبان شعر است.

................ هر روز با کتاب ...............

از فروپاشی خانواده‌ای می‌گوید که مجبور شد او را در مکزیک بگذارد... عبور از مرز یک کشور تازه، تنها آغاز داستان است... حتی هنگام بازگشت به زادگاهش نیز دیگر نمی‌تواند حس تعلق کامل داشته باشد... شاید اگر زادگاهشان کشوری دموکرات و آزاد بود که در آن می‌شد بدون سانسور نوشت، نویسنده مهاجر و آواره‌ای هم نبود ...
گوته بعد از ترک شارلوته دگرگونی بزرگی را پشت سر می‌گذارد: از یک جوان عاشق‌پیشه به یک شخصیت بزرگ ادبی، سیاسی و فرهنگی آلمان بدل می‌شود. اما در مقابل، شارلوته تغییری نمی‌کند... توماس مان در این رمان به زبان بی‌زبانی می‌گوید که اگر ناپلئون موفق می‌شد همه اروپای غربی را بگیرد، یک‌ونیم قرن زودتر اروپای واحدی به وجود می‌آمد و آن‌وقت، شاید جنگ‌های اول و دوم جهانی هرگز رخ نمی‌داد ...
موران با تیزبینی، نقش سرمایه‌داری مصرف‌گرا را در تولید و تثبیت هویت‌های فردی و جمعی برجسته می‌سازد. از نگاه او، در جهان امروز، افراد بیش از آن‌که «هویت» خود را از طریق تجربه، ارتباطات یا تاریخ شخصی بسازند، آن را از راه مصرف کالا، سبک زندگی، و انتخاب‌های نمایشی شکل می‌دهند. این فرایند، به گفته او، نوعی «کالایی‌سازی هویت» است که انسان‌ها را به مصرف‌کنندگان نقش‌ها، ویژگی‌ها و برچسب‌های از پیش تعریف‌شده بدل می‌کند ...
فعالان مالی مستعد خطاهای خاص و تکرارپذیر هستند. این خطاها ناشی از توهمات ادراکی، اعتماد بیش‌ازحد، تکیه بر قواعد سرانگشتی و نوسان احساسات است. با درک این الگوها، فعالان مالی می‌توانند از آسیب‌پذیری‌های خود و دیگران در سرمایه‌گذاری‌های مالی آگاه‌تر شوند... سرمایه‌گذاران انفرادی اغلب دیدی کوتاه‌مدت دارند و بر سودهای کوتاه‌مدت تمرکز می‌کنند و اهداف بلندمدت مانند بازنشستگی را نادیده می‌گیرند ...
هنر مدرن برای او نه تزئینی یا سرگرم‌کننده، بلکه تلاشی برای بیان حقیقتی تاریخی و مقاومت در برابر ایدئولوژی‌های سرکوبگر بود... وسیقی شوئنبرگ در نگاه او، مقاومت در برابر تجاری‌شدن و یکدست‌شدن فرهنگ است... استراوینسکی بیشتر به سمت آیین‌گرایی و نوعی بازنمایی «کودکانه» یا «بدوی» گرایش دارد که می‌تواند به‌طور ناخواسته هم‌سویی با ساختارهای اقتدارگرایانه پیدا کند ...